Wat ik erg moeilijk vind, is de vraag waar God is tijdens depressies/moeilijke l...

Wat ik erg moeilijk vind, is de vraag waar God is tijdens depressies/moeilijke levensomstandigheden. Mensen kunnen soms zo in het donker zitten. En dan wel bidden, maar geen antwoord krijgen. Ik heb het zelf ook wel meegemaakt in een heel moeilijke periode. Ik geloofde echt dat God me kon helpen, maar hoe ik ook bad, het leek wel of ik er helemaal alleen voor stond. Achteraf heb ik wel gezien dat deze periode nuttig is geweest in mijn leven en dat God ook daarin mijn leven heeft geleid. Maar toch: waarom ervoer ik toen niets van Zijn nabijheid? Er zijn ook zoveel mensen die in een diepe depressie zitten en dan in uiterste wanhoop zelfmoord plegen. Waarom laat God hen dan niet zien dat Hij hen wil helpen? Ik wil zeker niet God beschuldigen van iets, maar ik begrijp het gewoon niet.

Geliefde vragensteller,

Je vraag is niet zo eenvoudig te beantwoorden. Het gaat hier over hele diepe zaken, waarbij geldt dat we als mens niet alles kunnen begrijpen en verklaren. Daarbij komt ook nog dat een predikant geen psychiater is en we bij depressie wel over een psychische ziekte spreken. Toch zal ik proberen biddend met je een richting te zoeken naar een antwoord, maar het zal een schamele poging blijven.

Laat ik allereerst eens stukje weergeven van een christen-psychiater, waarin hij beschrijft wat iemand ervaart bij een depressie. Naast de algemene klachten en moeiten die iedereen ervaart schrijft hij dan vervolgens: “Christenen zullen vaak bovendien de klacht uiten dat ze ‘geen blijdschap in God’ meer hebben, dat de Bijbel niet meer tot hen spreekt en dat ze problemen hebben met het gebed. Ze zijn niet meer zeker van hun verlossing en denken dat ze vanwege hun zonden door God verworpen zijn. Ze zijn niet alleen maar bang voor andere mensen en voor de eisen van het dagelijkse leven, maar ook voor een (depressief vertekende) straffende en wrekende God. Depressie betekent vaak stuklopen. Alles wat het leven vroeger zin heeft gegeven valt weg en geeft geen houvast meer. Vaak gaat ook het geloof van de betreffende persoon door een diepe crisis. De donkere sluier van de depressie legt zich niet alleen over het leven van alledag, maar ook over de ervaring van de tegenwoordigheid van God.”

Tot zover de christen-psychiater. Ik denk dat hij een werkelijkheidsgetrouw beeld schetst van wellicht ook jouw ervaringen in die heel moeilijke periode. Het geloof gaat dan door een heel diep dal, omdat geest en lichaam een eenheid vormen, die je wel kunt onderscheiden maar niet scheiden. Het geloofsleven ondervindt ook de weerslag van psychische en lichamelijke moeiten. We komen die aanvechtingen en vertwijfelingen ook tegen in de Bijbel. Denk maar aan de Psalmen.

Ik wil je wijzen op Psalm 44, waar je als het ware je vraag weergeven vindt. De dichter weet dat God leeft. Hij heeft het aan het begin van de Psalm aangehaald. Hij vertrouwt op God. Maar het lijkt wel of God geweken is, juist nu hij het zo moeilijk heeft. “Maar nu hebt Gij ons verstoten....” (vers 10). En dan volgt een hele opsomming van ervaringen die dat verstoten verwoorden. En dan horen we hem zelfs bidden in vers 24: “Waarom zoudt Gij slapen...”. Hij ervaart dat God slaapt, terwijl hij dreigt om te komen. Hij ervaart dat hij elke dag gedood wordt (vers 23). Voel je de overeenkomsten in deze Psalm met je eigen vragen.

De dichter begrijpt God niet, net als jij. Maar wat doet hij? Wel hij blijft de Heere aanroepen. Hij laat de Heere niet los, omdat in zijn hart het geloof werkzaam is, dat God er Zelf ingelegd heeft en dat nooit weggaat. En dat geloof blijft toch aanhouden, juist ook al ervaren ze God niet. Ook al lijkt het alsof Hij zelfs slaapt. Want de dichter eindigt zijn Psalm met de woorden: “Sta op, ons ter hulp, en verlos ons om Uwer goedertierenheid wil”. Hij heeft er geen recht op dat God hem helpt. Maar hij zegt: doe het om Uw goedertierenheid wil. Hij blijft het ootmoedig van die ontfermende God verwachten.

Ik was onlangs bij een vrouw, die met dezelfde dingen worstelde. Ik zei tegen haar: Kijk eens naar buiten. Het was bewolkt. Ik vroeg: is de zon er? Ja, natuurlijk, antwoordde ze. Ik zei vervolgens: Maar je ziet hem toch niet en je ervaart zijn warmte niet. Ja maar, toch weet ik dat de zon er is, wierp ze me tegen. Toen zei ik tegen haar: Zo is het nu ook met de Heere. Dan kunnen donkere wolken (moeiten/depressies) het zicht op God verbergen, maar weet: Hij is er! En Hij begeeft Zijn kinderen nooit. Dankbaar ben ik dat je dit ook achteraf heb mogen ervaren en dat je geleerd hebt, dat de Heere in Zijn Vaderlijke leiding weet wat wij nodig hebben.

Over de zaken rond zelfmoord en depressie zou nog heel veel te zeggen zijn. Maar om daar een antwoord op te kunnen geven, dat recht doet aan de vraag, moet je meer van de omstandigheden van die persoon weten. Uit mijn pastorale ervaring weet ik, dat je hier tegen vragen aanloopt die niet te beantwoorden zijn.

Van harte Gods nabijheid en ondersteuning toe gebeden.
Ds. A. A. Egas

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.A. Egas

• Geboortedatum:
  30-05-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Damwoude
• Status:
  Actief

85 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven