Hoe los ik dit op? Sinds een maand heb ik verkering met een jongen. Het gaat hee...

Hoe los ik dit op? Sinds een maand heb ik verkering met een jongen. Het gaat heel goed en we zijn ook gelukkig. Maar het probleem is, mijn ouders zijn het er niet mee eens. Voordat we verkering kregen heb ik er een serieus gesprek over gehad. Ze vinden dat ik (net 17) en hij (bijna 18) te jong zijn. Ook was ik vroeger een moeilijk kind, ik had namelijk wat autistische trekjes. Maar dat gaat de laatste tijd steeds beter, dus moest ik mezelf beter leren kennen en weten hoe ik hiermee om moest gaan. Dat zou niet tegelijk kunnen gaan met verkering. Maar nu hebben we al een maand, en mijn ouders weten dus van niks. Ten eerste is dit een belemmering met het zien van elkaar. En ten tweede geeft het geen fijn gevoel om steeds smoesjes te moeten verzinnen om elkaar te kunnen zien. Dit is gewoon stiekem. Zo kan het ook niet langer doorgaan. Hij vindt dat ik het gewoon moet vertellen. Maar mijn ouders hebben een hele duidelijke mening hierover, dat ik ze het eigenlijk niet durf te vertellen! Ik heb al aan de mogelijkheid gedacht om het uit te maken, maar ik weet dat ik hem en mezelf er teveel verdriet mee ga doen. De tweestrijd wordt echt teveel! Wat is uw advies? Wat moet ik hier mee aan?

Beste 17-jarige,

Als je zelf je brief eens rustig doorleest, weet je waarschijnlijk het antwoord wel. Kijk maar, ik zet het voor je op een rij:

1. Je hebt verkering, je voelt je gelukkig.

2. Hij vindt dat je het thuis moet vertellen, ook al zullen je ouders er misschien niet zo blij mee zijn omdat jullie beiden nog jong zijn en jij nog bezig bent om jezelf te leren kennen.

3. Je vertelt niks thuis, blijft smoesjes verzinnen, maar eigenlijk wil je dat niet: het stiekeme kan zo niet langer doorgaan (jóùw woorden!).

4. Je maakt de verkering uit, maar weet dat dát teveel verdriet gaat doen (weer jóùw woorden!), dus dat wil je niet.

Ouders willen altijd het beste voor hun kind. Dat zal voor jouw ouders ook gelden. Zij kennen jou en hebben een duidelijke mening... maar het gesprek vond plaats vóórdat je verkering kreeg. Nu je intussen wél verkering hebt is de situatie anders. Misschien hebben ze nóg een duidelijke mening... daar zou ik toch maar eens naar vragen! Durf je niet zo goed? Laat hen dit antwoord samen met jouw brief lezen... dan heb je genoeg te bepraten, zou ik denken.

Vraag of je ouders je vriend willen leren kennen, zodat je ook met z’n víéren kunt spreken over jullie verkering. Open en eerlijk lijkt me beter dan stiekem en níét eerlijk, toch? Wellicht dat je afspraken kunt maken om elkaar beter te leren kennen ônder stiekemigheid. Verliefd zijn is één ding, líéfde is iets anders!

Gun jezelf -en hem ook- de tijd om uit te vinden of je samen een leven wilt gaan delen. Voor ouders is het ook een hele belevenis om een verliefde dochter te hebben. Voor hen betekent het steeds wéér en méér lóslaten... dat is niet altijd even gemakkelijk! Als jullie allemaal kunnen genieten van een verkeringstijd kan het gelukkig ook een geweldige periode zijn! Dat wens ík je in ieder geval toe!

Wat je leeftijd betreft: ja, 17 jaar is jong... bijna 18 is toch ook “nog maar” 17! Sterkte ermee.

Een hartelijke groet,
Marijke Rots