In een land als Roemenië is geen dag hetzelfde. De verschillende mensen, tradities en levensomstandigheden zorgen voor genoeg verhalen. Zelfs nu ik al drie jaar hier woon, kom ik nog vaak dingen tegen die me verbaasd doen staan. Zo verscheen pas het bericht van een Roemeen die z’n eigen begrafenis repeteerde. De 73-jarige man wilde er zeker van zijn dat na zijn dood alles volgens plan zou verlopen en organiseerde daarom een fictieve begrafenisplechtigheid. Aan alles was gedacht.
De plaatselijke priester was er om de rouwdienst te leiden die druk bezocht werd door familieleden, vrienden en dorpsbewoners. Ook de gebruikelijke dodenmaaltijd, die er volgens de Roemeens-orthodoxe overlevering voor zorgt dat de overledene na zijn dood geen honger lijdt, werd gehouden. Naar eigen zeggen heeft de man zelfs in een graf gelegen om te ervaren hoe dat aanvoelt.
Na afloop was hij heel tevreden over de gang van zaken, evenals zijn familieleden, die overigens wel toegaven dat het gebeuren meer op een feest dan op een begrafenis had geleken...
Een vreemd verhaal. Voor alle duidelijkheid: voorbereidingen treffen voor een begrafenis is niet verkeerd, alhoewel dit wel erg ver gaat. In bovenstaand verhaal is er echter iets anders dat me aan het denken zet.
De dood is voor de meeste Roemenen iets wat bij het leven hoort, iets waar ze over het algemeen ook niet tegenop zien. Als je ervoor zorgt dat je een goed leven leidt, zo nu en dan naar de kerk gaat, je zonden voor de priester belijdt en je houdt aan de religieuze gebruiken van de Roemeens-orthodoxe kerk, dan komt het ook na de dood wel goed met je. Het klinkt misschien oppervlakkig, maar voor velen is dat ook zo. Geloof is verworden tot religieuze gebruiken zonder diepere inhoud en zonder aandacht voor de eeuwigheid.
Wij hebben de mogelijkheid om hier iets aan te veranderen. Wij kunnen vertellen dat geloven zoveel meer kan zijn. Wij mogen getuigen dat God zoveel dichterbij wil zijn. We mogen spreken over de hoop die er is voor Gods kinderen: “Want wij weten, dat, indien de aardse tent, waarin wij wonen, wordt afgebroken, wij een gebouw van God hebben, in de hemelen, niet met handen gemaakt, een eeuwig huis.”
En met deze zekerheid komen aardse voorbereidingen in een heel ander licht te staan!
Saskia Verdoes is een gastschrijfster op Refoweb. Met enige regelmaat schrijft zij over haar werk in Onesti, Roemenië.
