Verdrietig om kritiek

Voor evangelist Van Dooijeweert. Beste broeder Jan. Ik las op Refoweb over jullie. Ik heb mij al vaker verbaasd over het feit dat de Ger. Gem. en de refowereld jullie niet vaker en beter support geeft. Ze begrijpen gewoon niet dat ze met jullie ‘goud’ in handen hebben. Als ik nu ook weer de reacties lees op dat artikel, dan ben ik verdrietig. Weer over de eigen leer, enz., al strijdend en betweterig. Weer bijna niets over de inhoud en de motivatie van  jullie werk. Wel weer kritiek. Wat zouden jullie antwoorden als de Peruanen, alle commentaar lezend, jullie vragen: “Hermano Jan, leg nog eens de tekst van Romeinen 12 uit, vers 14-18:  Zegent hen die u vervolgen; zegent en vervloekt niet. Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden. Weest eensgezind onder elkander. Tracht niet naar de hoge dingen, maar voegt u tot de nederige. Zijt niet wijs bij uzelven. Vergeldt niemand kwaad voor kwaad. Bezorgt hetgeen eerlijk is voor alle mensen. Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen.”

Beste vraagsteller, ik ga maar meteen beginnen, punt voor punt: 

1. Niet begrepen dat ze geen support geven.

Ik begrijp dat u geen lid van de Gereformeerde Gemeente bent. Wij zijn een kerkverband dat best netjes gestructureerd is. We hebben allerlei deputaatschappen waarbinnen de verschillende kerkelijke activiteiten zijn ondergebracht. Evangelisatie, zending, ouderenzorg, enzovoort. U begrijpt dat binnen een deputaatschap alleen werk van de eigen kerk wordt begeleid. Mijn vrouw en ik zijn beiden belijdende leden van de Gereformeerde Gemeenten, maar niet uitgezonden door onze kerk.
Wij werken in Peru op uitnodiging van twee grote kerkgenootschappen in dat land. Dat zijn kerken die 60 tot 100 jaar geleden ontstaan zijn uit zendingswerk. Deze kerken hebben geen kader en kunnen zelf dit werk niet betalen. Toen wij gevraagd werden om dit werk ter hand te nemen, was het heel belangrijk dat de kosten in Nederland gedragen werden, maar omdat wij dat zelf ook niet konden bekostigen en zonder salaris werken, hebben enkele broeders  een stichting gevormd om voor middelen te zorgen. Tot op dit moment is deze manier van werken rijk gezegend.

2 “Goud” in handen hebben.

Dat het werk niet goed begrepen wordt ben ik helemaal met u eens. Met vreugde en dankbaarheid wil ik u graag vertellen dat we  een grote groep broeders en zusters hebben die onze “vriendenbrieven” per email ontvangen als we in Peru zijn. Vanuit deze groep is er een heel sterk meeleven, en wat nog belangrijker is: mee bidden. Deze groep is sterk gemêleerd wat kerkelijke achtergrond betreft. Een deel van deze groep broeders en zusters voelt zich sterk verbonden met ons werk en vooral ook met de mensen in Peru. Als je wilt spreken over goud in de handen hebben, mag dat wel maar dan met dank aan onze goede God. Hij geeft goud aan de kerken in Peru. Zij zijn bijzonder verblijd met ons werk. We zien ook heel duidelijk de veranderingen in de verschillende kerken die hun voorgangers naar onze cursussen sturen.

3. Verdrietig over reacties. Niets over motivatie en inhoud werk.

Verdrietig over reacties. Dan zijn we op een ander terrein. Dan zijn we in Nederland met zijn vele kerken en vele meningen. Ik kan me echt iets van voorstellen van dit verdriet. Dat heb ik zelf ook vaak als ik zie aan de reacties hoe onkundig mensen zijn. Niet alleen met de reacties op dit interview, maar ook met de reacties op vragenbeantwoording. Ik zeg wel eens: we hebben een strijdende  en een  triomferende kerk. Helaas is dat strijden vaak niet een persoonlijk strijden tegen eigen zonden, maar een heftig strijden tegen de opvattingen van anderen. Naar aanleiding van het interview weinig of niets over het werk van ons. Dat klopt. Dat maakt ook mij wel eens verdrietig en soms schaam ik me voor de onbeschaafde hardheid waarmee mensen elkaar te lijf gaan. Helemaal los van het artikel of van de vraag die gesteld en beantwoord wordt.

U schrijft: “Altijd over de leer”. Het is waar; daar zijn een heleboel mensen zeer goed in: strijden voor de leer. Of is het dan misschien strijden voor “mijn gelijk”? Ik ben daar vaak ook heel verdrietig om. Dan denk ik bij mezelf: “Je hebt het niet begrepen.” Als we iets begrijpen van het werk onder deze mensen, bergbewoners en indianen, en we voelen iets van meeleven met hen, dan begrijpen we ook, dat we niet in de geijkte termen het evangelie aan hen doorgeven, maar in eenvoudige bewoordingen. En het wonder, de Heere, onze Grote Zender, draagt het in mensenharten binnen. De meeste mensen hebben geen enkele kennis, maar dat staat de Heere niet in de weg. Hij gaat door met Zijn werk. “Ik heb nog schapen die van deze stal niet zijn, die moet Ik ook toebrengen!” Er zijn velen in Peru die geloven in de Heiland als hun Redder, maar ze weten alleen uit de Bijbel door de preek en Bijbelstudie. Ze hebben zelf geen Bijbel.

4. Kritiek

Gezonde, opbouwende kritiek is alleen maar positief. Ik ben er altijd blij mee. Maar veel kritiek is afbrekend. Zeker op het kerkelijk terrein. Ik denk dat dit ons in het bloed zit. We zitten met een groot probleem: hoe beter we de kritiek op anderen uiten, hoe duidelijker het wordt dat wij het goede hebben. En dat willen we toch bedoelen? Een beetje waakhond spelen. Ik hoorde nog niet zo lang geleden een Rooms-Katholiek theoloog het volgende zeggen (op de radio): “Waarom zijn wij als Christenen toch zulke moeilijke mensen? Als we in contact komen met iemand van een ander kerkgenootschap of een andere groep dan de onze, dan weten we onmiddellijk waar bij die ander de fouten zitten. En we wijzen die ook graag aan. Zelfs in het evangelisatiewerk op straat staan we direct klaar met te vertellen hoe het moet.” Hij zei verder: “Dit is negatief, de vrucht van deze manier van omgaan met elkaar is ook negatief. Hoe kunnen we dit een positieve wending geven? Heel eenvoudig: door die ander eerst lief te hebben als een medemens (samen op reis naar de eeuwigheid) en medechristen en te luisteren naar wat hij zegt... en van daaruit kunnen we samen in Gods Woord gaan zoeken naar de echte waarheid!” Je laatste vraag ligt op dit terrein. 

5. Een antwoord op een vraag naar aanleiding van Romeinen 12.

Wat schrijft Paulus alles toch mooi! Paulus... een man die Jezus haatte en Zijn volgelingen vermoordde en vervolgde. De Heilige Geest dicteert het hem: “Zegent die u vervolgen. Zegent en vervloekt niet. Weest blij met de blijden. Weest eensgezind onder elkaar. Zoekt geen grote dingen, maar voegt u tot de nederige. Wees niet zo eigen wijs. Vergeldt geen kwaad voor kwaad. Ga eerlijk om met alle mensen. Als het maar enigszins mogelijk is; houdt vrede met alle mensen.” En dan kunnen we alleen maar tegen die Peruaan zeggen: “Sorry, ik schaam me diep.” Dan is het nodig om naar de Heiland te kijken en op Hem te zien, die Zich niet schaamde of te groot voelde om tussen twee delinquenten gekruisigd te worden. En dan -nota bene- neemt Hij er nog één mee naar het Paradijs ook.

Bedankt voor je interessante vragen en hartelijke groeten,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

262 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven