Tientallen kraampjes staan in een grote cirkel opgesteld. Van bovenaf gezien is het net een krottenwijk, vooral door de her en der geplaatste golfplaten die als dak moeten dienen. Binnenin ziet het er iets beter uit. In het midden is een smal looppad waar je elkaar, na wat geduw met schouders en ellebogen, net kunt passeren. Aan beide zijden van het pad ligt de koopwaar uitgestald. Schroevendraaiers, wasknijpers en schoenzolen liggen gebroederlijk naast zakdoeken, speelgoed en andere snuisterijen. Je kunt het zo gek niet bedenken of je vindt het op deze markt of bazar, zoals we hier zeggen. Mensen uit alle lagen van de bevolking kijken of er hier iets van hun gading bij ligt.
Laurentiu is een trouwe bezoeker van de bazar. Iedere dag is hij hier te vinden om met deze en gene een praatje te maken. De meesten kennen hem wel, hij is nebunul, ‘de gestoorde’. Hij sleept met een been, loenst met beide ogen en zijn verstandelijke vermogens zijn gelijk aan die van een kind van een jaar of tien. Iemand die door de maatschappij direct een stempel opgedrukt krijgt en in een hokje geplaatst wordt. Maar wat velen niet weten is dat ook deze Laurentiu een bijzondere gave heeft.
Zodra hij me in de gaten heeft, komt hij met uitgestoken hand op me af. Eenmaal bij me aangekomen neemt hij mijn hand in de zijne en kijkt me vriendelijk aan. “Ik wens je Gods’ zegen toe”, klinkt het luid over de markt. Sommige bezoekers glimlachen, anderen kijken geërgerd om. Zo openlijk voor Gods’ Naam uitkomen wordt niet door iedereen gewaardeerd. Voor velen is God op de achtergrond geraakt, anderen zien christenen als aanvallers van de oude Roemeens-orthodoxe kerk met al haar gebruiken en tradities.
Laurentiu merkt daar echter niets van. Het enige dat hij wil, is zijn medemens het allerbeste toewensen. Iedere dag brengt hij de tekst uit Romeinen 1 in praktijk: Ik schaam mij het Evangelie van Christus niet! Steeds weer komt hij ervoor uit Wie de belangrijkste is in zijn leven en op zijn manier maakt hij anderen daar deelgenoot van.
Ik blijf even staan voor een praatje. Net voor we afscheid nemen pakt hij nogmaals mijn hand. “Ga met God, Hij houdt van je.” Terwijl ik doorloop hoor ik hoe hij de volgende bekende begroet: “Ik wens je Gods’ zegen toe!”
Zo is Laurentiu. Door velen onderschat, voor God van onschatbare waarde!
Saskia Verdoes is een gastschrijfster op Refoweb. Met enige regelmaat schrijft zij over haar werk in Onesti, Roemenië.
