Wie zonder zonde is…

Ik heb een nieuwe huisgenoot. Hij ziet er goed verzorgd uit. Aardig, charmant, doet geen vlieg kwaad. Had een zacht, vrouwelijk aandoend stemmetje en besteedde waanzinnig veel tijd aan de inrichting van zijn kamer, die hij van een kaal, betonnen hol tot een aangename IKEA-modelwoning had omgetoverd. In die kamer, met huur betaald door zijn paps en mams, werkt hij hard aan zijn studie, blijkt hij netjes te zijn in het huishouden en betaalt hij keurig op tijd zijn afdrachten. Ik spreek hem niet zoveel. Ik laat het kennismaken maar aan mijn andere huisgenote over, een dame die je de oren van het hoofd kan kletsen en zo voor de nodige sfeer zorgt.

Op een avond kwam ik na een lange dag thuis. Er brandde licht. Ik opende de deur en hoorde enthousiast geklets vanuit de keuken, dat zich mengde met een heerlijke rijstgeur. Hij was aan het woord, terwijl zij, met een tweetal meegezeulde vriendinnen enthousiast op zijn relaas ingingen. Het was een heel tragikomisch verhaal over zijn liefdesperikelen. Over zijn exen en hoe het contact met hen al dan niet verliep. Ik haalde mijn schouders op, mompelde een ‘hoi’ en liep naar mijn kamer, waar een deur, hoofdtelefoon en een hele reeks aan platen – ik ben van de oude stempel - mij zouden verlossen van heel wat oeverloos, oppervlakkig geklets.

Totdat hij regelmatig het woordeken ‘hij’ liet vallen. Al had ik wel een donkerbruin vermoeden en had ik – toen hij nog bezig was met verhuizen – bijna een weddenschap met mijn andere huisgenote over zijn geaardheid afgesloten, dit was een klassiek geval van All bets are off. Hij was duidelijk ‘van die kant’ en stak het niet onder stoelen of banken. Geen latentie. Geen ‘ik-moet-met-Arie-nog-uit-de-kast-komen’.

Nu heb ik een aantal mensen met een andere geaardheid in mijn kennissenkring zitten. Docenten, en medestudenten. Stuk voor stuk zeer fatsoenlijke, beschaafde, weldenkende mensen bij wie je niet zou merken dat…Voor wie ‘roze’ niets was dan een kleur. En ook al wist ik dat ze ‘het’ zijn, dan maakte het alsnog niet uit. Ik werkte met ze, praatte met ze en keek hun vlekkeloze kledingstijl af. Maar had ‘het’ er niet over. Dat zij ‘het’ zijn en het al dan niet wisten dat zij ‘het’ niet mochten zijn en toch probeerden om te gaan met het ‘het’ zijn, voor mij waren zij het kaliber ‘het’-zijners dat respect en bewondering afdwong. ??

Maar dit was een ander uiterste. Ik hoopte dat hij niet zo zou zijn. Ik sloop mijn kamer binnen, deed de deur achter mij dicht, bleef nog even luisteren naar de passionele herenliefdesdrama’s die zich op drie meter afstand van mij voor rood getinte damesoortjes ontvouwden. Ik had genoeg gehoord. Ik liep naar het raam. Opende deze. Staarde naar buiten zoals ik zo vaak doe. Mijn gedachten hadden frisse lucht nodig.

Ik werd misselijk.
Maakte aanstalten om naar het toilet te rennen.
Ik wist dat het geen zin meer had.
Het was te laat.
Een aantal weerzinwekkende gedachten lagen tezamen met het braaksel op de galerij.
Bijgekomen realiseerde ik mij dat ik in principe geen haar beter ben. Gelukkig maar.

Wie zonder zonde is…