Niks romantisch aan vrouw en moeder zijn
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke / 82 reacties
Vraag
Ik heb een vraag over het volgende: sinds een aantal jaren heb ik mijn leuke baan ingeruild om als huismoeder thuis te kunnen zijn voor mijn vier kinderen. Dit omdat wij de overtuiging hebben dat God het zo bedoeld heeft dat de man de kost verdient en de vrouw voor de kinderen zorgt. Ook om een veilige en vertrouwd rustige thuissituatie te kunnen creëren.
Nu wordt er regelmatig wat over een huisvrouw gezegd dat het zo’n prachtige taak is en dat het zo mooi is dat je de kinderen in alle rust op kan laten groeien. Dat je daar geen spijt van krijgt. Maar de praktijk is zo anders. Ik kan het bijna niet aan, de zorg voor de kinderen, het eenzame bestaan, de aandacht die de kinderen vragen, de huishouding die nooit klaar is en het vanzelfsprekende van de andere gezinsleden. Iedere ochtend als mijn man weggaat raak ik totaal in paniek, dan denk ik: weer zo’n dag. Ik zou het liefste willen vluchten en voorlopig m’n gezicht niet meer laten zien.
Ik kan totaal niet genieten van het moederschap van vier kleine kinderen; ik kan het niet overzien. Ik voel me vreselijk schuldig tegenover m’n kinderen: wat kunnen zij er aan doen. Ik hou heel veel van ze, maar ik kan niet een moeder zijn zoals het zou moeten. Het liefst zou ik ze de hele dag achter een filmpje zetten en zelf lekker in bed kruipen of een leuke activiteit gaan doen. Ik ben op zoek naar een uitweg, een uitvlucht, maar ik weet niet waar ik heen moet.
Ik voel me teleurgesteld in God. Ik deze tijd waarin veel mensen voor zichzelf willen leven wilde ik het voor m’n gezin doen. Maar dan pakt het zo uit, terwijl je Gods weg wilt volgen: ik begrijp er niets van. Er is helemaal niks romantisch aan huisvrouw/huismoeder. Soms denk ik weleens: ik begrijp wel dat bijna niemand dat fulltime wil.
Ik heb het er met mijn man over gehad, maar hij is ook star. Hij voelt niks voor een papadag of wat dan ook. Hij wil graag voor zijn gezin werken en de kost verdienen. Ook daar heb ik moeite mee; ik wil het liefst voor mezelf een eigen inkomen hebben zodat ik m’n hand niet op hoef te houden bij mijn man. Dit ligt echt aan mezelf, mijn man doet nooit moeilijk. Maar ik was altijd gewend voor mezelf te werken, zo ben ik ook opgevoed.
Hoe moet ik hiermee omgaan wat zou een oplossing zijn? We hebben geen vrienden in de buurt die op kunnen passen en met de familie hebben we weinig contact.
Antwoord
Beste huismoeder,
Wat jammer. Je bent er van overtuigd dat de Heere wilt dat je huismoeder bent. Je hebt daar nu voor gekozen. Waarom grijp je je er dan niet aan vast. Waarom ga je er niet voor?
Ik geloof dat ik het wel een beetje kan begrijpen: je mist die mooie baan... en wat valt het je tegen zonder die mensen om je heen. Ik vrees dat je niet echt met je hart gekozen hebt. Het zou zo geweldig kunnen zijn. Als je met je hele hart er voor ging om voor je kinderen te zorgen en liefde te geven. Geniet van je kinderen nu ze nog jong zijn. Kinderen zijn zo kostbaar en ze zijn zo snel groot.
Schaam je je voor de werkende moeders? Je schrijft dat je weg wilt vluchten en je gezicht niet meer laten zien. Voor die werkende moeders? Roep je zelf tot de orde. Ga normaal denken! Breng orde in je gedachten, leven en thuiswerk.
Je bent overtuigd dat de Heere het voor jou zo wil? Doe dat ook van harte, met overgave aan je keuze. Laat die werkende moeders hun taak doen en doe jij jouw taak. Ik begrijp dat je wilt vluchten als je hen hoort praten. Ik hoorde eens een aantal jonge werkende moeders met elkaar bezig. Ze beklaagden een andere moeder die zes kinderen groot moest brengen en daarvoor thuis moest blijven. Maar hun ‘beklagen’ was veel meer een aanklagen. Het waren christelijke vrouwen die haar aanklaagden en ook berispten. Ik was geschokt en verdrietig, gaan we zo met elkaar om...
Veel van mijn jonge zusters begrijpen het niet meer. Zij worden meegesleurd in de geest van de tijd. Meer inkomsten, meer vakantie, meer geld. Duurder huis, duurdere kleding, twee auto’s. En de zegen om je kinderen in rust en stabiliteit op te kunnen voeden wordt bijna als een misdaad gezien en anderen aangerekend. Ga eens te rade bij iemand die ook thuismoeder is en dat met liefde en vreugde doet. Misschien heeft ze tips voor je.
Natuurlijk heeft iedereen wel eens een dag dat het te veel is, maar dat zul je ook hebben als je een ‘leuke’ baan buitenshuis hebt. Ga je kostbare tijd niet verdoen met filmpjes kijken en je blind staren op dat alles je zo tegen valt. Wees niet gericht op je zelf, maar juist op de ander.
Wees dankbaar met wat je hebt. God heeft je zoveel gegeven. Een man die zoveel verdient dat je niet hoeft te werken. Hij gaf je gezonde kinderen. Ga nu niet jezelf beklagen, maar wees dankbaar en voed je kinderen op. Geef niet in stilte God de schuld dat jij niet kunt doen wat je wilt. Huisvrouw zijn is niet romantisch, maar gaat het daar om? Het is een taak. Een door God geschonken taak. Was je werk altijd zo romantisch? Kon je daar zomaar een beetje rondlopen zonder naar je werk te kijken? Baalde je soms ook niet heel erg... alle dagen hetzelfde?
Gooi het roer van zelfbeklag om. Je zegt dat je Gods weg wilt volgen, ga dan die weg zonder mopperen en zelfbeklag. Ook als het wel eens tegen valt. Dan ga je je man daar toch niet mee belasten? Jullie samen namen dat besluit! Ga dan die weg! Zoek contacten in je omgeving.
Ik heb mijn oren te luisteren gelegd bij verschillende huismoeders. Ik ken verschillende jonge moeders die gewoon mama willen zijn nu de kinderen klein zijn en ze zien dat het zo belangrijk is om wat je zelf aangeeft “een rustige en veilige thuissituatie creëren”. Ze doen dat met vreugde. Zien in de hectiek van deze tijd dat hun kinderen ontspannen en blij zijn. Op school komen er soms complimenten: “Je kind is zo ontspannen en uitgerust.” In de gezinnen heerst er rust en orde. De moeders zijn zelf ook ontspannen. Geen geren en gevlieg naar werk en terug. Ze zeiden: als mijn werk klaar is in huis, dan neem ik een boek of ik leg een bezoekje af bij een eenzaam iemand in de gemeente. Anderen deden een schriftelijke cursus. We kennen een groepje moeders dat elke twee weken een morgen samenkomt om over een Bijbels onderwerp na te denken. Daar nemen en hebben ze tijd voor. Voel je waardevol.
Hartelijke groet en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Sikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
'Kortom, de vraagsteller verkeert in een exclusief bevoorrechte positie. En toch ontevreden en ongelukkig. Kinderen en gezin worden ervaren als straf en een hinderpaal voor de persoonlijke ontwikkeling en het individuele geluk. '
Volgens mij omschrijft de vragensteller zichzelf niet zoals u het hier neerschrijft maar zo:
Ik kan totaal niet genieten van het moederschap van vier kleine kinderen; ik kan het niet overzien. Ik voel me vreselijk schuldig tegenover m’n kinderen: wat kunnen zij er aan doen. Ik hou heel veel van ze, maar ik kan niet een moeder zijn zoals het zou moeten.
Ze voelt zich schuldig. En volgens mij omdat ze wel een goede moeder wil zijn, maar er de energie niet meer voor heeft.
misschien dat u zegt dat de vraagstelster haar kinderen als "straf" en "hinderpaal" ziet voor haar individuele ontwikkeling en geluk.
dat ze "ongenoegen" heeft met de plek die God haar heeft gegeven.
dat heeft zij helemaal niet gezegd.
ze geeft juist aan veel van hen te houden..
ik begrijp hieruit juist dat de vraagstelster zich wanhopig voelt en het gevoel heeft het allemaal niet goed aan te kunnen.
en dat is heel iets anders dan onwil.
Vraagstelster ik vind het erg dapper en goed dat u uw gevoelens zo open en eerlijk verwoord.
en het doet me pijn als ik sommige reacties lees en sommige dingen uit het antwoord van mevr van Dooijeweerd (hoewel goedbedoeld).
U zult zich misschien daardoor nog meer onbegrepen voelen.
ik herken wat u schrijft over het willen wegvluchten, misschien is de zorg voor uw kinderen teveel voor u.
u zou misschien hulp kunnen vragen?
Ik weet niet waar u woont maar ik zoek juist een gezin om in te helpen/ op kinderen passen/helpen met huishouden etc.
als u dat fijn zou vinden mag u me wel een berichtje sturen (nummer 0628300702)
Ik wil u veel kracht en sterkte wensen.
God begrijpt en kent uw gevoelens als geen ander.. breng het bij Hem..En Hij veroordeelt u niet!
Het lijkt mij dat deze vraagstelster met de gestelde vraag en antwoorden terug moet naar haar man en nog eens het een en ander goed moet doorspreken.
Ik schrik van het antwoord van mevrouw van Dooijeweert ...meestal vind ik haar antwoorden zeer pastoraal maar nu..??
Niet pastoraal als je bedenkt hoe kwetsbaar deze mevrouw zich opstelt en dan te horen krijgt dat ze niet moet zeuren.
Maar er is nog iets anders wat me van het hart moet... ik lees zinnen als: Ïn de tijd dat zovelen voor zichzelf leven wilde ik het voor mijzelf doen" Jonge zusters die worden meegesleurd door de tijdsgeest... thuisblijvende moeders die worden aangeklaagd door werkende vrouwen (dat gebeurt inderdaad maar helaas ook andersom). etc. Hoe goed het is dat moeders er helemaal zijn voor hun gezin...
Allereerst: moeten alleen moeders er helemaal voor hun gezin zijn?
Ten tweede: Is het kostwinnerschap echt bijbels? Het hele idee van kerngezin met vader moeder en een aantal kinderen en vader die buiten de deur werkt bestond helemaal niet in de Bijbelse tijd. Wat wel duidelijk is, is dat de godsdienstige opvoeding bij de ouders hoort (en juist dat wordt wel eens teveel gedelegeerd aan de reformatorische school) maar je kunt nergens uit de Bijbel halen dat de moeder fulltime voor de kinderen moet zorgen. Waarom zou je niet beiden part time werken?
3 En mw van Dooijeweert en alle anderen die denken dat vrouwen werken omdat ze het breder willen hebben en materialistisch zijn: voor sommigen is het bittere noodzaak omdat zij anders echt niet meer rond kunnen komen. En er is ook nog zoiets als een maatschappelijke verantwoordelijkheid.. waar zouden bijvoorbeeld de thuiszorgorganisaties zijn en de refoscholen zonder al die parttime werkende vrouwen. Ik werk nu in de wijk en het is een DRAMA er is geen hond die solliciteert.. en iedereen die zegt dat wij werken voor ons geld . Jullie willen toch ook geholpen worden als je een wond hebt of je wilt toch ook dat jullie hulpbehoevende ouders gewassen worden en ook nog eens op een beetje schappelijke tijd? Als iedereen die wat oudere kinderen heeft en een opleiding in de zorg heeft nu eens een paar uurtjes zou komen werken. Als mannen nu ook eens iets minder zouden werken als het mogelijk is.. als de huishoudelijke taken nu eens herverdeeld worden. Als kinderen nu eens door beide ouders opgevoed worden.. Als ook de refogezindte nu eens op nieuw doordenkt hoe we met onze gezinnen in deze tijd moeten staan. En er gaat met al die vergrijzing een enorm zware tijd aankomen voor werkende jonge mensen.
Hou toch op met elkaar te veroordelen dat parttime werkende vrouwen alleen voor zich zelf zouden leven dat het ons alleen om het geld zou gaan.
Dat is niet waar... en het zou wel eens kunnen zijn dat deze vraagstelster beter af is als haar man wat meer thuistaken op zich zou nemen en zij af en toe uit haar gezin kan zijn. En dan ben je niet gelijk een graaiend luxepaardje die alleen maar voor zich wil leven...
Wat zijn we elkaar aan het veroordelen zeg. Kom op! Bekijk jezelf allemaal eens kritisch. Of mag dat niet meer? Met welke motieven werk je of blijf je thuis bij de kinderen? Het is voor iedereen heel persoonlijk. Laten we een voorbeeld nemen van de vrouw uit de spreuken! En wat als we allemaal elkaar eens gaan helpen? Kinderen opvoeden hoeven we echt niet alleen te doen! Ik ga ervan uit dat we allemaal aangesloten zijn bij een kerkelijke gemeente?! Is daar niet een hulpgroep? Ten diepste is het zo dat als er financiële nood is, en als daarover in een christelijk gezin zorgen zijn dan voldoen wij niet aan onze plicht. Gemeente zijn is als een grote familie bij elkaar. Draag elkanders lasten. Dat is 1. Deze moeder ziet het even niet meer zitten. Laten wij dan onze hulp aanbieden ipv gaan zitten vitten! Mijn mailadres is bekend bij de redactie.. Als ik wat kan doen... Kosteloos. Doe ik het graag.
Groetjes en sterkte een jonge moeder.
Natuurlijk houdt deze moeder van haar kinderen. Niemand die dat ontkent.
Deze vrouw is echter meer gezegend in haar leven dan de meeste anderen. Ik heb wat voorbeelden genoemd. God heeft haar vier -naar ik aanneem- gezonde kinderen geschonken. Haar man heeft een goede baan. Ze heeft een eigen huis, hoeft er niet bij te werken (zoals zoveel anderen). Heeft hier bovendien zelf voor gekozen! En wij lezen: "Teleurgesteld in God."
Natuurlijk, want dit alles is de schuld van God. Van Wie anders...?
Welnu, als je zo ondankbaar bent en je je niet schaamt om al deze zegeningen als een "teleurstelling" te zien, dan is het minste wat je kunt verwachten toch een kritische kanttekening op dit forum, lijkt me. Stel nu dat God deze vrouw haar zin geeft en haar alles afneemt, zodat ze weer 'vrij' is en haar eigen leven kan indelen, zou ze dan wel gelukkig zijn?
Ik snap echt niet dat deze vraagsteller -en anderen die er net zo over denken- niet van schaamte onder de bank kruipt. Velen zouden graag met haar willen ruilen en dan niet alleen vrouwen die kinderloos zijn.
Opvoeden zwaar? Absoluut, vreselijk zwaar. Ik heb vijf kinderen, dus ik weet waar ik over spreek. Weet je wat ook zwaar is? Als je iedere week een reanimatie hebt en je jonge kinderen onder je hand ziet sterven. Als je verminkte lichamen uit een wrak moet halen. Of 's morgens vroeg in een verzorgingshuis weer een bewoner dood in bed aantreft. Onderwijzend personeel dat de pensoengerechtigde leeftijd niet haalt vanwege een burnout. Gehandicapt door het leven gaan. Dementerende ouders hebben. Een verstandelijk gehandicapt kind moeten verzorgen... Of praat eens met een ouder die zojuist een kind verloren heeft. Zal ik nog even doorgaan?
En overal kunnen we God de schuld van geven, maar misschien moeten we die allereerst maar eens bij onszelf zoeken. Niet bidden om een hemel op aarde of anderszins een leuk leven, maar smeken om kracht en bijstand van een Hemelse Vader die precies weet wat wij nodig hebben. Lees maar eens wat Jezus hier over zegt in Matt. 6. Een belovende God is ook een schenkende God als wij bidden naar Zijn wil. Je hoeft Hem er alleen maar om te vragen. Niet als een rechthebbende, maar als een rechteloze. Dan geeft Hij mild en overvloedig, boven bidden en boven denken.
Wat een verschrikkelijke situatie!! Maar stop met hierop reageren dames, wat een ellende, de een heeft het nog slechter bij het gezin dan de ander. Ga eerst eens je man praten, je bent niet alleen verantwoordelijk om de zorg voor de kinderen te dragen. Er bestaat ouderschapsverlof, waarom moet hij alleen zoveel werken, je kunt het ook samen doen. Kijk eens wat een zegen je van de Heere je hebt ontvangen. Verschrikkelijk dat ik-gerichte, we zijn christen toch? Ik kan mezelf daarom vinden in de reacties van Omega en Willemina. Ga langs de huisarts of zoek hulp, mocht je man niet meewerken, maar ga hier niet je beklag doen om 'moeders' op je hand te krijgen tot klagen, wat een depressief gebeuren.
Begin de dag met de Heere en vouw je handen om Zijn hulp en aanwezigheid, dan zal je zingen van vreugde ondanks de moeilijke momenten.
Haar doel was: er voor haar gezin zijn, Gods weg volgen.
Het valt haar zwaarder dan ze gedacht heeft, ze trekt het niet meer, en begrijpt niet dat God dit zo bedoelt heeft. Waarom-vragen, teleurgesteld in God, het wél willen, maar het niet meer kúnnen.
Het hele verhaal komt op mij over als van iemand die opgebrand (overspannen/burnout of er tegen aan) is, of depressief is. Helaas begrijpt iemand die hier nooit in beland is, niet hoe dit echt is. Waar dus vaak zoveel onbegrip op af komt, zoals de reacties van, doorzetten, niet miepen, niet aanstellen, wees tevreden.
Vanuit jezelf lukt je dit in zo'n periode niet! Het is enorm moeilijk om de knop om te zetten, helemáál als er onbegrip bovenop gegooid word. Dan word het alleen maar moeilijker.
Ik begrijp goed de andere kant, ja, je moet tevreden zijn met wat je hebt, maar wat als het allemaal gewoonweg boven je pet groeit?
Het is naar mijn idee hier een roep om hulp. Ze wíl naar Gods weg leven, maar overziet het niet meer.
Dat is jammer, maar toch een menselijk iets!
Je bent moe, je overziet het niet meer, je kan niet genieten, je zou uit deze situatie willen vluchten.
Echt, er is werk aan de winkel. Voor jou. Wil/ kan je man niet minder werken, kijk naar andere mogelijkheden. Wat bij jou past, en dat moet je zelf bedenken, dat kunnen wij niet. Ik zou van alles kunnen opnoemen. Maar jij moet bedenken waar jij energie van krijgt.
Wil je (weer) goed voor de kinderen zorgen, dan moet jij eerst wat 'uitgeruster' zijn. Goed voor jezelf zorgen is wat anders dan egoïstisch zijn.
En misschien zijn de kinderen nu klein, heel de dag om je heen, gebroken nachten? Er komen hopelijk weer rustiger tijden, met meer rust voor jou.
Want het is wel waar, het is prachtig om een gezin te hebben waar moeder er is voor de kinderen. Waar er rust en stabiliteit in huis is. Tijd en aandacht. De zorg/opvoeding niet aan anderen overlaten.
Ik geloof ook dat God het zo bedoeld heeft. Kijk al in het begin van de bijbel. Mannen: 'in het zweet uws aanschijns zult gij u brood eten'. En later word er bij de man ook gesproken over het getrouw en ijverig arbeiden in zijn beroep, om het huisgezin en anderen (armen etc) te kunnen onderhouden. Vrouwen: 'met smart kinderen baren' en later ook word de getrouwe huisvrouw 'geroemd', word er gesproken over de zorg voor de kinderen, over op huishouding goede acht geven etc.
Daarbij past niet allemaal 3 dagen werken, lijkt mij. Man en vrouw hebben een andere roeping.
En jij werkt met 4 kinderen ook echt heel hard hoor. De zorg stopt nooit, je blijft altijd bezig, echt even uitrusten lukt niet zomaar.
Ik hoop wel dat je man jou waardeert, liefhebt en steunt. Want dat maakt het een stuk makkelijker. Zorg ook goed voor je relatie, ook heel belangrijk.
Is er in de kerk geen groep voor je? Waar je misschien ook vriendinnen kunt krijgen?
Veel sterkte in alles! Bid en werk.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Kinderen op school brengen. En weer ophalen. Pleisters plakken en tranen wegvegen. Feestjes organiseren. Opgegraven wormen bewonderen. Voorlezen. Kleding inkopen – de winter komt er weer aan, en help, wat zijn ze weer hard gegroeid. Klitten uitkammen. Wassen. Ruzies oplossen. Uren opruimen. Uren uitleggen. Uren opvoeden.
Een moeder is heel veel tijd kwijt. Toch? Dat vermoedde ook een levensmiddelenfabrikant in Amerika. Een onderzoek werd gestart. En de New York Post kopte de uitkomst: Het moederschap kost 2,5 keer zo veel tijd als een baan. Een moeder staat voor halfzeven op. Duikt er vaak na elven pas weer in. Dan nog de keertjes in de nacht om spenen te zoeken en natte bedden te verschonen. En zo telt een werkdag van een moeder al snel veertien uur. Reken uit voor de hele week. En wat blijkt? Een moeder maakt een gemiddelde werkweek van 98 uur. Meer dan 2,5 keer zo veel als een gemiddelde baan.
Ergens troost deze gedachte me. Als ik in m’n dagelijkse kloffie m’n man-in-pak uitzwaai naar zijn werk. En als ik hem weer gedag zeg als hij terugkomt van z’n vergadering inclusief lunch. Dan bedenk ik wat ik eigenlijk gedaan heb die dag. En dan verzacht de 2,5-gedachte dat leed iets.
Moedermoeheid is dan ook beter te begrijpen. En het wanneer-ben-ik-ooit-klaargevoel beter te verklaren.
Maar die gedachte steekt me ook. Vooral over dat woordje ”kost”. Het wekt een gevoel op van uren zweten en zwoegen en dat voor niks. En dan dat ”tijd kwijt zijn”? Zijn we eigenlijk wel tijd kwijt met het moederschap? Is dat verloren tijd? Is dit geen flauw onderzoek? Een appelsmetperenvergelijking? Het moederschap naast een baan zetten? Moeder zijn, dat is niet te vergelijken. Niet met een baan. Niet met werkweken. En het is al helemaal niet te vangen in urenaantallen.
Als je dan wilt weten wat het moederschap je kost? Het kost je je leven. Urenaantal? 168 uur per week. En wat het verdient? Geen rooie cent. Maar wel een lieve lach, een stoere puberknik, een vertrouwelijk gesprekje en vooral heel veel onvoorwaardelijke en levenslange liefde. Dat levert het op.
Moederschap is niet te tellen in uren. Wel te vangen in een kostbaar woordje midden in de nacht, ’s morgens vroeg of ’s avonds laat. Een woordje dat je soms ongeduldig maakt. Een woordje dat maakt dat je je hoofd soms onder de dekens wilt stoppen. En als je dat woordje wéér hoort? Als je net de wc-deur achter je sluit of juist boven aan de trap uithijgt? „Mama!” Dan roept niet alleen je kind van beneden. Maar roept er ook Iemand van boven.
Luister maar stil, mama. Dat levert zeker 2,5 keer zo veel op als welk uitbetaald loon dan ook.
Daarbij: zoek hulp in uw omgeving. Misschien ligt hier een deel van uw probleem? Bij uw man vindt u geen gehoor. Vrienden wonen verweg. En met de familie hebben jullie weinig contact. Over hulp/contact vanuit de kerkelijke gemeente lees ik niets. Over buren ook niet. Dát moet eenzaam zijn! Is hier een reden voor? Is hierin iets te veranderen, op te lossen?
Neem dit probleem en ook uw gevoelens alstublieft serieus. Uw (jonge) kinderen zijn van u afhankelijk! Als u geholpen wordt, helpt u uw kinderen ook! Dat kan uw schuldgevoel wegnemen. Het lijkt me van belang dat uw man dit ook inziet. Als u hem niet bereiken kan, is het dan mogelijk dat iemand anders het hem duidelijk kan maken? Uw predikant, de wijkouderling misschien of de huisarts. Of iemand die hij vertrouwt, een goede vriend.
Maar bovenal en allereerst: roep toch maar veel tot die God, waar u nu teleurgesteld in bent... Hij aanschouwt ook uw moeite en uw verdriet, opdat u het in Zijn Hand geve!
U bent teleurgesteld in God. Ga ook met deze gevoelens maar naar Hem en leg het Hem maar eerlijk voor. Dat u er nu zó één bent, die tegen dat lieve, goede Wezen deze gevoelens en gedachten hebt... Belijd het maar. Hij roept het ons toe: komt dan, en laat ons tezamen rechten (Jes.1:18) Doe het maar, je zoekt Hem nooit tevergeefs.
God doet niets en nooit iets om u te plagen! Hij heeft uw behoud op het oog! Hij kan met deze weg wel een bedoeling hebben, u er iets mee willen leren, tot uw nut! Onderzoek dit maar. Vraag het Hem maar. En vraag Hem ook maar of Hij u wil leren hoe u nu wandelen moet. En of Hij u af wilt leren wat u kwijt moet. Echt, Hij is de beste Heelmeester voor uw probleem! Dat betekent niet dat u niet praktische hulp moet zoeken, als u uw gezin niet meer aankunt. U hebt vier kinderen, zij hebben zorg nodig, wat u momenteel niet kunt bieden. Misschien is RW uw eerste stap op zoek naar hulp. Heel dapper! Ik hoop dat er bruikbare adviezen bij zijn vanuit de vele reacties.
En dat alle lezers en reageerders hier maar voor deze moeder en haar gezin bidden willen, zodat het mag zijn: zij liepen als een stroom Hem aan!
Veel sterkte, wijsheid en Gods onmisbare hulp, leiding en nabijheid toegewenst!
Als de kinderen aandacht willen ga je lekker met ze spelen. Ga lekker buiten eten in de speeltuin, wordt het binnen geen zooi. Dan ben je ook niet eenzaam, want je hebt je kinderen. Als je met een volwassene wilt praten, ga naar een forum. Vanzelfsprekendheid houd je zelf in stand. Gewoon niet meer doen. Huishouding is niet af? Pech gehad. Laat de boel de boel.
