Het blijft bij uiterlijke bekering

Een aantal jaren geleden veranderde iets in mijn leven waardoor ik alle dingen anders ging zien. Ik liet de zonde achter mij (ik kwam uit de wereld en had zo ontzettend veel zonden gedaan). Toch bleef het bij mij een uiterlijke bekering. Het moeilijkste vind ik dat nabije familie denkt dat ik een leven met de Heere heb, terwijl dit niet zo is. Ik bad en ik las, maar het was leeg. Ik had indrukken van het oordeel en was bang voor de komst van de Heere Jezus. Nu zijn alle indrukken weg; het is hard, koud, dood, vijandig en ongevoelig.

Mijn hart is vijandig omdat ik mensen bekeerd zie worden, ik jaloers ben en diep vanbinnen geen gunning heb. Ik ben vaak bang dat ik net als farao verhard of verblind ben door de Heere, door eigen schuld. Ook ben ik vaak bang dat ik de man in de ijzeren kooi ben uit het boek van Bunyan. Ik heb niet genoeg gestreden tegen de zonde. Ik heb geen berouw. Wel dat ik weet dat het mijn eigen schuld is dat het nu zo is bij mij, maar er is geen verlangen naar vergeving. Ik ben bang dat de Heilige Geest weg is gegaan en niet meer terug zal komen. Ik weet dat ik de Heere Jezus zo nodig heb, maar er is zo een vijandschap tot Hem.

Ik word vaak moedeloos en het lukt me niet om te lezen uit de Bijbel, met de gedachte: ik heb al zo vaak gelezen het heeft toch niet geholpen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik kan niet roepen om genade, ik ken geen schuld. Ik heb geen geloof om te kunnen vertrouwen. Wat moet ik doen!? En kan het überhaupt nog?

Groet van een jongere.

Beste jongeman,

In je vraag komen allerlei aspecten van het geestelijk leven terug. Als ik je vraag goed analyseer en interpreteer, zijn er drie dingen gebeurd: 1: Er is een omkeer in je leven gekomen, zodat je hebt gebroken met allerlei zonden, die in deze wereld volop geaccepteerd worden; 2: Je hart voelt, ondanks deze omkeer, koud en onverschillig aan; 3: Je vreest dat er geen hoop meer is op genade en vergeving, omdat je vijandschap ervaart richting Jezus en dat maakt je moedeloos en radeloos. Wat moet ik nu doen? Dat is de kernvraag, die overblijft. Graag geef ik de volgende vier overwegingen aan je mee.

A. Een uitwendige bekering is niet genoeg, de HEERE vraagt om een innerlijke verandering! Nog scherper geformuleerd: Hij vraagt om jouw hart. In je eigen waarneming –hoewel jouw omgeving daar anders over denkt– is jouw hart toch nog altijd gericht op jezelf en niet op de Zaligmaker van zondaren, Jezus Christus. 

"Je moet anders leren denken over Jezus. Jij moet je niet geschikt maken voor Hem, Hij is geschikt voor jou!"

B. In jouw hart vindt een geestelijke strijd plaats. Enerzijds is er –heel aangrijpend om te lezen– vijandschap richting Jezus, terwijl je anderzijds erkent dat je de Heere Jezus nodig hebt. Waar komt die vijandschap vandaan? Jezus heeft toch milde handen en vriendelijke ogen? Waarom zou je Jezus haten, als Hij gekomen is om goddelozen, vijanden, zondaren en krachtelozen (Romeinen 5) met God te verzoenen. Je hebt een radicale bekering nodig: je moet anders leren denken over Jezus. Jij moet je niet geschikt maken voor Hem, Hij is geschikt voor jou! Met al je vijandschap, met al je verwarde gevoelens en gedachten, ben je welkom bij Hem. 

C. Enerzijds verlang je naar een totale verandering en bekering en daarom stel je deze vraag, terwijl je anderzijds helemaal géén verlangen hebt naar een daadwerkelijke verandering. Het lukt je niet om te lezen uit het Woord van God, waarin het Evangelie voor zondaren klinkt. Je kunt niet roepen om genade, omdat je geen berouw hebt en, zo lees ik tussen de regels door, vasthoudt aan een bepaalde zonde. Jouw situatie is vergelijkbaar met die van de bruutgoddeloze koning Manasse. En toch kwam er een omkeer in het leven van Manasse en gaat hij erkennen dat de HEERE God is (2 Kronieken 33:13). Zou God dat ook niet in jouw leven kunnen doen? Ongetwijfeld. 

D. Ik eindig met een praktisch advies. Is het misschien mogelijk, dat je contact zoekt met een vriend en iets van je nood en worsteling met deze vriend deelt? Vraag of deze vriend niet alleen vóór jou wil bidden, maar ook mét jou wil bidden en met jou uit de Bijbel wil lezen. Als je jouw strijd en aanvechting gaat delen met zo’n vriend, zal hij jouw lasten mee gaan dragen (Galaten 6:2) en jouw nood bij de Zaligmaker van zondaren brengen. Recent heb ik gepreekt over de Kananese vrouw, die met de nood van haar dochter naar de Heere Jezus is gegaan (Mattheüs 15:21-28). Toen de Zaligmaker deze buitenlandse vrouw (aanvankelijk) afwees, werd haar nood alleen maar groter en bleef er een kort gebed over: Heere, help mij. Jij mag dit gebed overnemen en blijven aanhouden bij Jezus Christus, Die gisteren en heden dezelfde is, tot in alle eeuwigheid. Wanhoop niet aan de macht en grootheid van Zijn genade. Wie Hem aanroept in de nood, die vindt Zijn gunst oneindig groot (Psalm [berijmd] 86:3)

Hartelijke groeten, 
Ds. W. J. van den Brink