Totaal ingestort

Ik woon in België, ben een vrouw van 45 jaar en een borderliner. Ik heb een groot deel van mijn leven in psychiatrische ziekenhuizen doorgebracht. De Heere Jezus heeft me geroepen in 2002 en ik ben een wedergeboren christen. Het is een tijdje goed gegaan met me. Ben ongeveer drie jaar geleden nog opgenomen geweest. Nu, de laatste maanden, gaat het niet goed met mij. Ik neem veel medicijnen en mijn huisdokter komt nu maandelijks langs. Ik weet niet hoe het te vertellen maar ben ook al een levenlang homoseksueel. Dat is een probleem dat er nog eens bijkomt. Ik weet wat het woord van God daarover schrijft. Maar ik heb nog contact met de vrouw waar ik zeven jaar lang een relatie mee heb gehad. Dat ik nog steeds heel veel van deze vrouw houdt is volgens mij normaal. Alles ging goed, tot zes maanden geleden, toen ze mij zei dat ze borstkanker had. Toen ben ik beginnen te sukkelen met mijn borderline-zijn. De emoties die daarbij komen kijken zijn hevig en ik voel mij onbegrepen door iedereen. Door mijn familie vooral. Met mijn vriendin is het een tijdje goed gegaan, tot vorige maand toen ze mij zei dat ze nu kanker in de lever heeft waar ze nu chemotherapie voor krijgt. Gisteren ben ik totaal ingestort en zit aan de grond.

Ik zit ook in een geloofscrisis. Heb het gevoel dat ik mijn eerste liefde kwijt ben voor de Heere Jezus. Ook in de kerk bij ons is een jonge broeder ontslapen. Door dit voorval is er veel losgekomen en wilde over mijn problemen met mijn moeder praten. Daar kreeg ik het antwoord: De wereld draait niet alleen om je vriendin. Dat heeft mij enorm gekwetst en ben vervolgens, zoals ik al zei, ingestort. Het kan mij allemaal niet meer schelen wat ze van mij denken. Ik sluit mij op en haat de wereld. Vroeger had ik ook last van zelfverminking. Dat heb ik nu weer, omdat ik mezelf niet graag zie. Ook heb ik weer nachtmerries en geen lust om nog te leven. Ik zit dan ook in tweestrijd met mijzelf vooral op geestelijk gebied. Depressies worden erger en dat strookt dan weer niet met het christen-zijn. Heb ook weer last van homoseksuele gevoelens en denk vaak aan de tijd met mijn vriendin. Ik duw die gevoelens dikwijls weg en er over praten met geloofsgenoten gaat niet, dat is nog steeds taboe. Want dat mag niet. Ik ben woest als ze zo reageren. Dikwijls verdwijn ik gewoon, want ik heb gevoelens die niet mogen van God. Meestal ga ik naar de genadetroon van onze God, maar nu gaat het niet. Ik weet gewoon niet meer wat te zeggen en voel mij alleen. Ik ben zo kwaad op mijzelf dat ik soms zin heb om opnieuw te snijden. Ik ben ook bang voor de toekomst, want mijn vriendin komt te sterven en ik denk dat ik dit niet aankan.  Die gedachte dat ze komt te overlijden is voor mij ondraaglijk. Heb daarom ook veel paniekaanvallen of blackouts. Ik weet dat God mij niet alleen laat en dat Hij ook voor mij aan het kruis gegaan is, maar hoe moet ik accepteren dat mijn vriendin dood gaat en dat ik haar voor altijd kwijt raak? Ik heb al wel al veel gepraat met haar over Jezus en als ik haar vraag of ze gelooft, zegt ze: Niet op dezelfde manier als jij. Ik vraag mij eigenlijk af: hoe moet ik daarmee omgaan? De angst dat wanneer ze er niet meer is dat ik haar nooit meer zal terugzien maakt mij opstandig en ik rebelleer dan tegen van alles en nog wat. Ik weet niet hoe ik mijn christen-zijn en het volgen van onze Heere moet combineren. Ben ik mijn geloof aan het verliezen? Mag ik kwaad zijn op God en houd ik dit mijn hele leven vol? Ik zou mijzelf terug kunnen laten opnemen, maar naar mijn gevoel kunnen zij mij niet helpen. Ik weet dat God dat alleen kan, maar hoe kan ik in het reine komen met mijn homoseksuele gevoelens en hoe moet ik omgaan met de dood waardoor ik hevige emoties niet in de hand heb? Ik hoop dat u mij wat raad kunt geven, want ik weet het niet meer. Gods rijke zegen toegewenst voor jullie en voor jullie werk.

Beste vriendin,

Heel goed dat u uw vraag gesteld hebt. Of eigenlijk is het een combinatie van vragen. U ziet niet meer door het leven heen, in het bijzonder omdat uw vriendin borstkanker heeft en de kanker nu ook in de lever is. Dat geeft u heel veel emoties. Daarbij komen uw eigen psychische problemen; u hebt, schrijft u, een groot deel van uw leven in psychiatrische ziekenhuizen doorgebracht.

Daarnaast schrijft u nog iets anders, en daar wil ik eerst de vinger bij leggen. U schrijft dat de Heere Jezus u heeft geroepen, in 2002, en dat u een wedergeboren christen bent. Nu, dat is heel belangrijk! U weet zelf dat Jezus heeft gezegd dat niemand het Koninkrijk van God kan zien tenzij hij of zij wederom geboren is (Johannes 3:3). Nu is de wedergeboorte niet alleen een bepaald feit in iemands leven. Maar net zoals bij de geboorte van een kind: op de geboorte volgt het leven; en het leven heeft ups en downs. Bij u is dat wel heel in het bijzonder het geval, omdat het leven voor u soms/vaak zo verschrikkelijk moeilijk is. En, net zoals een pasgeboren kind moet groeien, heeft een gelovige ook groei nodig: Wast op (groei) in de genade en kennis van onze Heere en Zaligmaker, Jezus Christus (2 Petrus 3:15). Hoe gaat het met kinderen die groeien? Ze vallen een of meerdere keren, je hebt kleine kinderen, grote kinderen, lastige kinderen (zijn we allemaal niet vaak lastige kinderen voor God?), enz. Ik zou daar nog veel meer over kunnen zeggen. Maar: groei gaat het hele leven door. Zelfs een zeventigjarige heeft groei nodig, niet lichamelijk natuurlijk, maar geestelijk: meer van de Heere, minder van zichzelf.

Nu komen er bij u twee dingen bij: u bent, schrijft u, borderliner, en u bent homoseksueel. Daar bent u bij God niets minder om, laat ik dat meteen maar zeggen. U schrijft ook dat u zeven jaar een relatie hebt gehad met een vrouw. Ik weet niet hoe ver die relatie ging, maar u schrijft dat u weet wat het Woord van God daarover zegt. U houdt ook nog heel veel van deze vrouw. En nu is er bij haar eerst borstkanker en daarna leverkanker ontdekt. Het schokt u, u kunt het emotioneel niet aan, u hebt het gevoel uw eerste liefde voor de Heere Jezus kwijt te zijn, enz.

Laat ik daar eerst maar wat van zeggen: is dat waar? Bent u werkelijk alle gevoel voor de Heere Jezus kwijt? Als iemand tegen u zou zeggen: houd dan maar op met bidden en geloven en Bijbel lezen, enz., zou u dat kunnen? Er is namelijk verschil tussen geloof en gevoel. Ik denk dat het geloof er bij u wel is (al is het momenteel meer: ik geloof, Heere, kom mijn ongeloof te hulp, Markus 9:24), maar u bent de gevoelens ervan kwijt. U schrijft namelijk zelf: Ik weet dat God mij niet alleen laat en dat Christus ook voor mij aan het kruis gegaan is. U bent, als ik het goed zie, naar uw gevoelen God kwijt, maar God is niet u kwijt, in die zin: Hij is er ook voor u, ook al is uw weg verschrikkelijk moeilijk.

U schrijft ook dat u zich opsluit en de wereld haat. Met “de wereld” bedoelt u kennelijk: iedereen. De reden daarvan is dat u geen steun hebt van anderen, ook niet van uw familie; u bent door uw familie onbegrepen, zelfs door uw eigen moeder, die u enorm kwetste door o.a. te zeggen dat de wereld niet alleen draait om uw vriendin. Dat weet u natuurlijk zelf ook wel. Maar dat neemt niet weg dat uw vriendin een heel belangrijk iemand voor u is. De houding van uw familie is heel verdrietig voor u. Toch vraag ik u: probeer hen en “de wereld” niet te haten. Wat was Jezus niet door vrijwel iedereen, zelfs dikwijls door Zijn eigen discipelen, onbegrepen. Maar Hij heeft niet gehaat. Hij heeft alleen gezegd dat de wereld ons kan haten (Johannes 15:18), maar dat is vanwege het geloof in Jezus Christus.

