(...) Hij is nu ruim zestien en gaat zaterdagavond eerst naar vrienden die ook k...

Ik heb een vraag over het uitgaan van mijn zoon. Hij is altijd zeer eigenzinnig en heeft al van jongs af aan gedaan wat hij zelf wil. Hij is nu ruim zestien en gaat zaterdagavond eerst naar vrienden die ook kerkelijk zijn, maar gaat daarna met een onkerkelijke vriend naar een bar en komt dan om 2 uur thuis. U begrijpt dat ik al verschillende keren met hem gepraat heb en uitgelegd waarom dit niet goed is en waarom ik dit niet wil en bovenal waarom de Heere dit niet goed vindt. Wat nu te doen? Gewoon de deuren op slot en zeggen je komt er niet in gaat mij te ver, omdat hij dan gewoon bij zijn vriend gaat slapen van wie de ouders vaak een weekend  weg zijn. Ik ben bang dat ik hem dan helemaal kwijt raak. Of moet ik het accepteren en het beschouwen als zijn eigen verantwoording, hem er gewoon op blijven aanspreken, waarschuwen en voor hem blijven bidden. Ik hoop dat u mij een waardevol advies kan geven.

U beschrijft een voor velen -denk ik- helaas herkenbare situatie.
Maar ik denk dat u niet veel méér kunt doen dan u nu voor hem doet. Toch denk ik wel, dat u -zolang hij geen achttien is- duidelijker regels kunt stellen. Kunt u er ook samen -als man en vrouw- over praten, of staat u alleen voor de opvoeding? Het is heel belangrijk samen duidelijke afspraken te maken.

De deur sluiten is inderdaad geen optie. Het is heel moeilijk als uw zoon alle regels overtreedt. Toch zal hem duidelijk gemaakt moeten worden, dat zolang hij minderjarig is hij de regels niet naast zich neer kan leggen. (Dat geldt m.i. ook voor volwassen kinderen; zolang ze thuis zijn, kunnen ouders bepaalde regels stellen).

Ik heb voor u alleen één vraag: komt het echt tot een gesprek, of praat u alleen op hem in, terwijl uw zoon nauwelijks antwoord geeft? Wat zegt hij zelf? Heeft hij begrip voor uw moeite, of denkt hij alleen: zeur toch niet! Wat trekt hem in het uitgaansleven? Probeer eens echt tot een gesprek te komen, waar hij zich ook kan uitspreken. Misschien zal een stukje begrip -wij zijn ook jong geweest, de wereld trekt- hem wat opener maken.

Wat is het belangrijk dat we behalve dat onze kinderen oog krijgen voor de geboden van de Heere, ze ook iets zien van de rijkdom van de dienst aan God. Als ouders beroepen wij ons nogal eens op de heilige doop: je hebt een gedoopt voorhoofd. Maar spreken we ook over de rijkdom van de doop? Dat God belooft onze Vader te willen zijn. Dat Christus de zonden gedragen heeft en belooft ons te willen wassen in Zijn bloed. Dat de Heilige Geest in ons wil wonen en werken.

Als dat alles niet doordringt wat kunnen we dan anders dan bidden? Maar laten we goed bedenken: dat betekent méér dan: we kunnen alleen nog maar bidden. Want bidden is niet het minste wat we voor onze kinderen kunnen doen, maar het meeste. Mij treft altijd wat er in Job 1 staat over het offer dat Job brengt als zijn kinderen gaan feesten. Laten we de Heere bidden dat Hij onze kinderen vasthoudt, want zij (en wij vanuit onszelf ook!) laten los.

Nog een praktisch advies: is het mogelijk om het thuis met vrienden zo gezellig te maken, dat hij regelmatig thuisblijft? Dat lukt lang niet altijd, maar hem voorstellen goede vrienden uit te nodigen, kan helpen.
Ik weet: soms trekt het uitgaansleven zo sterk dat de kinderen gewoon gaan, en niet meer te houden zijn. Loslaten is moeilijk. Maar loslaten is iets anders dan: “zoek het maar uit.” Het is bidden: o God, bewaar onze kinderen toch bij Uw Woord en bij Uw dienst.

Veel sterkte en wijsheid gewenst. Daar mogen we trouwens ook dagelijks om bidden!

P. J. den Admirant

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. J. den Admirant

• Geboortedatum:
  05-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

45 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven