Vraag
In de Bijbel staat: U moet uw naaste liefhebben als uzelf. Maar hoe zit het dan als ik mijn naaste wel liefheb, maar mezelf niet?
Een beetje uitleg. Ik gun altijd iedereen het beste. Maar ik ben vroeger vreselijk gepest, recentelijk seksueel misbruikt en door een domme fout ben ik nu ook mijn beste vriend kwijt. Ik ben ook 100 procent afgekeurd door mijn autisme, osteoporose en lage energielevel. Ik leef nu voor altijd -tot aan mijn pensioen- alleenstaand op een inkomen op bijstandsniveau. Eigenlijk komt het er op neer dat ik nu geen vrienden meer heb, altijd alleen maar thuiszit en contacten maken is door mijn autisme ontzettend moeilijk.
Ik vind mezelf daarom ook geen leuk persoon. Wat moet ik nou met mezelf? Veel extraatjes kan ik ook niet betalen door mijn lage inkomen. Dus ik gun iedereen wel alle geluk, maar ikzelf? Ik ben zo ongelukkig als maar kan. Ik woon ook maar in een klein dorpje dus zo veel mensen om vriendschap mee te sluiten zijn hier niet. Ik ben zo eenzaam. Heeft u tips voor mij?
Een wanhopige vrouw.
Antwoord
Beste mevrouw,
U schrijft een heel verhaal over alles wat u níét hebt, níét kunt, níét mee zult maken. Tja, en toch zeg ik: uzelf bent de enige die deze negatieve spiraal om kunt buigen naar een positief leven waarin u uitdagingen vindt òm te leven. Helaas is het via een anonieme brief moeilijk om tips te geven, maar juist dát u in een klein dorp woont, maakt het voor mij toch dat u dáár de uitdaging eerst moet gaan zoeken. Ga naar buiten, ontmoet mensen... u kent er misschien niet veel, maar wellicht kennen ze ú wel! Buren bijvoorbeeld. Of via de supermarkt waar u de noodzakelijke boodschappen doet (ik was laatst in een winkel waar ze -echt waar- een ‘kletskassa’ hadden met een aardige kassière die getraind was om een praatje te maken). Over het weer is áltijd iets te zeggen, of over de tuin (als u die hebt). Ga iedere dag een stukje wandelen, of fietsen. Pluk onderweg een keer een veldboeket om uzelf op te vrolijken!
Hoewel het misschien niet eenvoudig is om contact met anderen te maken, is dit toch de enige manier om uit uw isolement te komen. En dat zult u zélf moeten doen, zoals ik al zei, anders verandert er niets!
Via uw burgerlijke gemeente is er vast wel iets georganiseerd waar u aan deel kunt nemen: vraagt u maar eens na of bekijk het (gratis) weekkrantje dat ongetwijfeld verspreid wordt. Als er een bibliotheek in de buurt is geeft dat ook mogelijkheden: de krant bijvoorbeeld ligt daar voor iedereen ter inzage. Heus waar, ook zonder veel inkomsten is er ‘vertier’ te vinden. Maar dan is het wel de kunst om een beetje creatief te denken en níét af te wachten, zoals u nu lijkt te doen.
Met het schrijven van deze brief hebt u inmiddels de eerste stap al gezet op weg naar contact: u kijkt ongetwijfeld uit naar een antwoord op Refoweb. Bij deze gedaan... en de volgende stap is aan ú.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wellicht dat zij nog aanvullende tips hebben die meer toegesneden zijn op mensen met autisme.
Heb je ook begeleiding? Bij de gemeente kun je een WMO-aanvraag doen en vragen om specifieke begeleiding bij autisme door een coach. Wellicht kun je dan samen kijken hoe je wat stappen kunt maken om minder eenzaam te zijn. Ik denk dat het voor jou al heel erg moeilijk is om boodschappen te doen (veel prikkels) en daarbij een praatje maken (over koetjes en kalfjes), tja, dat is als vrouw met autisme helaas niet zo eenvoudig als bij een vrouw zonder autisme. Een goede coach die echt verstand van autisme (bij vrouwen) heeft kan je misschien beter begeleiden om contacten en invulling van je dag te krijgen. Al zal dat ook een stap zijn, je zou kunnen beginnen op de website van je gemeente info te zoeken over WMO-aanvraag.
Daarnaast zijn er fora voor vrouwen met autisme, wellicht dat online contact je kan helpen om je minder eenzaam te voelen!
Veel sterkte!
Je verhaal is deels herkenbaar! Ook hier autisme en (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid.
De tip van Alide onderschrijf ik van harte. Ik krijg nu 2 jaar begeleiding aan huis vanuit de WMO en het helpt me in veel aspecten in het leven, o.a. (zelf)acceptatie. En we bespreken allerlei zaken uit het dagelijkse leven, van een dagplanning tot invulling van tijd, van energiemanagement tot het (leren) aangaan en onderhouden van sociale contacten, van beperkingen tot mijn talenten.
Nog een ervaring uit mijn leven. Ik ben recent gestart met sporten. Had het nooit voor mogelijk gehouden, maar het lukt me om een praatje te maken met een paar anderen. Eenzaamheid blijft aanwezig, toch is het fijn.
Mss is sporten niet voor jou iets, maar er zijn vast mogelijkheden die passen bij jouw interesses en vaardigheden.
Mijn advies is dan ook een coach te vinden die je levensbrede begeleiding kan geven, autisme grijpt immers in in alle levensdomeinen. Zoek wel iemand die écht gespecialiseerd is in autisme en zich meebeweegt in jouw autisme én jouw kennen en kunnen. Samen kunnen jullie onderzoeken wat (on)mogelijkheden zijn en hoe je daar mee om kan gaan. Hierdoor vond ik zelfacceptatie gevolgd door leren houden van mezelf, want dat is/was precies (ook) mijn pijn.
Het beste gewenst!
