(...) Ik geloof in de leiding van God in mijn/ons leven, maar vind het moeilijk ...

Ik ben een jonge vrouw en ben bezig met een promotieonderzoek. Mijn collega’s zijn allemaal redelijk carriere-gericht; ik een stuk minder. Na mijn studie heb ik God gebeden om een baan, en toen ik deze baan kreeg zag ik dat echt als leiding van Hem. Nu is het zo dat mijn man en ik over ruim een half jaar een kindje verwachten. Wij zijn daar erg blij mee, maar wel vind ik het moeilijk om het tegen mijn baas te gaan vertellen. Ik werk namelijk in een vakgebied waarin het (zeker tijdens een promotieonderzoek) eigenlijk niet mogelijk is parttime te werken. Het minimum is toch wel 32 uur, en als je promotieonderzoek doet (in normale situatie) 45 uur. Ook thuiswerken is geen optie in mijn geval. Omdat ik ons kindje niet vijf dagen per week naar een kinderdagverblijf wil brengen (mijn man werkt ook fulltime), zal ik dus het promotietraject voortijdig moeten beëindigen. Ik geloof in de leiding van God in mijn/ons leven, maar vind het moeilijk nu die beslissing te nemen om te stoppen met de baan die ik zag (en zie) als door God gegeven. Misschien met name door de ‘angst’ voor wat mijn baas en mijn collega’s zullen zeggen. Ik weet dat ik me daar niet door moet laten leiden, maar ik kan me er niet aan onttrekken. Is er iemand die hierop een reactie wil geven? Doe ik er verkeerd aan als ik ontslag neem en straks voor ons kindje ga zorgen? Daarnaast is er altijd genoeg vrijwilligerswerk te doen in kerk, etc. dus ik ben wat dat betreft niet bang "in een gat te vallen". Ik zie uit naar een reactie!

Beste vragenstelster,
 
Gemakshalve spreek ik je maar aan op de informele toon. Laat ik vooropstellen dat ik je vraag lastig vind. Ik proef de spanning tussen Gods leiding en onze verantwoordelijkheid. En dan voor jou ook nog tussen blijdschap en "angst". Om bij het laatste te beginnen: Komt die angst voort uit onrust dat je verweten zal worden een morele verplichting te hebben t.a.v. het onderzoek? Dan zou ik dat eerlijk erkennen. Als dat niet het geval is blijft kennelijk de totaal andere levensvisie over waarin er weinig begrip is voor huwelijk en kinderzegen. Als je eerlijk in je werk staat en een normaal contact hebt met je collega's zou die reactie mee kunnen vallen. Zo in de trant van: dat hadden we van jou wel verwacht, zo denken jullie.

Moet je nu je onderzoek afbreken? Je vermeldt niet welke termijn het onderzoek nog loopt. Is die termijn overzienbaar dan kun je mogelijk zoeken naar een oplossing. Als je namelijk je baan als zegen ervaart en kunt duiden dan is voor mij niet automatisch nu de weg radicaal omgebogen en wat je studie, gaven en mogelijkheden betreft toegesloten. Kan bijvoorbeeld je man niet tijdelijk een dag minder gaan werken? Weet je zeker dat met medewerking van collega's geen opgerekt traject mogelijk is? Ik zou deze dingen wegen voordat een definitieve beslissing valt. Anders kon je achteraf wel eens spijt krijgen of aangevochten worden.

De gedachte aan de mogelijkheid van vrijwilligerswerk moet geen excuus worden als sussen van je onrustige hart en gevoelens. Inzet is op vele plaatsen mogelijk. Wat is jouw plaats nu en hoe ben je daar gekomen? Wijsheid en licht toegewenst op jouw en jullie levensweg.
 
Ds. B. J. van Vreeswijk.
 
Ps. Mocht je behoefte hebben om nog te reageren dan ben ik graag bereid mee te denken.

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.J. van Vreeswijk

• Geboortedatum:
  23-08-1947
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Status:
  Inactief

87 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven