In Markus 11:12-26 staat de geschiedenis van de vijgenboom die verdort. Er staat...

In Markus 11:12-26 staat de geschiedenis van de vijgenboom die verdort. Er staat hier dat dit het seizoen niet was. Menselijkerwijs gesproken lijkt het onredelijk dat Jezus boos is, sterker nog, dat hij deze vijgenboom vervloekt, en dat een korte tijd daarna de boom totaal is verdord dat zij niet meer zal bloeien in eeuwigheid. Hoe zit dit precies in elkaar, hoe leggen we dit uit? En hoe ligt dit in het verband met het stukje dat daarna komt, waarin Jezus zegt dat als de discipelen hetzelfde geloof zouden hebben en de berg zouden zeggen de zee in te gaan, het zou gebeuren? Kan iemand mij dit uitleggen? Bij voorbaat dank voor de hulp.

Beste vragensteller,

Je stelt niet het gemakkelijkste gedeelte van het evangelie aan de orde, maar het is juist ook goed je er in te verdiepen. Ik zal proberen een aantal dingen te verduidelijken.

Op het eerste gezicht lijkt het inderdaad ‘onredelijk’ vruchten te zoeken in een tijd dat deze nog niet volgroeid zijn. We verwachten van de landbouwers immers óók niet dat zij in het voorjaar gaan oogsten. Maar we weten dat de Heere Jezus nooit iets zei of deed zonder een heilige bedoeling. Ook dit aangrijpende gebeuren heeft ons veel te zeggen.

Als we Markus 11 lezen, zien we dat het gebeuren rond de vijgenboom in nauw verband staat met de tempelreiniging. Dat moeten we steeds voor ogen houden. We ontmoeten de Heere Jezus, als Hij op een bepaalde afstand van die vijgenboom staat. Het is opvallend dat Markus verhaalt dat Hij iets zoekt. Dat begrijpen we beter als we ons verdiepen in de groei van de vijgenboom. Voordat de vrucht zich gaat zetten, vormen zich aan de uiteinde van de takken kleine knopjes die in geval van nood eetbaar zijn en de honger van iemand kunnen stillen. Maar als deze ontbreken, weet je dat er naderhand óók geen vrucht zal zijn. Markus zegt: “Het was de tijd van de vijgen niet.” Dat zegt hij ter verduidelijking: de Heere ôcht ook geen vijgen. Maar intussen werd ook duidelijk dat die vijgen nóóit aan die boom zouden groeien. Deze zou onvruchtbaar blijven, ondanks die veelbelovende bladertooi. En dan volgt dat aangrijpende woord: uit u geen vrucht meer! Het is dus niet één of andere magische spreuk (die men in die tijd in vele vormen kende) maar een aangrijpend woord: je kunt nu al zien, dat die boom tot onvruchtbaarheid is gedoemd.

En dan gaat Markus schijnbaar zonder enige overgang over naar het gebeuren in de tempel. Dat lijkt echter maar zo. Even te voren heeft Markus (in vers 11) al gezegd, dat de Heere in de tempel kwam en alles rondom bezag. Net als die vijgenboom! En het was ook veelbelovend. Héél de stad haalde Hem binnen. Iedereen liep te zingen: “Gezegend is Hij, die komt in de Naam des Heeren!” Een geweldige opwekking leek aanstaande. Maar de werkelijkheid blijkt anders te zijn. Dat veelbelovende slaat stuk op het “Kruis Hem!” Bladeren - en zelfs niet een beginnende vrucht. Zo is het in Jeruzalem. Zo grijpen deze beide geschiedenissen in elkaar.

Na de tempelreiniging komen de discipelen samen met de Heere Jezus weer langs die vijgenboom. Tot hun grote verbazing is deze helemaal verdord! Dat moet te maken hebben met de woorden van hun Meester. Petrus brengt dat ook onder woorden. Nu gebeurde zoiets wel eens meer. Er waren mensen met occulte gaven die door middel van een toverspreuk een boom konden laten verdorren. De Egyptische tovenaars konden immers óók van een stok een slang maken. Dat maakte indruk! Hoe konden ze dat toch voor elkaar krijgen! Maar zo deed de Heere niet. Hij was niet uit op sensatie. Alles wat Hij deed en zei, was onderdeel van een ernstige en gunnende prediking en een oproep tot bekering. Zo is die verdorde vijgenboom voor ons een les: een mooie buitenkant alléén is niet voldoende, het gaat om de vrucht: een levende verbondenheid met de Heere door het geloof.

En dan gebruikt de Heere een voorbeeld: als je tegen deze berg (ze stonden bij de Olijfberg en die zal er dus zeker mee bedoeld zijn) zegt: Word opgeheven en in de zee (in de verte was de Dode Zee zichtbaar) geworpen, het zal gebeuren. Ik twijfel er niet aan dat dit als een voorbeeld gezegd wordt. Het zou immers geen enkel nut hebben als die Olijfberg ineens midden in de Dode Zee zou staan en het zou nog eens een natuurramp betekenen óók. Daarmee zou de Heiland op het niveau komen van die tovenaars. Maar het is een prediking: eigenlijk is het onmogelijk dat die berg verplaatst wordt. Net zo onmogelijk als een dode zondaar levend zou kunnen worden en wij als zondige mensen tot bekering zouden kunnen komen. Maar hoe onmogelijk dat ook lijkt, we mogen weten dat de Heere daartoe in staat is! Het gaat hier dus niet om de gedachte dat alle gebeden per definitie verhoord zouden worden.  Dan komen we bij de pastorale vragen rond de onverhoorde gebeden.

En dan zien we, hoe wonderlijk en heerlijk de Heere de dingen bij elkaar brengt. Aan de ernstige waarschuwing tegen het ongeloof verbindt de Heere de bemoediging dat we aan de macht van de Heere, om zondaren te verlossen,  nooit behoeven te twijfelen. Zo komen we vanuit die moeilijke gedeelte tot een heel persoonlijke toepassing: wees nooit gemakzuchtig als het gaat om je eeuwig behoud en twijfel intussen ook nooit aan de belofte van de Heere, dat Hij “troost het hart, dat schreiend tot Hem vlucht.” Want: “Hun bede heeft Hij nimmer afgewezen.”

Ds. W. Arkeraats

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Arkeraats

• Geboortedatum:
  09-08-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hardinxveld Giessendam
• Status:
  Actief

132 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven