Hogepriesterlijke zegen

Onze predikanten spreken de hogepriesterlijke zegen altijd zegenend uit over de gemeente. Maar ik vroeg me eigenlijk af, mag dat wel? Is een predikant een hogepriester en waar komt het vandaan dat men dit doet?

Geachte vraagsteller,

Het is voor een predikant weleens goed om door de vragenrubriek van Refoweb te worden geconfronteerd met iets dat voor jou zo’n vanzelfsprekende zaak is. Dat geldt ook het feit van het zegenen aan het eind van de eredienst. Het is in elk geval een belangrijk en zinvol gebeuren, dat door de gemeente, als het goed is, op hoge prijs wordt gesteld. Vaak heb ik al als reactie van kerkgangers gehoord, dat je als een gezegend mens de kerkdienst achter je laat. Zelfs in gemeenten waar de kindernevendienst in zwang is, wordt dat feit door de kerkgangers en de leiding zo gewaardeerd, dat men met de kinderen in elk geval op tijd terugkomt zodat die zegen aan het eind van de dienst samen kan worden ontvangen.

We onderscheiden dan naast de hogepriesterlijke zegen ook de nieuwtestamentische zegen van de apostel Paulus, zoals die regelmatig voorkomt aan het  eind van zijn brieven. Als voorganger gebruik ik ze beide en dat is ook goed, want we zijn tenslotte een nieuwtestamentische gemeente.

Mag het eigenlijk wel? zo luidt de vraag. En die vraag wordt onderbouwd met het gegeven dat een predikant geen hogepriester is en waar haalt hij dan de moed vandaan om deze zegen te hanteren? Wijlen collega Spilt uit Ede schreef eens een boekje over deze zegen met de titel “Voor u, de zegen die ons leven draagt.”

Hij schrijft daarin: ”In de gedragen zinnen wordt een hand uitgestrekt naar allen die om Gods bescherming verlegen, op zijn genade aangewezen en verlangend naar zijn vrede zijn. (…) Al met al is de zegen van de (hoge)priester in Israël  een diamant van gouden glans, waarin het licht breekt in de kleuren van de regenboog van Gods verbond met Zijn volk: eeuwige vrede.”

Als we deze betekenis tot ons door laten dringen, beseffen we dat we niet buiten deze zegen kunnen.  Mensen worden erdoor gestempeld als dat zij bij God mogen horen. Het was een element in de priesterdienst in Israël en dus niet alleen voorbehouden aan de hogepriester, maar evenzo aan zijn nakomelingen, ook geroepen tot het priesterambt(denk maar aan Zacharias!). Na de offerdienst mag elke priester het volk zegenen. Wanneer er geen offer is, dan is er geen vergeving en dan valt er ook niets te zegenen. De zegen heeft dus een duidelijk priesterlijk karakter!

In dat spoor zie ik het als een voorrecht dat wij als predikers aan het eind van de dienst de gemeente gezegend mogen heenzenden in de wereld van alledag.

Ds. H. van Oostende

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. van Oostende

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven