Ze wordt de stem van haar generatie genoemd. Hanna Bervoets, schrijfster en columnist van Volkskrant Magazine. Het leven vindt ze zinloos, maar ze heeft - zoals ze zelf zegt - zichzelf wijsgemaakt dat schrijven ertoe doet. Eigenlijk zou ze wel eeuwig willen blijven schrijven. Maar ja, de dood. 'Ik vind het héél erg belachelijk dat we dood gaan en er opeens niet meer zijn', zei ze afgelopen zaterdag in een interview met NRC-Handelsblad. Bervoets is eerlijk. Of ze echt de stem van haar generatie is, betwijfelt ze. 'Ik vertegenwoordig een heel klein groepje 30-jarigen die wonen in de Randstad, hoogopgeleid zijn en in de creatieve sector werken.'
Die groep mag dan klein zijn, spraakmakend en trendsettend voor denken en doen is hij wel. Daarom is het goed om je als niet-lid van deze groep in hun cultuur te verdiepen. Bervoets laat iets van die cultuur zien. Wat relaties betreft lijkt haar een weekendrelatie ideaal: 'Uit eten gaan, dansen en seks zijn leuker met zijn tweeën.' En aan kinderen hoeft ze pas na haar 35ste te denken, desnoods van een donor. Ziedaar wat trekken van de nieuwe wereld van de huidige dertigers. Werken, een beetje plezier en het wegmoffelen van de dood.
Vorm van euthanasie
Ik hoef niet over deze generatie te oordelen, maar een vorm van passieve euthanasie zou ik hun bestaan wel willen noemen. Want dit is wel een heel bekrompen opvatting over het leven. Heel veel mogelijke ontplooiing laat men liggen: het gezin, burenhulp, de relatie met God en nog veel meer. Ben je dan niet al bezig langzaam dood te gaan? Aan de andere kant is dit denken wel consequent als je heilig in evolutie gelooft. Voor jou persoonlijk is er dan geen toekomst. Hoogstens is er tijdelijk iets meer toekomst voor volgende generaties.
Probleem van de christenheid
Hierover nadenkend kom ik terecht bij die verzuchting van Paulus in zijn brief aan de christenen in Rome: 'Met reikhalzend verlangen immers verwacht de schepping het openbaar worden van de kinderen van God. Want de schepping is aan de zinloosheid onderworpen, niet vrijwillig, maar door hem die haar daaraan onderworpen heeft, in de hoop dat ook de schepping zelf zal bevrijd worden van de slavernij van het verderf om te komen tot de vrijheid van de heerlijkheid van de kinderen van God.' Wat zou het mooi zijn voor die generatie van Hanna Bervoets als er in plaats van het benauwende uitzicht op de dood al meer te zien zou zijn van die vrijheid en de heerlijkheid van de kinderen van God. Hanna's probleem is daarom ook het probleem van de christenheid.
Henk van Rhee
Drs. Henk van Rhee is algemeen directeur van stichting Tot Heil des Volks.
Je schetst hier in notendop 2 verschillende werelden die maar niet dichter bij elkaar komen.
Hanna Bervoets neemt het NU lekker ervan, schrijft er lustig op los, ze danst, gaat uit als of het een lieve lust is. Jij vindt dat een bekrompen leefwijze want ze laat veel ontplooiing liggen. Ze doet volgens jou niet aan burenhulp en gaat geen relatie aan met God. Het lijkt trouwens alsof het een het ander uitsluit. Misschien zorgt ze wel heel goed voor haar moeder, of gaat ze dat nog doen of schenkt ze veel aan goede doelen. Weet jij veel. Je wil niet oordelen, schrijf je, maar je doet het toch.
Het lijkt wel of je jaloers bent Henk. Ik zou het trouwens ook zijn.
Zij doet maar, leeft er lustig op los, is succesvol en wordt niet eens ter verantwoording geroepen.
Terwijl jij straks nog een functioneringsgesprek met de afdelingsmanager hebt. Afhankelijk van het dossier dat je in je leven hebt opgebouwd zal geoordeeld worden. Zo gaat dat straks. En met een beetje pech krijg je ook nog de zak en mag je als een dolende ziel verder in bedrijf met hele slechte arbeidsomstandigheden.
Hanna Bervoets daarentegen gaat straks gewoon dood, that's it, en laat de wereld haar boeken na. En dat hoeft niemand erg te vinden.
