Vraag
Mijn broer reageert al jarenlang vervelend op mijn man en mij. Hierbij draait hij alles steeds om en legt de schuld volledig bij ons neer. Hij heeft me regelmatig opgebeld, uitgescholden en onderuit gehaald. Hij heeft onlangs een berichtje gestuurd dat hij wilde praten. Hierop hebben we positief gereageerd, maar hij wimpelt een concrete afspraak af. Deze situatie doet ons veel verdriet. Tot zeven maal zeventig maal... maar wat als de situatie uitzichtloos lijkt en je steeds opnieuw pijn ervan hebt? Onbeantwoorde hoop en verdriet ervaart?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Waarom zou de situatie uitzichtloos lijken? U schrijft niet waar het precies over gaat of hoe de verhoudingen zo ‘uitzichtloos’ zijn geworden. Mijn idee is dan ook: neem zélf contact op door een concreet voorstel. Dat kan door middel van een brief, waarin u -met zogenoemde ik-boodschappen- uw motivatie samen met uw grens aangeeft.
“Tot zeven maal zeventig maal” gaat over vergeven, maar dát is nog niet aan de orde zolang het over verbroken contact gaat. Wees helder en duidelijk naar uw broer, hoe dan ook! “Onbeantwoorde hoop” doet vermoeden dat u àfwacht en u steeds láát teleurstellen. Dat hóeft dus niet als u zélf de eerste stap tot verzoening zet. Ook dát is Bijbels! En gaat aan mogelijke vergeving vooraf!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mogelijk heb je wat te hoge verwachtingen van het contact met je broer?
Lang niet iedereen zit wekelijks/maandelijks gezellig met familie aan de barbecue, op verjaardag, deelt gezamenlijke hobby's. Dat komt soms voor maar echt niet overal.
Juist als je minder goed contact hebt met familie, zie je bij anderen hoe leuk en gezellig ze het hebben met elkaar. Dat contrast wordt dan steeds groter.
Er zijn gradaties in familiecontact. Bij jullie komt het er misschien op neer dat je je broer soms op een verjaardag treft (misschien wel niet eens altijd) en dat je hem een beetje ontloopt, niet naast hem gaat zitten als er meer stoelen leeg zijn bijvoorbeeld.
Dat is niet slecht van jou/jullie, daar hoef je geen vergeving voor te vragen. Ik zou het eerder een verdriet noemen, en het juist knap vinden dat je er alles aan doet om ruzie te voorkomen.
Het lijkt me ook goed om naar verantwoordelijkheden te kijken. Als je je broer een brief schrijft en hem vraagt of hij wil uitleggen wat er achter zijn boosheid zit dan heb je gedaan wat je kon. Je broer kan op je uitnodiging ingaan of niet. Dat is zijn verantwoordelijkheid.
Wat in ieder geval niet werkt is gaan invullen voor een ander: hij wil misschien… dus laat ik dan maar…
Hij is geen klein kind wat niet kan praten. Zolang hij alleen maar scheldt en niet werkelijk iets zegt, kun je niks. Nou ja wat je wel kunt doen is open blijven staan voor hem en wachten of hij zich misschien ooit wel wil uitspreken.
Misschien is het ook goed om in gedachten te houden dat je mag begrenzen: als hij belt en je uitscheldt dan hoef jij niet te blijven luisteren. Dan doe je ook iets voor hem: je stopt hem in zijn zonde door de verbinding te verbreken.
Ik vind het knap als je open kunt blijven staan voor een rustig gesprek. (zonder gescheld natuurlijk)
