Vraag
Ik heb een probleem. Als ik boos of verdrietig ben kan ik niet praten, ik voel me dan helemaal verstikt. Dat was als kind al; ik ben nu bijna veertig. Met als gevolg dat een woordwisseling dagen kan duren en ik steeds meer opgekropt raak. Mijn man weet niet hoe hij hier mee om kan gaan, dus zwijgt hij. Dan voel ik me enorm eenzaam. Overigens heeft hij ook weleens geprobeerd erover te praten, maar dat helpt dus (juist) niet. Dan gooi ik soms met dingen of ik schreeuw. Dat gebeurt niet als ik zwijg, dus dat is een pluspunt.
Na een tijd komt alles er vaak wel uit, met veel tranen, en dan ben ik helemaal op. Ik weet niet waarom ik dit heb, wel veel over nagedacht. Wat zou ik hieraan kunnen doen? Mijn man heeft een keer gezegd dat ik hulp kan vragen, maar dat durf ik niet. Ik schaam me hiervoor en kan er (natuurlijk) niet over praten. Dit heb ik niet elke week hoor, laten we zeggen gemiddeld eens per drie maanden.
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw man heeft een keer gezegd dat u hulp kunt vragen, maar dat durft u niet... wat hebt u dan nu met uw brief aan het Refoweb gedaan?
Dit is toch zeker een eerste stap op een goede weg! Nu wordt het dus tijd voor de volgende stap. En die is: vraag aan uw huisarts een verwijzing naar het maatschappelijk werk of een psychologische praktijk in uw omgeving en vertél uw verhaal. Dat is niet gek en u hoeft u al helemaal niet te schamen. Vraag desnoods aan uw echtgenoot of hij de eerste keer met u mee gaat. Problemen zijn er om op te lossen, niet om mee rond te blijven lopen waarbij een en ander ook nog eens tot escalatie leidt! En écht waar, met een paar oefeningen in communicatie komt u al een heel eind! Helaas werkt dit niet als we schriftelijk (en ook nog eens anoniem) met elkaar ‘praten’. Overwin dus uzelf en ga op uw veertigste hiermee aan de slag! Sterkte toegewenst,
Marijke Rots
Lees ook alle artikelen over het thema 'Communicatie'.
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En oh, het is zeker niet iets om u voor te schamen! Sterkte!
Sterkte!
Ik herken dat gevoel hoor, je bent echt niet de enige en het is ook niet iets om voor te schamen. Maar goed, dat is soms makkelijker getypt dan gedaan..
Je schrijft dat het een pluspunt is dat er met zwijgen niet gegooid of geschreeuwd wordt, maar in mijn ervaring is zwijgen en opproppen even schadelijk voor jezelf en je relatie als gooien en schreeuwen. Het een is geen alternatief voor het ander maar het alternatief is om wel te onderzoeken hoe je op een veilige manier kan delen.
Ik schrijf een paar dingen op die mij helpen, kijk maar of jij er iets aan hebt..
- alle losse woorden die er wel zijn opschrijven zonder censuur
- een woorden maken om te kijken of je het daarna wel kan linken
- een brief schrijven
- creatieve vormen omdat je daar vaak wel je gevoel mee kan uiten en woorden vaak daarna wel komen. Bijvoorbeeld zingen, schilderen, kleuren , kleien, dansen, hardlopen etc.
- meditatie (er zijn nu heel veel christelijke boeken die je daarbij kunnen helpen)
- wat mij echt heel erg geholpen heeft is haptotherapie, omdat het helpt om je lijf en woorden met elkaar te verbinden. Er zijn ook christelijke haptotherapeuten en je kunt er zonder verwijzing vaak terecht.
Veel succes gewenst!
Je probleem is helemaal niet raar of gek hoor.
Het is alleen lastig, voor jezelf en voor anderen.
Hier hulp bij vragen is iets waar je je juist niet voor hoeft te schamen. Het is een teken van kracht om te kunnen erkennen dat je niet volmaakt bent en dus niet alles in je eentje op kunt lossen.
Jij kunt dit niet, een ander kan iets anders niet in zijn eentje oplossen. Eigenlijk ben je doodnormaal. Ik zou zeggen: welkom bij de rest van de mensheid!
