Vraag
Mijn man en ik zijn nu ruim een jaar getrouwd. Naar mate de trouwdag eraan kwam, verheugde wij ons op het huwelijk. Ook op het gebied van seksualiteit. We waren er reëel in dat het kon tegenvallen en niet gelijk super zou zijn. In de eerste maand bleek gemeenschap geheel niet mogelijk. Ook niet m.b.v. glijmiddel. Bij alle pogingen bloedde ik behoorlijk ondanks dat binnenkomen echt niet lukte. Het deed verschrikkelijk pijn, tot tranen toe. Veel ontspanning en rust opgezocht en meerdere pogingen gedaan. Na een maand is de gemeenschap uiteindelijk wel gelukt en later stopte ook het bloeden. Nu, ruim een jaar verder, blijft gemeenschap zonder glijmiddel onmogelijk. Met glijmiddels is het wel mogelijk, maar het binnengaan blijft moeizaam en erg pijnlijk. Daarna voel ik van de gemeenschap zelf niets prettigs. Soms is het pijnlijk (scheuten) maar meestal niet. Door dit alles is er bij mij van opwinding weinig sprake, terwijl daar in de verkeringstijd al wel beginnend sprake van was. Het doet ons veel verdriet dat dit nog steeds zo moeizaam gaat. (Het gebruik van tampons heeft niet voor moeilijkheden gezorgd.) Wat kan dit zijn? Kan dit mogelijk opgelost worden? Is onderzoek door medisch specialist nodig? Ik zie hier verschrikkelijk tegen op. Word al helemaal naar bij het idee dat er een vreemde aan mij moet zitten. Alvast bedankt voor uw tijd en reactie.
Antwoord
Wat je beschrijft is een seksuele pijnstoornis. Je hebt pijn bij het vrijen. Dat kan met verschillende en dus ook met meerdere factoren te maken hebben. En het is zeer de moeite waard om er achter te komen welke dat zijn en wat je daarmee kunt doen. Want dan kan het beter worden.
Bij dyspareunie (een andere naam voor pijn bij geslachtsgemeenschap) kan het vestibulum (slijmvlies in het voorste deel van de vagina) geïrriteerd zijn. De huisarts kan beoordelen of dit het geval is. Het is dan belangrijk om dit rust te geven, hersteltijd, en in die tijd geen gemeenschap te hebben. En het is dan extra van belang om voor een goede vaginale verzorging te zorgen. Het kan zijn dat, mogelijk in een reactie op pijn, de bekkenbodem gespannen wordt, waardoor het binnendringen moeilijker gaat en als pijnlijk ervaren wordt. Je kunt dan in een vicieuze cirkel terecht komen: pijn-overmatige spierspanning–pijn– etc. En je schrijft dat je, door alle narigheid, moeilijker opgewonden wordt, wat betekent dat je vagina onvoldoende vochtig zal worden en jij veel weerstand zult voelen bij gemeenschap.
Nu hebben we het nog niet gehad over wat deze pijn voor jou betekent, hoe je omgaat met pijn, en over hoe het tussen jou en je man gaat. Je ziet dat het moeilijk is om je vraag te beantwoorden met een eenvoudig advies.
Voor de eerste factoren die ik beschrijf (toestand van het vestibulum en bekkenbodem(ont)spanning) kun je heel goed bij de huisarts terecht. Je kunt bij jezelf nagaan wat je zou kunnen doen om in seksuele situaties tot meer opwinding te komen. Want dat vergemakkelijkt de gemeenschap. Ook zou je over wat deze pijn voor je betekent met de huisarts kunnen praten. Hij kan eventueel, als hij dat nodig vindt, verwijzen naar psychosociale hulpverlening in de eerste lijn.
Voor wat betreft de relationele kant van je verhaal heb ik de vraag of dit probleem bespreekbaar is tussen jou en je man. Bij vrouwen met dyspareunie is nogal eens aan de orde dat ze, uit angst hun partner teleur te stellen, geen nee durven zeggen bij het vrijen. En dus zich laten forceren. Daardoor doet het vrijen meer pijn dan nodig. Deze vrouwen moeten leren dat ze mogen verwachten dat hun partner zich ook op hen afstemt: voor wat betreft hoe vaak en hoe er gemeenschap is.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
