Mijn verlossing

Elke week zie ik weer op tegen de zondag. Terwijl zondag de mooiste dag behoort te zijn van de week. Dit omdat ik na de ochtendpreek in een moedeloosheid en neerslachtigheid verval en in de loop van de dag mijn hart me steeds meer te neer drukt. Pas in de week als ik me weer focus op mijn dagelijkse werk kan ik me weer een beetje oprichten. Maar als het zondag wordt val ik er weer in. Wat moet ik doen?

Mag je stoppen in dit geval met naar de kerk gaan? Want door die moedeloosheid val ik de laatste tijd, tot mijn schaamte achteraf, in vele zonden. En bij een preek thuis lezen lijk ik er minder last van te hebben. Ik denk dat het vooral komt omdat ik er weer ‘buiten gepreekt’ wordt. Allemaal kenmerken voor Gods kinderen worden genoemd en ik kan er niet bijkomen, zoals droefheid naar God, hongeren naar de gerechtigheid, verbroken hart etc.

Ik bid en zoek al jaren veel en ijverig. Al was het niet altijd de goede ijver; op mezelf gericht i.p.v. op God en soms ook veel uiterlijk werk voordat het innerlijk mee kon komen. Maar het lijkt alsof het allemaal niet baat. En zo is het gekomen dat ik geen hoop meer heb. De liefelijkste nodigingen verkwikken me niet meer en de oordelen verschrikken me niet meer. Het heeft een negatieve uitwerking op mij. Ik probeer mijn gevoelens en gedachten te onderdrukken en in gebed ook van me af te krijgen, maar het lukt niet.

Vooral beangstigend is dat het enige Redmiddel zo op een grotere afstand komt te staan. Dit omdat ik zo teleurgesteld in Hem ben. Ik hoopte dat Hij mij kon verlossen van mijn harde en zondige hart en mij zo ook tot een van Zijn kinderen kon maken (verlossen van het grootste kwaad tot het grootste goed). Het wordt verkondigd dat Hij gewillig is en voor zondaren is gekomen. Waarom lijkt Hij dan niet in te grijpen als Verlosser? Hij zegt dat Hij Jeruzalem bijeen had willen vergaderen, maar zij hebben het niet gewild. Als Hij écht wil is het toch niet onmogelijk voor Hem? Hij weet toch dat niemand Hem zoekt, dat we niet uit onszelf op Hem gericht zijn en niet recht kunnen bidden? Als Hij het van mij verwacht is het toch hopeloos? Hij heeft toch als Enige de sleutel, toegang tot mijn hart. Hoe kan ik ooit nog gered worden?

En wat moet ik doen als bidden en zoeken echt niet meer gaat? Een grote sleur wordt. En het me verder afdrijft van het goede. Daarnaast nog de vraag: kan het soms in het begin van het leven van Gods kinderen voorkomen dat het zondige hart (om geen zonde meer te hebben/doen) méér drukt dan de schuld (dat de schuld zelfs nog niet eens in het oog is). Of is dit niet uit God, omdat God altijd eerst de schuld op iemand legt als gezegd wordt: betaal Mij wat u schuldig zijt.

Beste vraagsteller,

Je nood: Je ziet elke week tegen de zondag op, terwijl dat toch de mooiste dag behoort te zijn. Dit omdat de zondagochtendpreek je moedeloos en neerslachtig maakt; je neiging dan om, vanwege deze moedeloosheid, te stoppen met je kerkgang. Als gevolg van deze moedeloosheid val je de laatste tijd, tot je schaamte achteraf, in veel zonden. Je denkt dat het vooral komt omdat je er weer “buiten gepreekt” wordt en je de genoemde kenmerken van Gods kinderen niet ervaart in je eigen leven, zoals droefheid naar God, hongeren naar de gerechtigheid, een verbroken hart etc.  

Je werkzaamheden: Je bidt en zoekt al jaren veel en ijverig. Al was het niet altijd de goede ijver, op jezelf gericht i.p.v. op God en soms ook veel uiterlijk werk, voordat het innerlijk mee kon komen.

Het gevolg: Het lijkt of het allemaal niet baat, en zo is het gekomen dat je geen hoop meer hebt. De liefelijkste nodigingen verkwikken je niet meer en de oordelen verschrikken je niet meer. In het gebed je negatieve gevoelens en gedachten onderdrukken, lukt niet. Vooral beangstigend dat het enige Redmiddel op een grotere afstand komt te staan, omdat je zo teleurgesteld bent in Hem. Je hoopte dat Hij je kon verlossen van je harde en zondige hart en zo tot Zijn kind kon maken.

Je conclusie: Het wordt verkondigd dat Hij gewillig is en voor zondaren is gekomen. Waarom lijkt Hij dan niet in te grijpen als Verlosser? Hij zegt dat Hij Jeruzalem bijeen had willen vergaderen, maar zij hebben het niet gewild. Als Hij écht wil is het toch niet onmogelijk voor Hem? Hij weet toch dat niemand Hem zoekt, dat we niet uit onszelf op Hem gericht zijn en niet recht kunnen bidden? Als Hij het van mij verwacht, is het toch hopeloos? Hij heeft toch als Enige de sleutel, toegang tot mijn hart? 

Ik heb het bewust alles nog eens herhaald met de cursief gedrukte kopjes. Valt jou wat op als je het alles nog eens rustig leest? Om Wie/wie gaat het nu in je vraag? Zou je dat voor jezelf eens heel eerlijk op willen schrijven en de Heere laten lezen? Is het ondenkbaar dat de conclusie dan zou zijn, dat het meer om jouw verlossing gaat, dan om Zijn Verlosser? Als God aan jou en mij eens vragen zou gaan stellen, welke vragen zouden dat dan zijn? Durf je die vragen ook op te schrijven en Hem te laten lezen? Misschien zou er dan wel meer boven water komen dan dat je in je zoeken niet altijd de goede ijver had en op jezelf gericht was i.p.v. op God. Zeg ik teveel dat je teleurgesteld bent in God, omdat het je niet lukt in de weg van jouw werkzaamheden God aan je zijde te krijgen? En ik vrees dat hoe meer je aan deze teleurstelling toegeeft, het enige Redmiddel op steeds grotere afstand komt te staan. Waarom? Omdat God geen enkele zelfverlossingspoging accepteert. Hoe goed bedoeld ook! Jouw en mijn zonden stellen ons zó schuldig voor God, dat God maar één soort loon uit kan betalen, de dood (Rom. 6 : 23a), dat is Gods onkreukbare rechtvaardigheid. Wanneer je dat accepteert ben je niet teleurgesteld maar verloren. Geloof je dat? 

Wat denk je? Moet God genadig en barmhartig zijn wanneer ik Hem ernstig zoek? Als loon op mijn arbeid? Of is God genadig en barmhartig, al vóór ik hem zoek? Lees eens wat de HEERE van Zichzelf zegt in Ex. 34:6 en 7. Hier mogen we de heilige en heerlijke God in Zijn hart kijken, genadig en barmhartig voor zondaren. Zondaren die kort tevoren nog een afgodisch kalf gemaakt hadden en Gods toorn over zich hadden uitgeroepen. Mozes pleit dan bij God voor het volk. Ontdekt Mozes dan pas en in deze omstandigheden dat God genadig en barmhartig is? Beslist niet! De HEERE zegt het van Zichzelf, dat is Mijn hart, zo ben Ik. Mozes, Ik was en ben barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid. Al vóór jij bad en pleitte.

Hoe kan ik ooit nog gered worden? We gaan nog eens terug naar Rom. 6:23. Het loon op jouw en mijn zonde is de dood, maar, en hier keert alles om, maar de genadegift Gods is het eeuwige leven, door Jezus Christus, onze Heere. Genadig en barmhartig is de HEERE, om Jezus’ wil. Hier worden al onze worstelingen om genade en ons zoeken en roepen tot God niet als zinloos en waardeloos afgeserveerd, maar alle verdienstelijkheid wordt er uit gehaald. Het is Gods genadegift door Jezus Christus. Wij klimmen niet omhoog naar God, maar God komt naar beneden, naar ons. Hoe? In en door Zijn Zoon, onze Heere Jezus Christus. God kan niets van jou en mij gebruiken om rechtvaardig en heilig voor Hem te zijn.

Wat is je vrijmoedigheid om tot de Heere Jezus, het enige Redmiddel, te gaan? Dat je worstelt, roept, bidt en zoekt en dat al jaren? Stop er mee! Je enige vrijmoedigheid die je hebt om tot de Heere Jezus te gaan is je zonde. Wanneer je zonde je niet brengt tot Jezus, zal niets je er brengen. Belijdt het, o God, ik red het niet. Wees een open boek voor God, en fluister het maar: “Heere Jezus, ik krijg mijn hart niet mee, het is een bron van wanbedrijven, maar ik weet en geloof met heel mijn hart dat er bij U vergeving is.”

Onbegrijpelijk, barmhartig en genadig is de HEEERE. Geloof het, Gods enige weg van vrede loopt over de kruisheuvel Golgotha. Zien op Jezus is vrede vinden bij God, door de Heilige Geest, Die ons is gegeven. Zou de Heere Jezus jou willen hebben met de zonden van je hart en de vele zonden waarin je valt? Voor God ben je een zondaar en voor Hem maak je je schuld dagelijks groter (HC. vr. 13).

We gaan samen de geschiedenis van Zachéüs eens lezen uit Lukas 19. Een overste van de tollenaren, niet direct een man die zo bemind was bij zijn volk, een man die het met mijn en dijn niet zo nauw nam. Hij zoekt Jezus te zien, wie Hij was. En Hij zal Jezus zien, maar op een totaal andere manier dan hij voor mogelijk hield. Jezus ziet hem in de boom en staat stil: “Zachéüs! haast u, en kom af; want Ik moet heden in uw huis blijven.” Jezus, vroeg niet eerst of het wel gelegen kwam. Hij komt en neemt Zijn eigen welkom mee. Zachéüs haast zich uit de boom en ontvangt Hem met blijdschap in zijn huis. Wat denk je, zou alles in zijn huis opgeruimd zijn toen Jezus binnen kwam? Hij komt in het huis (hart) van een zondaar en Hij ruimt alles op. Al zijn zonde en schuld ruimt Hij op. Zou Zachéüs tijd gehad hebben om te bedenken of zijn zonde hem méér drukte dan zijn schuld tegenover God en mensen? Wat we wel weten? Dat Zachéüs hem met blijdschap in zijn huis ontvangt. Jezus in zijn huis? Dat kan toch niet! Toch is het waar, verbazingwekkende en wonderlijke genade. En de vrucht? Jezus, heeft eerst opruiming gehouden en dan volgt de opruiming bij Zachéüs vanzelf (vrs 8). Want de Zoon des mensen is gekomen, om te zoeken en zalig te maken, dat verloren was (vers 10). Hij zoekt jou zoals je bent, verloren. Geloof je dat?

Gena van God, hoe loof ik u
Voor redding onverdiend
Verloren eens, gevonden nu,
Een blinde die mag zien.

Genade toonde mij mijn schuld
En heeft mij vrijgekocht.
Gena heeft mij met dank vervuld,
Toen ik geloven mocht.

Door veel gevaren ging mijn reis,
Door tegenspoed en kruis.
Genade heeft mij steeds geleid,
Genade brengt mij thuis.

Ja, als dit hart, dit vlees bezwijkt
Na deze levenstijd,
Zal ik beërven in Gods rijk
De eeuwge zaligheid.

(Vertaling van “Amazing Grace” van John Newton)

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman, Kapelle

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven