Vraag
Mijn relatie met mijn moeder is niet zo goed. Mijn moeder is veel depressief geweest, gelukkig gaat het tegenwoordig beter (door betere medicijnen), wel is ze nog steeds ongeorganiseerd, ze ziet snel dingen niet zitten, ze kan niet nuchter tegen dingen aankijken, ook belooft ze vaak dingen die ze niet doet. Ik kan me verschrikkelijk aan haar ergeren en word snel boos om een kleinigheidje. Ik vind het moeilijk om eerbied voor haar te hebben en haar te respecteren. Ik weet dat dat verkeerd is en probeer vaak om beter met haar om te gaan, maar dat mislukt steeds. Ik voel weerstand in me om gewoon, gezellig met haar te praten. En er ze hoeft maar iets fout te doen of ik ben onevenredig boos. Wat kan ik doen om dat te veranderen?
Antwoord
In een paar zinnen een heel lastige en ook verdrietige situatie, er zit hier uiteraard een heel verhaal achter waar ik geen weet van heb. Met dat voorbehoud enkele opmerkingen.
Ik weet uiteraard de leeftijd van de vraagsteller (m/v) niet. Het gaat om een jongere, die nog thuis woonachtig is. De verhouding met je moeder is problematisch, en dat is ook heel begrijpelijk. Want je moeder functioneert niet als een evenwichtige volwassene, die de zorg voor haar gezin zelf aan kan. Daardoor ga je als kind automatisch de zorgende rol overnemen. Met andere woorden: je wordt van kind zelf ‘moeder’!
Maar de moeilijkheid is: dat kan natuurlijk helemaal niet. In de eerste plaats niet, omdat je zelf nog (min of meer) kind bent en dus (min of meer) afhankelijk van de zorg van de volwassene (je moeder in dit geval). Maar ook niet, omdat het niet werkt. Het is niet goed, als jij je verantwoordelijk gaat voelen terwijl de ander dat eigenlijk is. Dat laatste belast de relatie moeder-kind namelijk. Dat blijkt ook wel: je gaat je ergeren, een hele begrijpelijke reactie als je een andere rol moet innemen dan die goed en normaal voor jou is. Dat je dan gauw boos wordt is ook heel begrijpelijk: ten diepste (misschien heel onbewust) wil je dit helemaal niet, toch gebeurt het telkens weer. Dat blijkt ook als je zegt: ik doe verkeerd, ik wil het anders en beter doen, maar het mislukt steeds weer. Ja, dat is logisch: je zit klem, je kunt geen kant op.
Het allerbeste advies zou zijn: ga zelfstandig wonen. Dat kan misschien (nu nog) niet. Hoe kun je dan op een andere manier toch “afstand” nemen? Want dat is nodig: afstand nemen. Door eigenlijk tegen jezelf te zeggen: niet ik, maar zij is verantwoordelijk; het is niet mijn maar haar probleem. Dat klinkt misschien hard, maar het is het enige wat helpt. Ook omdat zij dan ook zelf zal kunnen voelen wat er van haar verwacht wordt (en mag worden).
Vaak zal dit afstand nemen moeilijk zijn, omdat je zo helemaal in deze situatie verweven zit. Een gezins-hulpverlener kan dan helpen: iemand die je als gezin kan adviseren vanuit zijn/haar deskundigheid. Of, als dat niet zo maar te realiseren is: praten met vrienden/vriendinnen, vertrouwde mensen in de kerkelijke gemeente, een dominee of iemand met veel wijsheid. Hopelijk vind je zo iemand in je omgeving, zodat je in ieder geval je hart kunt luchten. Dat is absoluut niet roddelen of je moeder zwart maken, want het gaat niet over haar maar over jezelf: hoe moet ik hier goed mee omgaan?
Je zegt, dat je je gedrag tegenover haar verkeerd vindt. Mogelijk voel je je er schuldig om. Dat is te begrijpen, toch hoeft dat niet. Want ik heb hierboven uitgelegd, dat je reactie heel goed te begrijpen is. Je vindt dat rot tegenover je moeder, en dat begrijp ik ook, toch kun je er zo niet veel aan doen. Ook tegenover God kun je dat gewoon zeggen in je gebeden. Hij weet dat je er mee worstelt en vergeeft als we op Hem vertrouwen en ons beroepen op het volmaakte offer van onze Heiland Jezus Christus. Dat geeft ruimte in je hart en vanuit die ruimte kun je leren geduld te hebben met de zwakte van je moeder.
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