Nu zijn er drie dingen: u hebt weer last van uw homoseksuele gevoelens, uw depressies nemen toe, en dat strookt niet met het christen-zijn, schrijft u. En u hebt weer last van zelfverminking.
Eerst dat eerste: uw homoseksuele gevoelens komen versterkt terug. Ik denk dat dat begrijpelijk is, ook al is dat erg moeilijk voor u. Maar in een crisis, zoals waarin u verkeert, kunnen seksuele gevoelens (ook bij een heteroseksueel) versterkt bovenkomen. Ik denk niet dat u hoeft te zeggen dat die gevoelens van God niet mogen. Net zoals heteroseksuele gevoelens niet zouden mogen voor een heteroseksueel. Het ligt er aan dat het niet erotisch wordt, dus hoe u met die gevoelens omgaat, of dat naar het Woord van God is. Zijn seksuele gevoelens te sterk, dan heeft zowel een heteroseksueel als een homoseksueel daartegen te strijden. Voor u is het homoseksueel/ lesbisch zijn een groot kruis. Toch: geef de strijd niet op om op een juiste wijze met die gevoelens om te gaan. God weet van uw worstelen daarmee. U bent er voor Hem niet meer of minder om. Hij vraagt alleen om op een goede, bijbelse wijze te leven, en wil ieder die Hem daarbij om hulp bidt, kracht geven.

En uw depressies, die toenemen? Is het waar dat dat niet strookt met het christen-zijn? Zou depressiviteit niet een ziekte kunnen zijn? Ik weet dat het geloof tegen heel veel depressiviteit opgewassen is. Maar dat wil niet zeggen dat er bij een christen geen sprake kan zijn van depressiviteit. Ik denk aan Psalm 42, waar een oprecht gelovige zijn diepe dalen laat zien, en ook hoe hij er bovenuit wordt getild, en daarna weer terugvalt. In Psalm 42 is het als de golfslag van de zee: nu eens zit de dichter hoog, dan weer zit hij in de laagte. Weet u wat in die psalm zo leerzaam is? De dichter spreekt zichzelf toe. Hij zegt als het ware (ik zeg het met eigen woorden): Wat ben je binnen in me toch onrustig, mijn ziel, wat buig je je toch neder? Is er geen God meer? Hoop op Hem, Hij wil helpen, Hij is er ook voor jou. En wat ook zo mooi is (dat kun je helaas alleen maar zien in de Statenvertaling, die de Hebreeuwse tekst daarin heel nauwkeurig volgt): In vers 6 zegt de dichter: Hoop op God en ik zal Hem nog loven voor de verlossingen van Zijn (Gods) aangezicht, en in vers 12, met vrijwel dezelfde woorden: God is de menigvuldige verlossing van mijn (dus van de dichter) aangezicht. De engelse theoloog Lloyd Jones zegt daar zo mooi van: “Als Gods aangezicht je aanziet (vers 6), gaat jouw aangezicht (vers 12) er op vooruit”. Zou dat ook voor u niet gelden? Misschien niet ineens, maar in een proces, dat u steeds meer ziet dat God er ook is voor u?

Het derde is: uw zelfverminking. Verdrietig. Ik kan wel zeggen: Niet doen (en dat zeg ik ook!), maar ik weet hoe het kan voorkomen bij mensen die emotioneel in een diep dal zitten. Waarbij bij u ook nog het borderliner-zijn komt. Ik denk dat het heel belangrijk is dat u professionele hulp zoekt, ook al wilt u zich liever niet laten opnemen. Waarom eigenlijk niet, als dat werkelijk nodig is? Ook denk ik dat het belangrijk is dat u van tijd tot tijd een pastoraal gesprek hebt met een voorganger of een andere christen die bereid is naar u te luisteren. Dat gesprek moet dan wel strak gereguleerd zijn, anders kan het voor beide partijen oeverloos worden, bijv. eenmaal in de 2 of 3 weken, het gesprek niet langer laten duren dan anderhalf uur, niet teveel onderwerpen tegelijk aansnijden, enz. Er moet toch in de gemeente waartoe u behoort (ik veronderstel dat u lid van een gemeente bent) iemand zijn die u pastoraal wil begeleiden?

Nu zijn er nog drie dingen. In de eerste plaats: U bent bang voor de toekomst, u denkt het niet aan te kunnen als uw vriendin komt te sterven. Dat kan ik me heel goed indenken. Dat is het harde en vijandige van de dood. Maar geldt dat niet voor ieder die een lieve vriend(in), echtgenoot/-note verliest? Of voor wie een kind verliest? Ik denk aan de verschrikkelijke brand in Arnemuiden een paar dagen geleden (het zal ook wel in Belgi? in de krant gestaan hebben), waar een vader en een moeder door een brand al hun vier kinderen in de leeftijd van 1 tot 8 jaar verloren. Dat is bijna niet om doorheen te komen. Zondag is in veel kerken in ons land voorbede voor deze zwaar getroffen ouders gedaan. En denkt u eens, ook al is dat iets heel anders, aan de kindermoord in Bethlehem (Mattheüs 2:16-18). Zullen er bij de inwoners van Bethlehem geen duizend vragen boven zijn gekomen? Juist was de Vredevorst gekomen en was in de velden rond Bethlehem “Vrede op aarde” gezongen, en nu gebeurt dat! En denk aan de gaskamers in de Tweede Wereldoorlog, aan Auschwitz, Bergen Belsen, Dachau. Toch: men vroeg eens aan een Joodse rabbi: “Kunt u na Auschwitz nog in God geloven?” Zijn antwoord was: “Hoe zou ik na Auschwitz niet in God kunnen geloven?” Hij bedoelde: ik kan niet in de mens geloven; alleen God blijft over. Dat zou ik ook tegen u willen zeggen. De wereld kan donker zijn, ook als we denken aan ongeneeslijke ziektes als kanker. Maar ín die donkere wereld kwam (wat niemand zou doen) Jezus. Om die wereld te redden. Dat is het geloof. Dat geloof kan aangevochten worden en dat doet het ook bij u. Maar wat houdt u over als er geen God en geen Jezus meer is? U weet het antwoord erop.

In de tweede plaats: uw vriendin gelooft niet zoals u gelooft. U bedoelt, denk ik, dat ze niet persoonlijk gelooft in Jezus als haar Verlosser. En dat ze zo zal sterven. Dat is inderdaad heel moeilijk voor u. Maar ook nu weer zeg ik (u vindt het toch niet erg dat ik dat schrijf?): Geldt dat ook niet van ouders die een ongelovige zoon verliezen? Geldt dat niet van duizenden lieve mensen die Jezus afwijzen als hun Redder? U mag proberen uw vriendin steeds voor te houden wie Jezus is, in Zijn Middelaarswerk, en dat haar vóór te leven. Meer kunt u niet doen. Behalve (en dat is toch veel!!): het gebed voor uw vriendin kennen.

In de derde plaats: Mag u kwaad zijn op God, vraagt u? Zal ik eens een vreemd antwoord geven? Ja, dat mag! Dat wil zeggen: aan de ene kant natuurlijk niet, want God is geen rekenschap aan ons verschuldigd. Maar aan de andere kant: het is zo menselijk, dat wij in de verwerking van een groot verdriet, boos kunnen zijn. De Heere weet dat wij mensen zijn en dat we tijd nodig hebben voor verwerking van groot verdriet. Job, die na het verlies van zijn tien kinderen zulke grote en vrome woorden zei (“De Heere heeft gegeven”, enz, Job 1:21), vervloekte niet lang daarna zijn geboortedag (Job 3:1-12). Denkt u ook aan de psalmen van Asaf, vooral Psalm 73. Hoewel Asaf later, als hij de dingen die gebeuren weer op een rij heeft, belijdt: Ik was een groot beest bij u (vers 21-22).

Uw laatste vraag is: “Hoe kan ik in het reine komen met mijn homoseksuele gevoelen?” Die gevoelens zijn er. Ze moeten bij u een plaatsje krijgen. Ze mogen niet gaan overheersen, dat wil zeggen: erotische gedachten moeten weg. Maar, nog eens, dat geldt ook voor heteroseksuelen. Het gebed en gedurig meditatief lezen van de Bijbel zijn daarbij grote hulpmiddelen. Neemt u daar dagelijks de tijd voor!

Hoe moet u omgaan met de dood, waardoor u hevige emoties niet in de hand hebt? Ik zei daar al wat van. Het is nu nog niet aan de orde. Misschien dat de ziekte van uw vriendin voor u een langzame voorbereiding is dat u haar een keer kwijt zult raken. Zoals een man of vrouw een langzame voorbereiding krijgen als zijn vrouw of haar man een ongeneeslijk ziekteproces heeft. Dat is soms of vaak al een stuk van de verwerking. Maar ingrijpend moeilijk blijft het. Was dat ook niet de ervaring van vele Psalmdichters?

Beste vriendin, het is een lange brief geworden. Maar u had ook heel wat vragen. Ik hoop dat u, wat ik schreef, wilt lezen en herlezen, en langzaam tot u laat doordringen wat ik met mijn antwoorden bedoel en dat ik u wat geholpen hebt.

Van harte sterkte toegebeden. God zegene u.   

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven