Relatie stuk gelopen

Mijn relatie met de vrouw waarvan ik werkelijk dacht dat zij door God aan mij geschonken was, is een week of twee geleden toch stuk gelopen. We vonden allebei dat alles perfect liep, alleen onze relatie met God verliep niet zoals we allebei graag wilden. Ik kom uit een gezin waarin minder aandacht aan bidden, bijbellezen en kerkgang besteed werd, terwijl mijn partner dit alles veel intenser in haar opvoeding heeft meegemaakt en heeft mogen leren. Altijd al heb ik het verlangen gehad een relatie te mogen krijgen waarin ik samen met m'n partner geloofszaken kan delen, samen kan bidden en we elkaar tot steun kunnen zijn wanneer nodig. In mijn partner vond ik dat en ik zag en zie dat nog steeds als Gods leiding. Ik heb langzaam maar zeker God echt mogen leren kennen en durf me eindelijk overtuigd christen te noemen! Daar ben ik dankbaar om! Tegelijk merkte mijn partner dat haar relatie met God alleen maar minder diep werd. Samen praten over een preek, samen bidden, samen bijbellezen of geloofsbeleving met elkaar delen waren niet op het  'niveau' waar we allebei zo naar verlangen. Waarom die praktische uitvoering daarvan nou precies achterwege is gebleven, weet ik niet. Misschien omdat ik niet dat 'automatisme' had om dat te doen. Dit heeft mijn partner ertoe doen besluiten de relatie te beëindigen, omdat het zo niet ging en haar relatie met God juist onder druk stond. We houden van elkaar, hebben regelmatig contact en proberen allebei Gods plan hierin te zoeken. Ik durf er echt op te vertrouwen dat onze relatie het plan van God was om mij naar Zich toe te trekken, iets waar ik graag 'gebruik' van gemaakt heb. Ik ben zo druk geweest met mijn eigen relatie met God dat onze gezamenlijke relatie met God te weinig aandacht kreeg. Of eigenlijk, ik kon het ook nog niet. Samen bidden was zo eng dat ik dat pas sinds kort wel zou durven. De beëindiging van onze relatie heeft mij bijzonder bewogen en mijn band met God nog verder in een stroomversnelling gebracht. Ook dat durf ik nog te zien als Gods plan. Echter, is het dan ook Gods plan om nu apart verder te leven? Gescheiden verder leven terwijl we allebei niets liever willen dan, behalve van elkaar te kunnen genieten, juist intens met God leven? We proberen allebei rust te bewaren en Zijn plan in ons leven te ontdekken. Maar zijn onze gevoelens voor elkaar, die totaal niet minder worden, dan te zien als leiding van God? Of zijn dat alleen onze eigen verlangens? Moest dan eerst mijn persoonlijke geloof groeien alvorens dat ook samen tot uiting kon komen? Gods plan en leiding hierin vinden lijkt zo moeilijk. Of doen wij als mens nu veel te moeilijk en zien we het eenvoudige plan niet?

Beste vriend,
Het is heel begrijpelijk dat het een grote teleurstelling voor je is dat de relatie met de vrouw, van wie je dacht dat ze door God aan je geschonken was, stuk gelopen is. Het liep allemaal zo perfect, schrijf je. Terwijl je altijd het verlangen had om een relatie te mogen krijgen met iemand met wie je geloofszaken kunt delen en kunt bidden en je mede door deze vrouw God echt hebt mogen leren kennen, liep de relatie toch mis. Jullie hebben nog wel contact en proberen te zoeken wat de bedoeling van de Heere is, maar er is niet meer sprake van een vaste relatie. En nu vind je het zo moeilijk om Gods bedoeling en leiding hierin te vinden.

Nu weet ik natuurlijk de precieze omstandigheden niet. Zou dat de heel verschillende achtergrond van jullie kunnen zijn: je vriendin heel trouw kerkelijk groot gebracht, terwijl er bij jullie thuis minder aandacht aan bidden, Bijbellezen en kerkgang besteed werd. Maar aan de andere kant: je schrijft dat je op dat gebied zoveel geleerd hebt en je een overtuigd christen bent geworden. Maar tegelijk werd haar relatie met God alleen maar minder diep. Ik kan daar geen oordeel over geven. Alleen weet ik dat voor een relatie die bijvoorbeeld uitgroeit naar een huwelijk méér nodig is. Het samen één zijn in het geloof, samen kunnen bidden en Bijbellezen en kerkgaan, is wel heel wezenlijk. Fijn dat je dat zelf ook verlangt, terwijl je dat van huis uit niet als eerste meekreeg. Maar er is méér. Twee mensen, die samen de dingen van Gods koninkrijk zoeken, hoeven nog niet direct voor elkaar bestemd te zijn. De ‘vonk’ die moet overspringen is niet te maken en ook niet te beredeneren. Het geloof is daarin wel heel belangrijk, maar toch niet alles. Misschien weet je het zelf wel: je ziet twee mensen in de kerk zitten en je denkt: die zouden heel goed bij elkaar passen, maar beiden krijgen een andere partner. Of andersom: je ziet twee mensen waarvan je nooit zou denken dat ze een vaste relatie met elkaar zouden krijgen, die samen verder gaan. In een relatie die uitgroeit naar een huwelijk is sprake van liefde die niet onder woorden is te brengen.

Hoe zit het dan met Gods bedoelingen en Gods leiding in dit alles? Daar kan ik alleen maar dit van zeggen: Gods leiding in het leven zie je dikwijls pas achteraf. Soms is dat enkele jaren later en soms pas tegen het einde van je leven. Waarom liep je weg zo en zo, waarom ontmoette je die of die, waarom ging het in je leven in veel opzichten anders dan je gedacht had? enz, enz. Dat zijn allemaal vragen waarop we niet direct een antwoord krijgen, maar waarvan we soms (niet eens altijd) later Gods leiding zien. En het mooiste is als we leren zeggen: God is goed, ook toen ik dacht dat het allemaal mis liep, God is goed, ook toen ik het heel erg moeilijk had, de Heere is recht in al Zijn weg en werk (Psalm 145:6, berijmd). Wat mooi daarom dat je schrijft: we proberen allebei rust te bewaren en Gods plan in ons leven te ontdekken. En ook dat jullie op een goede wijze contact met elkaar hebben. Forceer dat niet. En bind elkaar ook niet. Geef elkaar, wat de relatie betreft, de vrijheid.

Of zijn jullie gevoelens voor elkaar, die er nog steeds zijn, te zien als leiding van God? vraag je. Of zijn het alleen jullie of jouw eigen verlangens? Dat weet ik niet. Heel belangrijk is dat je, zoals je zelf schrijft, de rust bewaart, elkaar niet bindt en, laat ik maar gewoon zeggen: “de Heere aan het werk laat, wat de toekomst voor jullie zal zijn.”
 
Moest je persoonlijk geloof eerst groeien voordat Gods leiding voor jullie tot uiting kon komen, vraag je. Weet je wat ik daarop zou willen zeggen? Laat je geloof mogen groeien en verdiepen zelfs al loopt alles tegen en gaat alles anders dan je zou willen. Het geloof wil namelijk ook rust geven om de dingen, hoe ze ook gaan, ook als alles tegenloopt, in Gods handen te leggen. Gods plan met ons leven kunnen we niet van tevoren zien. Misschien zien we het ook later niet, althans niet in z’n volheid. Misschien heb je wel eens het voorbeeld gehoord van het mooie geborduurde tafelkleed. Wij zitten tegen de onderkant van dat kleed aan te kijken, allemaal draadjes en torntjes. Maar, als we in het geloof mogen leven, zullen we het kleed eens omgekeerd zien en dan zal blijken dat misschien de lelijkste draadjes aan de onderkant, boven het mooiste patroon vormen. God weeft, beste vriend, ook voor jou Zijn patroon. Ik hoop dat je geloof zo mag groeien en verdiepen dat je de rust vindt om Hem het patroon te laten weven. God zegene je daarin.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven