De beste man zijn voor vriendin

Ik heb sinds twee weken verkering met een hele leuke vrouw. Toen ik haar leerde kennen zo'n driekwart jaar geleden was het een heel onzeker en bang meisje. Ze maakte nauwelijks contact. Ik zag meteen mooie dingen in haar en de contacten werden steeds intensiever; we kregen echt een vertrouwensband. Door ons contact heeft zij veel zelfvertrouwen gekregen en ik word ook iedere dag blij van haar liefdevolle betrokkenheid en onvoorwaardelijke liefde. Ze heeft de diagnose van klassiek autisme, maar ze functioneert op school en werk en in de thuissituatie als ieder ander. Voor mij speelt haar autisme geen rol, maar wel dat zij de allerliefste en allerleukste vrouw is die ik ooit ontmoet heb en waar ik van droom dat ze met me trouwt. Nu hebben wij gisteravond uitgebreid gesproken over het feit, dat zij iedere keer aangeeft rustiger aan te willen doen en de intensiviteit van ons contact de komende twee maanden niet te willen verhogen, omdat ze erg moet wennen aan de situatie en deze relatie zo'n grote verandering in haar geeft dat ze het moet verwerken en er naar moet groeien. Zij is voor mij echt de persoon die compleet is in alle facetten, maar dit heeft mij teleurgesteld. Niet zozeer dat zij deze rust nodig heeft, maar wel dat het anders gaat dan wat ik verwacht had. Maar wat vooral mij al maanden zorgen baart... maak ik dit meisje gelukkig? Ben ik de beste man voor haar. En het feit dat ik zo egoïstisch denk, dat ik het erg vind wat ze nu aangeeft. Maar ook qua kerkkeuze en activiteiten die ik wil ondernemen alleen denk over wat ik leuk vind, brengt mij in een diepe gedachtencrisis. Ik ben kritisch naar mezelf gaan kijken en als ik de balans opmaak, dan zie ik duidelijk dat zij in het geven van liefde de grote meerdere is. Het punt is dat mijn vriendin nog erg teert op het feit dat ik haar zoveel erkenning en waardering heb gegeven, waardoor zij veel zelfvertrouwen en positieve toekomstverwachtingen heeft gekregen. Maar ik wil eerlijk zijn, de eer hiervan gaat vaak naar mezelf en daar draait het ook eigenlijk altijd om. Ik doe veel dingen vrijwilliger voor een ander, maar wordt zelf ook blij van de waardering. Vaak schreeuw ik het uit naar God: “Wees mij zondaar genadig, U bent het die mij alleen redde kan.” Mijn ik-gericht-zijn is ook wel een strijd; het maakt me soms radeloos. Hoe kan ik met m'n zelfwaardering ooit vrij zijn in Christus en ook juist de beste man zijn voor mijn vriendin. Het is echt zo'n super lief meisje, die verdient echt geen ‘schoft’ die vaak aan zichzelf denkt en weinig aan haar. Ik worstel er vaak mee in m’n gedachten. Ik hou zoveel van haar omdat zij zo goed voor mij is. Hoe kan ik m'n gedachten verzetten dat ik er onvoorwaardelijk, zonder zelfwaardering, maar uit liefde tot God en haar er dienend voor haar ben? Als ik dan de HEERE Jezus zie, dan word ik zo verdrietig. Hoe Hij de voeten waste van de discipelen uit pure liefde, want hoe vaak wil ik niet dat mijn voeten gewassen worden? Wat is de sleutel voor de oplossing? Groetjes van een jonge volwassen man.

Beste vraagsteller,

U stelt eigenlijk nogal wat vragen, zonder ze overigens expliciet uit te spreken. Helaas kan ik hier niet op alle persoonlijkheidsaspecten ingaan. Dan zouden we elkaar moeten leren kennen, zodat we erover kunnen práten. Eén ding wil uit uw hele verhaal lichten en wel het aspect over liefde, verwachting en teleurstelling.

U hebt uw ‘wensen’ kenbaar gemaakt aan uw vriendin. Zij heeft de hare daarnaast gezet. Nu is het de kunst om sámen een weg te vinden die béíden kunnen bewandelen zonder elkaar voor de voeten te lopen of waarbij de ander hijgend achteraan komt en zich niet gewaardeerd c.q. gerespecteerd voelt. Wat kunt u -‘hardloper’- doen? Juist, uw tempo aanpassen. Ja, dat vraagt inderdaad enige zelfverloochening. Goede oefening zou ik zeggen in het mínder ik-gericht zijn. Liefde is immers vooral géven, géven en nog eens géven. Ín dit geven, dat wederzijds is, is het ontvangen inbegrepen.

Voor de goede verstaander: ontvangen is iets anders dan némen. Nemen is egoïstisch, op zichzelf en op eigen bevrediging gericht. Dát allemaal lees ik in uw verhaal niet, maar nogmaals, ik kén u niet anders dan door de woorden die u schrijft.

U maakt háár gelukkig door de bevestiging, waardering en het groeiende zelfvertrouwen. Het maakt ú gelukkig, dat u háár gelukkig ziet. Toch? Laat u dan niet teveel leiden door uw eigen ‘liefdestempo’, maar geniet van het moment. U kunt wél langzamer (ook al vraagt dat zelfbeheersing), zij kan níét sneller, zonder zichzelf voorbij te lopen! Respecteer dat. Géén teleurstelling ín haar, maar respéct vóór haar, dan krijgt liefde ruimte, dan kan liefde groeien.

Nog wel een vraag: “zij functioneert op school en in werk...”, schrijft u. Hoe jong is zij eigenlijk? En u: wat houdt het “jonge volwassen man” zijn in?
  
Laat nog eens van u horen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven