Zoontje houdt van piraten

Ik ben een moeder met een zoontje van vier jaar. De laatste tijd verdiept hij zich in de wereld van piraten. Zelf vind ik dit lastig, verheerlijkt dit niet het geweld? En al die doodshoofdsymbolen, dat kan toch eigenlijk niet? Of is dit gewoon hoe het was en dus realiteit/historie?

Beste moeder,

Wat de wereld van piraten betreft is dit enerzijds inderdaad realiteit en historie, anderzijds wordt het vaak nogal fantasierijk en geromantiseerd weergegeven. De echte piraten in de geschiedenis waren gewoon misdadigers, vaak wreed en meedogenloos, uit op eigen gewin. De doodshoofdvlag kwam in zwang aan het begin van de 18e eeuw. Deze werd dan gehesen of gedragen bij het begin van een aanval (op bijvoorbeeld een koopvaardijschip) en heeft de betekenis: “we zullen geen genade kennen!” Hier is dus niets romantisch aan. U zou misschien uw zoontje kunnen vertellen dat piraten gewoon dieven en moordenaars waren en zo proberen er een beetje de romantiek van af te halen, natuurlijk voor zover een vierjarige dat begrijpen kan. Ik zou iets zeggen in de trant van: “Piraten waren eigenlijk hele gemene mensen die de spullen van andere mensen afpakten, daar is niets moois aan.” 

Tegelijkertijd zou ik er zelf geen grote zaak van maken tegen een kind van vier jaar, tenzij u merkt dat het een hele verkeerde uitwerking op hem heeft. De vraag is in hoeverre een kind van vier werkelijk beseft wat het betekent. Ik weet nog dat ik als kind vaak oorlogje speelde. Als ze mij toen hadden gezegd dat dat verkeerd was had ik dat niet begrepen. Het geweld beperkte zich tot het roep van “pang pang” te roepen. Wat dood zijn betekende, daar had ik geen enkel benul van. Pas veel later begon ik daar wat meer van te begrijpen, maar toen had ik dat oorlogje spelen al lang achter me gelaten. Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat ik denk dat we onze kinderen voor een groot deel al spelend de wereld kunnen laten verkennen. Natuurlijk moeten we ze beschermen als ze gevaar lopen. En als we merken dat iets een verkeerde uitwerking op hen heeft, dan willen we die invloed beperken. Maar bij veel dingen volstaat mijns inziens wat begeleiding, uitleg te geven en zacht bijsturen waar nodig.

Natuurlijk wilt u grenzen stellen en er zijn dingen die niet kunnen, maar ik zou willen vermijden daar te ver in te gaan. Wat we doen of niet doen moet op de duur een vrucht worden, niet een zaak van opgelegd of aangeleerd gedrag. Opvoeding is een leerproces van vele jaren en vanuit de Bijbel gezien meer een leerproces van te leren zien wat waarde heeft en wat niet, dan van wat wel of wat niet kan. Belangrijk daarbij is, en dan heb ik het ook weer over de langere termijn, dat uw zoontje leert begrijpen wie God is, wie de Heere Jezus en wat het evangelie is. Dat het niet is: dit mag wel en dat mag niet, maar dat het gaat over een ontfermende en liefhebbende God die Zijn kinderen, die van Hem afgedwaald zijn, weer tot Zich wil terug wil halen en daartoe Zijn Zoon heeft gestuurd. Die alles wat wij verkeerd doen van ons af wil nemen en ons wil leren het goede te kiezen. Ik denk dat als we er in slagen dat onze kinderen enigszins mee te geven, dat dan de vrucht op de duur ook wel komt en dat ook de wereld van piraten of wat dan ook dan ook wel zijn charme verliest. Ik hoop dat dit antwoord u wat helpt.

Een hartelijke groet,
Gerard Slurink

Dit artikel is beantwoord door

G. Slurink

• Geboortedatum:
  12-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  Reformatorisch
• Woon/standplaats:
  Lahti, Finland
• Status:
  Actief

155 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven