HSV en tucht der kerk

Artikel 32 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis gaat over de orde en discipline of tucht der kerk. Daarin staat het volgende.

“Intussen geloven wij, hoewel het nuttig en goed is dat die regeerders Kerk zijn onder zich zekere ordinantie instellen en bevestigen tot onderhouding van het lichaam der Kerk, dat zij nochtans zich wel moeten wachten af te wijken van hetgeen ons Christus, onze enige Meester, geordineerd heeft. En daarom verwerpen wij alle menselijke vonden, en alle wetten, die men zou willen invoeren, om God te dienen, en door deze de conscientien te binden en te dwingen, in wat manier het zou mogen zijn.”

Als ik het goed lees, betekent dit dat er een orde in de kerk moet zijn en dat tot de onderhouding van de kerk er een bepaalde kerkelijke organisatie is. Maar dat je als kerk geen dingen mag zeggen en bepalen voor gemeenteleden die de Heere Jezus niet heeft bevolen, ook niet in de manier om God te dienen. Dan mag de synode van de Gereformeerde Gemeenten toch niet zeggen dat gemeenten de Herziene Statenvertaling niet mogen gebruiken of dat andere predikanten van de Ger. Gem. niet zouden mogen meewerken met een HSV of deze mogen aanprijzen? Jezus heeft toch nergens bevolen dat men alleen de Statenvertaling zou gebruiken? En hiermee  bind je toch de gewetens van mensen?

Ik voel me eerlijk gezegd als moeder best wel in het nauw gedreven. Je wilt een eenheid tussen kerk en thuis, maar onze kinderen begrijpen de Statenvertaling echt niet. Ik ben elk woord aan het uitleggen wat het betekent, dat kan toch ook niet de bedoeling zijn van Gods Woord? We overwegen om thuis over te gaan op het gebruik van de HSV.

Het artikel gaat verder: “Zo nemen wij dan alleen aan hetgeen dienstig is om eendrachtigheid en enigheid te voeden en te bewaren, en alles te onderhouden in de gehoorzaamheid Gods.” Ons kerkgenootschap beoogt volgens mij met de uitspraak zich te houden aan de Statenvertaling, de eenheid in hun gemeenten te bewaren. Maar gebeurt nu niet precies het tegenovergestelde? Door dit zo duidelijk uit te spreken, creëer je toch juist meer voors en tegens, waarbij de eenheid juist in het geding kan komen? Je hoeft er toch niet zo'n punt van te maken of je de Statenvertaling of de HSV gebruikt? Kun je dat niet beter in het midden laten? Ik begrijp dat het een betrouwbare vertaling moet zijn, maar dat zijn ze toch allebei? En vroeger werden er toch ook meerdere vertalingen naast elkaar gebruikt?

Verder belemmert het ook in het zoeken naar eenheid met andere kerkverbanden. Al zou je al meer willen samenwerken, dan is er altijd het punt van de vertaling. Kunnen we dan dit niet een beetje loslaten en zo juist mogelijk ook op plaatselijk niveau tussen kerken meer de eenheid zoeken? Dat is trouwens wel een nadrukkelijke opdracht van Jezus onze Meester.

Het artikel eindigt met: “Waartoe geëist wordt de excommunicatie of de ban, die daar geschiedt naar den Woorde Gods, met hetgeen daaraan hangt.” Dus als ik het goed begrijp: de kerk zegt en bepaalt alleen dingen die Jezus bevolen heeft, niet meer en niet minder. Wanneer gemeenten of gemeenteleden zich hieraan niet houden, dan komen zij in de ban. Kom je dan nu ook in de ban als je de HSV gebruikt?

Beste vraagstelster, 

Artikel 32 ademt de geest van de Reformatie. De leden van de kerk worden alleen gebonden aan wat  God in Zijn Woord zegt. Daarbij werd later de uitspraak van Herman Witsius dikwijls aangehaald: “In hoofdzaken eenheid, in bijzaken vrijheid en in alles de liefde.” Als we in dit licht nu  kijken naar de Statenvertaling en de HSV, moeten we enerzijds zeggen: welke vertaling van de Bijbel de kerk aanvaardt is belangrijk. Gelijk moeten we vaststellen: er kleven aan iedere vertaling gebreken. Een taal verandert. In de oorspronkelijke taal, het Hebreeuws en Grieks, is de Bijbel onfeilbaar. Dat zijn vertalingen niet. We mogen zeggen dat de Statenvertaling het dichtst aansluit bij de oorspronkelijke talen. De vertalers hebben zich zeer nauwkeurig aan de oorspronkelijke talen gehouden en bezaten daar ook grondige kennis van. Dat is belangrijk en daarom willen we vasthouden aan de Statenvertaling. Maar het is een vertaling uit de zeventiende eeuw. Woorden veranderen van betekenis en dat merk je bij het lezen van de Statenvertaling. Daaruit is de behoefte ontstaan om een wat leesbaarder vertaling te maken. Dat is de Herziene Statenvertaling geworden. Men heeft zich daarin dichtbij de oorspronkelijke tekst gehouden, maar zich toch de vrijheid gegeven oude begrippen aan te passen. Het is dus een betrouwbare  vertaling, maar hier en daar heeft men de oorspronkelijke tekst wat vrij vertaald, meer naar de tijd van nu. Dat stuitte bij sommigen op bezwaren. Je bent ook gewoon aan bepaalde teksten en die klinken dan ineens anders. Het is eerlijk gezegd soms ook een verarming. Maar de HSV is in zijn geheel een getrouwe vertaling. 

Er is geen bezwaar aan te voeren om de HSV niet te gebruiken, dan alleen dat sommige uitspraken wat  modern aandoen. De synode van de Ger. Gem. wil de SV behouden. Die is het zuiverst. Dat is te begrijpen. Maar we kunnen niet de ogen sluiten voor de verstaanbaarheid. Nu wordt daar aan gewerkt. Men wil de oude woorden vervangen. Er komt in de toekomst dus een Statenbijbel waarin de oude woorden vervangen zijn. U hebt juist gedaan door artikel 32 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis te lezen. Het gaat er om dat de kerk niets invoert dat afwijkt van de Schrift. Dat is nuchter en reformatorisch. 

Ik hoop u hiermee geholpen te hebben.

Ds. C. Harinck

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Harinck

• Geboortedatum:
  09-04-1933
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

250 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven