"In de hemel is het altijd kerk, altijd zondag." Deze uitspraak van mijn moeder achtervolgt me nog steeds. Onwillekeurig moet ik daar aan denken als ik deze afgezonderde rustdag anders invul dan mijn ouders dat vroeger deden. Ik had het in mijn jeugd niet zo op de hemel, zeker niet als het daar altijd zondag zou zijn. Tweemaal op die dag naar de kerk. Slaapverwekkend lange, saaie preken. En tussendoor een dag vol met verboden. Als dat de hemel is...
Wat had ik daar als klein jochie tegenin te brengen? Mijn vader en moeder wisten alles. Dus ook hoe het er in de hemel uit zou zien. Altijd kerkdienst dus, maar dan zonder collecte. Ik vraag me af hoeveel vaders en moeders hun kinderen datzelfde nu nog wijsmaken of er mee dreigen als het wederkerig kroost weer eens geen zin heeft om het zitvlees te beproeven. Maar het kan nog erger: de kinderen op zondag binnenhouden en absolute stilte eisen, omdat pa en ma op de dag des Heeren anders niet kunnen bijslapen.
Waar de wereld van de zondag veelal een zondedag maakt, vrees ik dat we omgekeerd evenredig in onze kring hetzelfde doen. De zondag is verworden tot een dag van treurnis, alsof Christus op deze eerste dag van de week niet is opgestaan en het graf nooit heeft verlaten. We lopen met een sombere tronie naar de kerk en komen er nog droeviger vandaan. Met een gezicht als een oorwurm groeten we onze buren en bekenden, alvorens we naar de dienst gaan of er vandaan komen. Als we al groeten, tenminste. Dat schijnt op zondag eigenlijk ook niet te mogen. Geen wonder dat zo weinig mensen naar de hemel willen. En niet-gelovigen al helemaal niet. Bij God is het immers altijd zondag, somberdag...
We hoeven Jezus niet te copiëren, maar we moeten Hem wel navolgen. Ook als Hij zegt "Deze dingen heb Ik tot u gesproken, opdat Mijn blijdschap in u blijve, en uw blijdschap vervuld worde" (Joh. 15:11). Het woord "blijdschap" komt 82 keer voor in de Bijbel en het woord "vreugde" zelfs 91 maal. Alle afgeleide uitdrukkingen daarvan niet meegerekend. Dan moet het toch mogelijk zijn om in ieder geval met een glimlach naar de kerk te gaan, juist op een dag als we in Zijn rust mogen ingaan.
Zo bitter weinig kerkgangers zijn verblijd als ze zich deze dag naar Gods huis begeven (Ps. 122). Hooguit is er enige opluchting als de dominee eindelijk "amen" zegt. Misschien moeten we terug naar Antiochië, daar waar we voor het eerst "christenen" genoemd werden. Via de weg van geloof en bekering. "Dewelke, daar gekomen zijnde, en de genade Gods ziende, werd verblijd..." (Hand. 11:23). Dan wordt de zondag een andere dag: een dag van vreugde, blijdschap, lofprijzing en een voorsmaak van de hemelse heerlijkheid.
Ja, in de hemel is het altijd zondag. Wat dat betreft had mijn moeder gelijk. Maar dan wel één zoals Paulus die beschrijft in 1. Kor. 2:9: "Hetgeen het oog niet heeft gezien, en het oor niet heeft gehoord, en in het hart des mensen niet is opgeklommen, hetgeen God bereid heeft dien, die Hem liefhebben." Vrij vertaald: het is daar onvoorstelbaar heerlijk. Wie zou daar niet voor eeuwig willen zijn?
Ik ben verblijd, wanneer men mij
Godvruchtig opwekt: "Zie wij staan
Gereed, om naar Gods huis te gaan.
Kom, ga met ons, en doe als wij."
Laat ik dit zeggen: zijn de schrijvers van deze stukjes ervan doordrongen dat zij eens rekenschap moeten afleggen voor hetgeen zij schrijven? Is het tot eer of oneer van God? Is het stichtend of niet?
Een ieder kan dan zelf wel invullen.
Maar ik hoop dat Refoweb DWARS eens onder een kritisch vergrootglas legt.
Ik heb ze een tijd bewust niet gelezen, maar ik heb niets gemist blijkt nu. Integendeel!
