Muziekkeuze kan ouders niet bekoren

Ik heb de laatste tijd een probleem met mijn ouders wat muziekkeuze betreft. Ik luister alleen christelijke muziek. Eigenlijk alleen de wat hardere genre's. Bijvoorbeeld christelijke poprock, hardrock, alternative rock e.d. Denk aan ZOEgirl, Jeremy Camp, Superchick of Disciple. Ik vind het fijn dat rockmuziek ‘diep’ gaat. Neem nu “Dear X”  of “The Name” van Disciple. Of “Bethlehem” van Children 18:3. Of Jeremy Camp “Unashamed”. Of Skillet “Not Gonna Die” . Deze nummers raken wat bij mij. Ze troosten me, geven me ontspanning en rust. Zorgen ervoor dat ik me kan concentreren en maken mijn hoofd leeg.

Ik weet dat mijn ouders het naar vinden dat ik deze muziek luister, of er zelfs van wakker liggen. En ik wil dolgraag mijn ouders eren (vijfde gebod) maar helaas vinden mijn ouders alle christelijke muziek waarvan de oorsprong (desnoods jaren geleden) in de wereld ligt niet goed en God onterend.  Mijn moeder kan zich niet indenken dat er ook mensen zijn die hier anders over denken. Als ik zegt dat de reformatorische manier van zingen (orgel en met de hele gemeente heel traag een soms wat minder goed berijmde psalm zingen) ook niet echt voorkomt in de Bijbel, moet ik stoppen. Terwijl Psalm 150 alle registers opentrekt vinden mijn ouders harde muziek niet kunnen. Zoekt u eens op YouTube naar de Sjofar. Dat is pas een herrie!

Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik ben bijna 19 en woon nog thuis. Ik wil mijn ouders eren, maar als ik dat op de manier doe zoals zij dat graag zien, kom ik qua christelijke muziek bij de hele rustige psalmen en gezangen en koren uit. Mijn ouders vinden Hillsong al te hard. En ik vind dat te oppervlakkig.

Beste vriend of vriendin, 

Lastige mensen die ouders, nietwaar? Je hebt een probleem met je ouders wat muziekkeuze betreft zeg je. Je zou het ook andersom kunnen benaderen, namelijk dat je een probleem hebt met je muziekkeuze met betrekking tot je ouders. Voor dat laatste zou er een eenvoudige oplossing zijn. Maar ja, dat is nou net niet wat je zoekt. Hoe komt dat? Je zegt dat je er anders over denkt. Maar waarom denk je er anders over? Komt dat niet voort uit wat je wilt?

Je zegt dat je dolgraag je ouders wilt eren, maar ik waag het te zeggen dat je dat eigenlijk helemaal niet wilt. In je hart, althans. Je wilt het wel zolang je maar niet de muziek hoeft op te geven waar je hart zo aan hangt. Maar eren betekent achting hebben voor de positie die God iemand gegeven heeft. Daar hoort luisteren, gehoorzamen en onderwerpen aan hun gezag bij. Dat wil zeggen, zolang zo iemand niet iets van je verlangt dat ingaat tegen wat God van ons verlangt. En dat onderwerpen is niet alleen wanneer het je uitkomt, maar juist ook wanneer het je niet zo past. Anders zou het zoiets zijn als wel de verkeersregels willen opvolgen als het licht op groen staat, maar niet als het op rood staat.

Je luistert deze muziek tegen de zin in van je ouders en bent hen daarmee ongehoorzaam. En dat reikt ook verder. Je noemt het vijfde gebod. Dan weet je dus ook dat je door dit gebod te overtreden blijk geeft van ook niet naar God te willen luisteren. Je wilt het wel, maar pas nadat er eerst aan je eigen verlangens tegemoet is gekomen. Of het nu christelijke muziek is of niet speelt hier geen rol. Het gaat je immers om de muziekstijl. In je hart wil je je liever niet houden aan het vijfde gebod, in ieder geval niet in deze situatie, en zou je wensen dat je er onderuit kon. Want jij wilt je muziek en dat gebod is nu een sta-in-de-weg voor je. Je zet je muziek vóór je ouders, vóór het vijfde gebod en daarmee vóór God. En nu zoek je een uitweg om de kool en de geit sparen.

Eigenlijk ben je een slaaf van beide. Aan de ene kant je muziek waar je aan vast zit, die zoveel voor je betekent en die je voor je gevoel niet los kan laten. Aan de andere kant het vijfde gebod, dat je voor je geweten niet aan de kant kan zetten, maar waar je je tegelijkertijd ook niet van harte aan wil onderwerpen.

Ik ben deze week aan het lezen in de brief van Paulus aan de Galaten en beide dingen spelen daar ook: slaaf van het vlees en slaaf van de wet noemt Paulus het daar. Paulus geeft daar ook het antwoord: de Heere Jezus alleen. Hij maakt ons van beide vrij en opent de weg tot een nieuw leven dat volledig andere beginselen heeft, niet meer de beginselen van de wereld maar de beginselen van Christus Jezus. Een leven vanuit een ander perspectief.

Het geheim zit er in dat geloof in Jezus een totale overgave inhoudt, een totale capitulatie. Een besef dat ik mezelf niet verlossen kan en dat er uit mij niets goeds voorkomt en dat ik dat ook niet kan, hoe hard ik het ook probeer. Het is het evangelie van de Heere Jezus waardoor we zalig moeten worden en is het evangelie van de Heere Jezus waaruit we moeten leven, elke dag, meer en meer.

In de jaren dat ik christen ben heb ik met allerlei dingen geworsteld waarvoor ik oplossingen heb gezocht. En uiteindelijk vond ik het antwoord altijd weer in het evangelie van de Heere Jezus. Ons probleem is dat we de enorme kracht van het evangelie niet onderkennen en er daarom ook te weinig uit leven.

Je zegt dat deze muziek je troost en je ontspanning en rust geeft. Ik kan dat goed begrijpen, voor mij was dat hetzelfde. Maar nu is het anders. Ik wil het graag illustreren met een voorbeeld uit de praktijk.

Iemand die ik ken had een hoop problemen met zijn werk, de ene tegenslag na de andere stapelde zich op, dag in dag uit, zodat hij er wanhopig van werd. Hij zag ook nergens een uitweg. Elke dag bad hij om hulp en alhoewel hij af en toe een kleine stap voorwaarts kon maken voelde het alsof hij afwisselend 5 meter kon lopen om vervolgens weer 2 kilometer door de modder te moeten ploegen. Hij bad tot God: waarom gaat het toch zo vaak allemaal zo moeilijk?

Toen sprak iemand over de bijbeltekst in Fil 4:7: “Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.” Dat sloeg in en ineens zag hij daar ook het antwoord: “Wees niet bezorgd.” Hoe dan? “Breng al je verlangens bij God, door bidden en smeken en met dankzegging.” En dan? “De vrede van God zal je hart en je gedachten bewaken in Christus Jezus.” Daar vind je houvast, troost en rust: in Christus Jezus. Wat voor problemen er verder ook zijn en wat je verder ook allemaal zal verliezen.

Waar vind ik mijn troost? In het evangelie van de Heere Jezus. Daar leef ik uit en daar heb ik genoeg aan. Dat motiveert mij en dat geeft me kracht om door te gaan. Dat is de parel in de akker die al het andere te boven gaat en waarvoor ik al het andere wil opgeven. Daar vind ik de vrede die alles te boven gaat, die niet komt uit een gevoel opgewekt door muziek of wat dan ook, maar die gebouwd is op de Rots, de Almachtige God, die alles onder controle heeft en die ik “Pappa” mag noemen (Gal 4:6) omdat ik door het geloof in de Heere Jezus Zijn kind ben (Gal 3:26). Bij Hem vind ik rust voor mijn ziel (Matt 11:28-29), juist wanneer alles tegen lijkt te zitten. Daarom durf ik te zeggen dat de muziek die vroeger voor mij een surrogaat hiervoor was -voor mij een afgod was- want ik zocht daar mijn troost en mijn rust en mijn houvast en niet bij de Heere Jezus.

In de Heere Jezus heb ik rust en ben ik vrij, vrij van schuld, vrij van alle lasten, vrij van een leven onder de wet, vrij van oordeel, vrij van wat mensen denken of zeggen, maar ook vrij van mijn eigen verlangens, dat wil zeggen: de verlangens zijn er soms nog wel, maar ik ben niet meer verplicht er naar te luisteren. “Wie van Christus zijn hebben het vlees met zijn hartstochten en begeerten gekruisigd”, zegt Paulus (Gal 5:24). Dan zoek ik niet meer wat ik wil, maar dan zoek ik te doen wat God welbehaaglijk is. Niet om zo een eigen rechtvaardigheid te verdienen, maar omdat ik er op vertrouw dat Degene die alle macht en kennis heeft, die gekomen is om jou en mij te redden en die jou en mij eeuwig leven wil geven, ook het beste weet wat goed voor jou en mij is en ons wil omvormen naar Zijn wil.

Dan kan je je muziek loslaten, ongeacht of het nu goede of verkeerde muziek is. Dan kan je ouders echt eren en gehoorzamen, van harte en niet als een opgelegd gebod, in navolging van de Heere Jezus (Luk 2:51). Zolang zij niet iets van je verlangen dat tegen Gods wil ingaat, en zolang je thuis woont en onder hun gezag staat is er geen reden dit niet te doen.

En als je dan op een bepaalde moment zelfstandig woont en je eigen leven inricht, kan je kijken welke muziek je dan wilt luisteren. Maar dan niet door je eigen verlangens op de eerste plaats te zetten, maar door te beginnen met te kijken wat naar Gods wil is, zoals Paulus zegt in Kol 1:9-10: dat je vervuld wordt met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk inzicht, zodat je wandelt op een wijze de Heere waardig, Hem in alles behaagt, in elk goed werk vrucht draagt en groeit in de kennis van God. 

Ik weet dat het niet eenvoudig is deze stap te maken, want het vraagt om een overgave van jezelf, een overgave aan de Heere Jezus. En dat zal niet gaan zonder strijd. Toch denk ik dat hierin de uitweg ligt hier, ook voor jou. Ik hoop dat dit antwoord je verder helpt in die richting.

Ontvang een hartelijke groet,
Gerard Slurink

Lees ook: Muziekkeuze kan ouders niet bekoren (2)

Dit artikel is beantwoord door

G. Slurink

• Geboortedatum:
  12-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  Reformatorisch
• Woon/standplaats:
  Lahti, Finland
• Status:
  Actief

155 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven