Ik heb het gevoel dat ik klem zit. Heb sinds acht maanden verkering. Sinds die t...

Ik heb het gevoel dat ik klem zit. Heb sinds acht maanden verkering. Sinds die tijd is de verhouding met mijn moeder, die altijd wel goed was, verslechterd. Ze reageert erg prikkelbaar op mij en geeft voortdurend commentaar: ik doe te moeilijk over de kleding die ik aan doe (eerst pakte ik gewoon wat uit de kast, nu let ik meer op of het leuk staat en of ik er me zeker in voel), ik ben veel te weinig meer thuis, ik doe te weinig voor haar (deed altijd heel veel en dat is inderdaad verminderd, maar ook door drukte op mijn werk), enz. Probeer nu bewust tijd voor haar vrij te maken, door iets met haar te doen. Maar het is toch niet normaal als je 'goodwill' bij je eigen moeder moet kweken? Gelukkig zijn er nog wel de oude momenten van vertrouwelijkheid, maar vaak is het dan zo dat mijn moeder bij mij moet 'spuien' en is er vervolgens geen tijd meer voor mijn verhaal (weet niet of dit achteraf gezien altijd al zo was of dat dit pas zo is sinds mijn verkering). Bovendien eindigen deze momenten vaak weer in (in mijn ogen onterechte) verwijten. Ook moet ze standaard minimaal één keer per week waarschuwen dat we echt niet met elkaar naar bed moeten gaan. In het begin ging ik hier serieus op in en vertelde ik haar hoe mijn vriend en ik daar mee omgaan, nu niet meer. Ik geloof echt wel dat er goede bedoelingen bij mijn moeder achter zitten, maar ze moet toch echt leren om mij los te laten. Na een flinke ruzie heb ik, op aanraden van mijn vriend, in een gesprek aangegeven dat ik het erg vervelend vond van die ruzie. Haar reactie was: Kom op, daar moet je niet meer mee zitten, dat is toch voorbij? Waarop ik aangaf dat ik vond dat het nog niet uitgepraat was en dat het me toch echt niet lekker zat. Maar ze vond dat ik te moeilijk deed. Ik wil over dit alles niet met mijn broers/zussen praten omdat ik dat voel als roddelen. Ook wil ik dit niet allemaal tegen mijn vriend zeggen omdat ik het belangrijk vind dat hij een goede band opbouwt met mijn familie en dus ook met mijn moeder. Maar het vraagt veel van mijn energie en mijn vriend voelt ook wel aan dat er iets bij mij niet lekker zit. Wat kan ik doen om een goede relatie met mijn moeder te houden/deze weer terug te krijgen? Een heel verhaal, moeilijk om de kern weer te geven omdat het ook in mijn hoofd allemaal zo verward is geraakt. Hoop dat u adviezen hebt!

Een lang verhaal, het gevoel klem te zitten. Aan het eind de hoop adviezen te krijgen. Refoweb vraagt mij een antwoord te geven. Wat voor antwoord moet ik geven? Ik zal proberen wat te beschrijven en de losse einden in het lange verhaal wat naar voren te halen. Mogelijk kan dat als advies dienen.

1. Ik lees veel gegevens over een relatie tussen een dochter en haar moeder. Maar veel blijft ook ongenoemd. Ik lees niets over een vader, die toch ook een rol zou kunnen spelen. Ik denk dat een moeder anders met een meisje van goed zestien zal omgaan dan met een ruime twintiger. Hoe oud is vraagstelster?

2. Het is van alle tijden dat het loslaten van een kind dikwijls problemen oplevert. Van een meisje nog meer dan van een jongen. Van nog thuiswonenden meer dan van die kinderen die de deur al uit zijn voor studie of werk. Het loslaten van de oudste is meestal moeilijker dan van eventuele jongeren. Bezorgdheid van een ouder is zeker niet verkeerd, maar waar is de grens? Die wordt door kind zowel als ouder steeds verschillend gelegd. Het is goed daarover te kunnen spreken. Dat is niet een eenmalige zaak, maar een leerproces. Kinderen van nu worden mogelijk straks ouders met kinderen en zitten dan zelf met het probleem van moeten en mogen loslaten.

3. Het kan ook zijn dat een ouder niet echt gelukkig is met de keus van zijn of haar kind van iemand die een eventuele levenspartner lijkt te worden. Soms wordt dat onbehagen als zodanig uitgesproken, soms is dat de heimelijke achtergrond van allerlei fricties. Ouders weten echter ook wel dat openlijke afkeuring over de keuze van een vriend of verloofde vaak het tegengestelde bewerkt van wat ze eigenlijk zouden willen. Dan zwijgen ouders daarover, maar speelt het wel een rol in de houding. Eigen, soms verborgen, ervaringen kunnen daar de oorzaak van zijn.
 
4. Gelukkig wil vraagstelster volgens haar verhaal geen knopen doorhakken, maar proberen weer een goede verhouding met haar moeder te krijgen en te houden. Dat lijkt me waard goed vast te houden. Probeer je eens echt in de situatie van je moeder te verplaatsen.
 
5. Mijn laatste advies, of beter een vraag met een ingebakken antwoord: Ben je je bewust dat iedereen, zowel ouders als kinderen geen volmaakte mensen meer zijn, die in alle rust en redelijkheid ideale antwoorden vinden en dan sprookjesachting “lang en gelukkig leven?” Ieder heeft zijn en haar zondige eigenaardigheden. Bij Abraham, Izaak, Jakob en David in hun gezinnen liep het ook altijd niet zo vlotjes. De zonde heeft alle relaties aangetast. Met een redelijk gesprek en wat aanpassingsvermogen komen we er niet. Het is genade wanneer in een familie alles goed verloopt. Daar mogen en moeten we dagelijks om bidden. En dan ook voor danken.

Sterkte toegewenst en groeten aan je vriend en je moeder!

Ds. J. J. Tigchelaar, Putten

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven