Vraag
Ongeveer een jaar geleden mocht ik echt geloven dat de Heere Jezus ook mijn Zaligmaker is. Dat jaar heb ik ook belijdenis mogen doen. Ik heb veel vreugde ervaren, ook strijd. Toch had ik wel echt hoop op God. Nu is dit anders. Nog steeds bid ik, lees ik uit de Bijbel, ga graag naar de kerk, luister graag jongerenavonden, enzovoort. Maar toch is er iets veranderd, die vreugde en die nabijheid van de Heere ervaar ik niet meer. In ieder geval niet zo sterk als eerder. Ik heb best wel een zware baan en ik ervaar wel dat de Heere mij hier de krachten voor geeft, ik kan dit niet uit mijzelf. Maar het lijkt wel of ik zo ongevoelig ben geworden. Eerder zat ik in de kerk en elk woord wat de dominee zei nam ik in me op en droeg ik het met me mee. Maar nu ben ik vaak in gedachten verzonken en gaat het langs me heen. Soms is er een troostvol woord en dan denk ik: nee ik mag dit niet op mijzelf toepassen, ik doe zo vaak de Heere verdriet. Dit is echt zo en ik leef rustig verder. Dan voel ik me wel vreselijk lauw en verkeerd, maar doe het zo weer. Ik word hier best wel moedeloos van. Ik durf hierover ook niet met veel mensen te praten omdat die het vaak zo goed weten en dan voel ik me zo dom. Ik heb er wel over gepraat, maar het helpt niet. God lijkt zo ver weg! Toch wil ik Hem niet de schuld geven, het ligt bij mij. Kan iemand mij advies geven? Ik wil zo graag met de Heere leven en met verwachting uitzien naar Hem!
Antwoord
Heel mooi dat je eerlijk probeert op te schrijven hoe je de dingen ervaart. Voor velen denk ik heel herkenbaar. Je schrijft over de eerste periode in je geestelijk leven. Een periode dat je gevoelig dicht bij de Heere mocht leven. Elke preek was raak. Het geloof was eenvoudig en klaar. Toch is er langzamerhand wat veranderd. De vreugde en de nabijheid ervaar je niet zo sterk meer als in het begin. Er komt ook meer aanvechting en vertwijfeling. Misschien is het ergste wel dat het Woord niet zoveel kracht meer doet als in het begin. En als er een Woord is, dan wordt het direct op de zeef geworpen en slaat de vertwijfeling toe. Je doet de Heere verdriet schrijf je. Je voelt je lauw en verkeerd maar je leeft er gewoon in door. Je wordt er moedeloos van. Goed.
Ik denk dat ik het een klein beetje snap. Graag zou ik meer van je weten om een eerlijker en directer antwoord op grond van het Woord aan je te kunnen geven. Maar goed, dat is niet zo. Als eerste wil ik graag tegen je zeggen dat het niet vreemd is om dit te ontdekken in je leven. In het begin heb je sterk mogen leven uit een bepaald gevoel. Een gevoel dat je mocht ervaren: de Heere is bij mij, ik zal niet vrezen. Dit gevoel is wat weggeëbd. Toch is alles niet weg, maar wel dat aangename, dat wat je hart vaak brandende maakte. Wat blijft er dan nog over?
Ja, dat is nu juist de vraag. Als alle gevoel en emotie weg is wat blijft er dan over? Moet je horen: Het ware geloof klampt zich niet vast aan een gevoel of aan iets in ons, maar klampt zich vast aan het Woord (Ps. 56), aan Christus in de belofte van het Evangelie. Het gevaar is zo groot dat wij gaan leven uit wat wij ervaren. We klampen ons vast aan een gevoel. Heimelijk steunen we ook nog op dat fijne gevoel. Nee, God wil dat we ons houvast leren zoeken in Zijn beloften. Ook als soms zelfs ons gevoel tegen het Woord in gaat. Zo oefent God Zijn kinderen om als een zondares te hangen aan Zijn Woord. Nee, niet als een vrouw die zo’n fijn gevoel met zich meedraagt. Ik zeg niet dat God soms zulke ervaringen niet geeft. Maar dit is niet ons houvast. Het Woord, Christus in het Woord, daar wil God ons aan vastmaken door het geloof. Daar hangt een kreupele Jakob, een wrak, aan de nek van die Man (Gen. 32:26). Zo hangt Gods kind aan de nek van het Woord. Aan de nek van Christus als een kreupele. Als een vrouw die lauw en verkeerd is in zichzelf, nochtans hangend aan Zijn nek. Begrijp je dit?
Luister eens, wat betekent Christus voor jou in deze aanvechting en in deze beproeving? Als alle fijne ervaringen wegebben, waar is Hij dan? Leer om als een goddeloze te hangen aan Christus (Fil. 3:8). Om met Paulus te leren: een rechtvaardige in Gods ogen te zijn, terwijl ik een goddeloze ben in mijn eigen oog (Rom. 5:1). Kan dat? Dwars tegen alles in? (Rom. 8:33) Het Woord leert het mij. De Geest getuigt ervan (1 Joh. 5:10). Meer niet en minder ook niet. Is er dan niet meer te zeggen? Ja, maar je moet leren wat het fundament is waarop het ware werk van God steunt. Wat een geweldige troost in alle teleurstellingen van het leven, met alle teleurstelling die je opdoet met jezelf. Het ligt vast in de Ander. In Christus zijn we rechtvaardig voor God (Rom. 3:26). Door alle afbraak heen wil Gods Geest ons leren om te leven van deze Genade. Vanuit dit fundament leert God ons te leven met Hem en met verwachting uit te zien naar Hem. Om gemeenschap te mogen hebben in en door Christus. Wat een wonder en dat in een zondares, die alle roem uitsluit. Die roemt die roeme in de Heere alleen.
Ik wens je van harte toe dat je in alle afbraak je vast leert klampen aan die Gezegende Zaligmaker. Kom, alles wat aan Hem is, is gans begeerlijk, zulk een is mijn Liefste (Hooglied 5:16).
Uw ds. A. Simons, Vinkeveen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Simons
- Geboortedatum:07-05-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Valburg-Homoet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Moed houden vraagsteller, ds. Simons gaf ons een mooie wegwijzer. Ik ben blij dat je hem gesteld hebt.
Hij veranderd niet als je niets meer voelt, en Zijn Woord verandert evenmin.
God lijkt misschien ver weg, maar Hij is niet ver, dat hoef je niet persé te zien of voelen als je het maar gelooft. Hand.17:28 Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en bestaan wij;....
Joh.20:29 ... zalig zijn zij die niet gezien zullen hebben en toch zullen geloven.
In Bangladesh is het iedere keer raak, in veel landen is dat zo.
Wij horen bij de rijkste landen ter wereld, houdt God alleen van rijke westerlingen of is dat een bewust iets in de schepping, dat arme mensen naar Europa, de VS moeten komen?
Dan mag geen christen meer op de PVV stemmen, laten we onze welvaart delen.
De CU ligt me na aan het hart.
God is voor mij ver weg geweest toen mijn ouders zijn overleden, ik voelde Zijn aanwezigheid niet.
Er is toen wel wat veranderd bij mij, ik heb toen de warmte van niet refo's leren kennen.
Het geloof blijft altijd aan je knagen als je als refo bent opgevoed.
Refo's leven voor en van de refo's, er zijn ook christenen die verder kijken dan hun neus lang is.
Hier heb ik geen bijbelteksten bij, ik blijf refo, maar ik heb er een hard hoofd in.
“Refo's leven voor en van de refo's, er zijn ook christenen die verder kijken dan hun neus lang is.”
Wellicht moet je ook voorzichtig zijn met een dergelijke uitspraak. Dat jij dit zo hebt ervaren betekent niet dat het voor alle refo’s als zodanig geldt.
Ik ben niet reformatorisch opgevoed en vraag me soms ook wel eens af: ‘kunnen refo’s ook verder denken dan hun reformatorische neus lang is?’ Ik denk sommige wel, anderen niet.
Soms bekruipt me, ook hier, het gevoel van: als je geen refo bent, dan wil God je niet (leren) kennen en in de hemel kom je alleen maar reformatorische medeburgers tegen. Het straalt, althans voor mij, soms een beetje bitterheid uit en de warmte vind ik soms moeilijk te ontdekken. Ik bedoel: echte naastenliefde, dat mensen, ook zij die misschien God niet kennen of hebben leren kennen, mensen zijn die op hun eigen mogelijk manieren iets van het leven proberen te maken. Er wordt zo snel over deze mensen geoordeeld, en dat vind ik jammer.
Het geloof blijft ook wel knagen aan mensen die niet reformatorisch zijn opgevoed, zoals ik.
Ik heb mogen ervaren dat je goed bent zoals je bent. Ook als je geen ‘refo’ op je voorhoofd hebt staan, is het prima. Iedere Christen draagt dat op zijn eigen manier naar buiten en zelfs al zou je dat helemaal niet doen is het nog goed.
Overigens een prachtig antwoord van Ds. Simons.
