Schuldig gescheiden persoon

Mag je een schuldig gescheiden persoon (met kind) als familiebetrekking (in dit geval a.s. zwager) aanzien als zwager/schoonzoon? Ook in het licht van mattheus (“Wie de verlatene trouwt doet ook overspel”)? Mag zo'n persoon eigenlijk nooit meer trouwen? Of begrijp ik het tekstgedeelte dan verkeerd? Maar er is toch voor de grootste der zondaren mogelijkheid om gered te worden?

Beste vragensteller,

Allereerst de reden, waarom je wat langer op je antwoord moest wachten. Toen ik je vraag ontving, was één van mijn collega predikanten ernstig ziek. Inmiddels is hij overleden. Daardoor ben ik helaas niet toe kunnen komen aan een snelle beantwoording van je vraag.

Deze vraag is heel aangrijpend. Allereerst gezien de situatie, die je tekent. Wat leven we op een gebroken aarde. Je gunt iedereen zo, om een hechte relatie te hebben. Er is al zoveel verdriet in dit leven. Maar helaas kunnen we niet om de werkelijkheid heen. Dat ervaar je zelf ook. Zoals ik begrijp, gaat een zus/dochter trouwen met iemand, die reeds eerder getrouwd is geweest. Daarbij komt, dat je een duidelijke mening hebt over de mate van “schuldig zijn”.

In de eerste plaats moeten we daarvoor luisteren naar de woorden van de Heere Jezus. Hem wordt de bekende vraag voorgelegd over de echtscheiding (Mattheus 19). Hoewel bepaalde onderdelen van dit Schriftgedeelte niet zo simpel zijn uit te leggen, is de strekking geheel duidelijk. De Heiland benadrukt dat het huwelijk in principe niet ontbonden kan worden. Mozes heeft het slechts “toegestaan” vanwege “de hardigheid van het hart”, dat wil zeggen: in een uitgesproken noodsituatie. Maar “het is van den beginne zo niet geweest”. Dat wil zeggen: zo heeft de Heere het niet ingesteld - in het Paradijs.

Of er dan een mogelijkheid is voor een volgend huwelijk? Daar wordt in de kerk verschillend over gedacht, ook mede gezien de vraag, hoe bepaalde details van Mattheus 19 worden uitgelegd. Maar hoe het ook zij: het komt vóór en dan zullen we moeten weten: hoe staan we daar in een concrete situatie tegenover?

Daar heb je heel persoonlijk mee te maken. Ik zou daarin twee dingen willen onderscheiden: de feitelijke situatie en vervolgens hoe je dit verwerkt.

Als het huwelijk tussen je zuster/dochter en de man, die je noemt, gesloten is, is de laatste uiteraard formeel jullie zwager/schoonzoon geworden. Ze zijn dan immers voor de wet getrouwd en zijn daardoor deel geworden van elkáárs familie.

Maar het andere is veel moeilijker. Kan ik hem dan ook als zwager áánzien? Misschien niet, omdat je deze weg niet kan volgen of goedkeuren. Dan blijf je het dus als een gebroken omstandigheid ervaren, ook als het huwelijk wettig gesloten is. Als je dit zo in je hart voelt, mag je dat niet ontnomen worden. Daar zal respect voor moeten zijn.

Maar dan: wat is er dan wijsheid voor nodig, om het op een bewogen manier te verwoorden. Want dan gaat het erom, dat je duidelijk probeert te maken, dat je deze familierelatie ten diepste niet kunt aanvaarden, maar dat dat niet betekent, dat je uit de hoogte op zo iemand neer ziet. En dan hangt er veel af van de vraag, of hiervoor begrip is. Als dat zo is, dan kun je een weg zoeken, met deze situatie om te gaan. Als dat begrip ontbreekt, is het veel moeilijker.

Daarom hoop ik, dat je veel wijsheid gegeven wordt (en daar mogen we de Heere om bidden) om in deze verdrietige omstandigheden met elkaar je weg te zoeken. Dat betekent niet, dat er geen weg is, om behouden te worden. Er is genade voor de grootste der zondaren, waarbij we wél beseffen, dat dit gepaard gaat met de roep tot bekering in concrete omstandigheden. Daarbij mogen we denken aan de Heere Jezus, die uiterst radicaal was, maar juist ook de zondaren opzocht. Het is zegenrijk, zo in Zijn weg te gaan.

Veel sterkte toegewenst!
Ds. W. Arkeraats