Er was eens, ergens op deze aardbol onder Gods goede zon, een groep mensen die wegens omstandigheden in een en hetzelfde kerkelijke verband waren terechtgekomen. Ze waren zo onder de indruk van Gods liefde en genade, dat ze die wilden laten uitkomen in, zoals ze dat zo mooi konden zeggen, “gelaat, gewaad en gepraat.”
De verlossing die de wereld in Gods Zoon Jezus Christus wordt aangezegd en aangeboden is zó een positief iets, dat dat in heel ons leven moet uitkomen, zeiden ze. Wij kleden ons vrolijk, in lichte kleuren, zoals de Schepping op haar mooiste momenten zich met bloemen siert. Dan kunnen de mensen zien hoe goed God is en hoe vrolijk je wordt als kind van Hem.
En we proberen veel te lachen om daarmee onze positieve instelling naar buiten te brengen. God is getrouw, wie zou ons deren? Wij zijn immers het zout der aarde, wij moeten anderen opvrolijken. Tegengif zijn tegen al het kwaad in de wereld, dat eigenlijk nooit in Gods bedoeling heeft gelegen.
En zo werden deze mensen, als groep -ja, natuurlijk was er wel eens iemand die uit de toon viel, je zult maar een wat neerslachtig karakter hebben- bekend om hun ‘gelaat, gewaad en gepraat’. “Je hoort zeker bij die God van hunnie”, werd wel eens tegen opgewekte mensen gezegd, ook als die niet bij het betreffende kerkverband waren aangesloten. Ja, zo kan dat gaan. Het was in elk geval tot eer van God.
- Is het vreemd als je van het gezicht iets aflezen kunt van hoe het van binnen ligt?
- Is het onbijbels als de kleding (en andere uiterlijke dingen) van een christen mede-bepaald worden door zijn christen-zijn?
- Is het onterecht als gesteld wordt dat je gepraat verraadt wat je belangrijk vindt?
Het lijkt me duidelijk dat iedereen die de Bijbel (en het geestelijk leven) serieus wil nemen, op al deze vragen 'nee' zal antwoorden. Gelaat, gewaad en gepraat hebben dus alles te maken met hoe ons hart er uit ziet.
Vervolgens is de vraag: wàt moet je er dan van af kunnen lezen? Is dat somberheid of juist vreugde? Nu, dit lijkt me een onjuist dilemma. Sommigen hebben inderdaad het rijtje misbruikt, om te zeggen/suggereren dat iedere christen altijd in het zwart loopt en met een somber gezicht. Buitenman gaat aan de andere kant van de boot hangen. Maar de Bijbel spreekt toch met twee (of 102) woorden over christen-zijn? Nu, alles wat de Bijbel zegt over wat er in ons hart moet leven (zowel ernst als liefde, zowel verdriet als vreugde) zal op de één of andere manier ook in ons uiterlijk leven merkbaar moeten worden.
