Diagnose borderline

Beste meneer Van der Wal. U schrijft: "Je vraag is kort, maar wel zeer beladen. Het meeste blijft nog onbenoemd lijkt me. Daarom past me terughoudendheid bij het beantwoorden hiervan." Wat bedoelt u met: "het meeste blijft onbenoemd?" Ik zal er iets meer over vertellen. Ik heb in een lange opname de diagnose borderline gekregen. Die diagnose is gesteld door een psychiater van Eleos. Dus daar ben ik al bekend. Maar ik heb niet de moed om dit probleem aan te kaarten bij mijn predikant.

Dank voor je reactie en aanvulling op je eerdere vraag. Mijn opmerking dat het meeste onbenoemd bleef in je eerste vraag, is niet meer dan een constatering en geen beoordeling. Misschien is het goed om dat eerst te zeggen om misverstanden te voorkomen. Het is logisch dat een vraag lang niet alles kan weergeven wat er in iemands leven speelt. Dat betekent voor degene die een antwoord geeft, dat hij of zij zich van die beperking bewust moet zijn om te voorkomen dat het antwoord nergens op slaat.

Ik ben blij te horen dat je hulp hebt bij Eleos. Dat geeft in elk geval een betrouwbare plaats om je verhaal te doen en te leren omgaan met je moeilijke situatie. Je zegt dat je niet de moed hebt om met je predikant te praten over je leven, terwijl het ook één van mijn adviezen was om met een predikant of andere pastor te praten gezien de geestelijke nood waar je in verkeert.

De vraag is waar het aan ligt dat je de moed daar niet voor kunt opbrengen. Ik ken je predikant niet. Het kan zijn dat deze predikant niet zo'n antenne heeft voor iemand in jouw situatie. Niet iedereen heeft dezelfde gaven en dat hoeft ook niet. Ik merk er wel bij op dat het mijn ervaring is dat het in de praktijk heel vaak meevalt hoe een predikant reageert op situaties, waarvan iemand vooraf vreest dat die niet goed begrepen zullen worden. Probeer eigen vooroordelen los te laten.

Maar als het geen vooroordeel is, maar een goede inschatting, kun je ook zoeken naar een andere pastor of ouderling waarvan je inschat dat die wel in staat zal zijn om je pastoraal te begeleiden en die je in vertrouwen wil nemen. Afstemming met je hulpverlener zou daarbij heel goed zijn. Juist bij borderline problematiek is het van belang dat benaderingen niet langs elkaar heen gaan lopen, of zelfs tegen elkaar in gaan.

Een andere reden om niet met je predikant te praten, kan schaamte zijn en/of de angst dat de predikant je zal veroordelen. Dat is menselijk gezien een invoelbare drempel natuurlijk. Als protestanten zijn wij met het afschaffen van de biecht wel iets kwijtgeraakt, denk ik wel eens. Nu ga ik niet pleiten voor de biecht als middel tot vergeving, want dat is niet aan mensen, ook niet aan predikanten. Wel is het uiterst helpend en helend als je je zonden niet alleen tegenover God, maar ook tegenover een ambtsdrager belijdt en vervolgens dat samen voor Gods aangezicht brengt. Dat is ook bijbels. Probeer dus niet alleen eventuele vooroordelen te overwinnen, maar ook eventuele schaamte. Een ambtsdrager die zichzelf kent, weet dat al die dingen waar jij je over schaamt, ook in zijn eigen hart leven en dat hij daar beslist niet boven staat. Hij zal naast je gaan staan vanuit de solidariteit van een geredde zondaar.

Tenslotte: bid God er om dat Hij de weg wijst en opent naar goede pastorale begeleiding. Het is van het grootste belang dat ook aan dit aspect van jouw leven goede zorg wordt besteed!

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven