Ups en downs in geloof

Ik heb een dringende vraag. Soms heb ik echt tijden dat ik me zo zeker voel in het geloof. Ik lees graag Gods Woord, zing graag christelijke liederen, enzovoort. Ik voel dan echt dat ik een kind van God mag zijn en weet dat ik gered mag zijn door Zijn bloed. Alleen, soms heb ik dan weer tijden dat ik helemaal geen zin heb om Zijn Woord te lezen of om over Hem te horen; ik vind het dan saai meestal. Dit is voor mij een oneindig cyclus en ik ben er echt klaar mee.

Ben ik dan wel echt bekeerd? Ben ik een echt kind van God? Ik bid zo vaak tot God of Hij met Zijn Heilige Geest in mij wil werken en dat die cyclus weg mag gaan, alleen ik blijf dit houden. Wil de Heilige Geest dan wel in mij werken? Ik wil gewoon zo graag dat zekere vertrouwen hebben dat ik echt gered ben. Ik wil dat gevoel weg hebben. Ik voel me gewoon hopeloos. Heeft ds. T. A. Bakker misschien advies?

Beste vragensteller,
 
Wat een frustrerend proces beschrijf je. Heel herkenbaar ook. Wat hebben we te kampen met lauwheid en oppervlakkigheid. Ook Gods kinderen? Dat is de hamvraag. Ik ga je een voorbeeld geven, zodat je zelf de conclusie kunt trekken. Ik ben getrouwd. Soms voel ik enorm veel liefde voor mijn vrouw. Dan ben ik zo blij dat ze mijn vrouw is! Soms ook helemaal niet. Dan voel ik niets voor haar. Geen bijzondere liefde, geen opgetogenheid over het feit dat ze mijn vrouw is. En vaak zit het er ergens tussenin... Begrijp je me?

Mijn punt: in een levende relatie is er sprake van ups en downs. Dat is in geestelijk opzicht ook het geval. Eigenlijk is het dus een goed teken dat je telkens weer vastloopt. Dat laat zien dat er leven is. Je bevindt je in ‘goed’ gezelschap. Paulus bijvoorbeeld: Romeinen 7. Wat heeft die man gezucht en geworsteld! Nog een voorbeeld: John Newton. Hij schrijft in een brief: “Aan het begin van mijn christenleven dacht ik beter te worden en van jaar tot jaar me beter te gaan voelen; ik verwachtte stukje voor stukje alles te verkrijgen wat ik toen verstond onder mijn idee van een heilige. (...) Maar, helaas, mijn gouden verwachtingen zijn niet meer dan dromen geweest: tot nog toe heb ik geleefd als een arme zondaar en ik geloof dat ik ook zo sterven zal.” Als je Engels kunt lezen, zoek dan zijn gedicht "I asked the Lord that I might grow" eens op. Ik denk dat het precies jouw ervaring vertolkt.
 
Tegelijk mag je wel verlangen naar meer stabiliteit. Ben je misschien te veel bezig met je gevoel? Je moet jezelf niet elke keer de vraag stellen: heb ik zin om de Bijbel te lezen? Heb ik zin om te bidden? Ga het gewoon doen. Nog een keer het voorbeeld van het huwelijk. Op de momenten dat ik niet veel voor mijn vrouw voel, trek ik mezelf niet terug, maar probeer ik van haar te houden. Liefde is doen. En het mooie is, dan is het gevoel onverwachts weer terug. Liefde is doen! Bedenk dat maar. Richt je op God. Wees niet wanhopig wanneer je hart niet naar Hem uitgaat. God weet het en Zijn hart gaat toch naar jou uit... Leg alles aan Hem voor. Houd Hem vast, net als Jakob de engel: “Ik zal U niet laten gaan, tenzij dat Gij mij zegent” (Genesis 32:26). Als je met al je onwilligheid en lauwheid op Christus vertrouwt, ben je gered. Ook al voel je er niets van!
 
Hartelijke groet,
Ds. T. A. Bakker

Dit artikel is beantwoord door

Ds. T.A. Bakker

• Geboortedatum:
  07-02-1995
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Giessendam-Neder-Hardinxveld en Sliedrecht
• Status:
  Actief

30 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven