Hoop voor schijnheilige ongelovige

Ik ben een vrouw van begin 30, heb lieve kinderen en ik ben getrouwd. Wel het een en ander meegemaakt qua ellende in mijn leven, overlijden, ziekte, etcetera. Kerkelijk opgegroeid in de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Toen ik getrouwd ben zijn wij naar een ‘lichtere’ kerk gegaan want daar kerkte mijn man. Al snel vonden we het allebei lastig om discipline op te brengen in het geloof. Eigenlijk ben ik gewoon zwak en geen doorzetter daarin. We gaan we meestal twee keer naar de kerk, maar dat is een tijd minder geweest. Ik hoor nooit wat, ik geloof ook niet meer dat het voor mij kan (ik heb flinke zonden gedaan) en ergens boeit het me ook niet meer, maar ik wil niet dat mijn kinderen verloren gaan… en nee, dat is niet de goede reden.

Maar ik voel me zo hard, verhard, niks of niemand doet me iets meer. Bid al heel lang niet meer. Weet na zo’n lange tijd niet te bidden en echt niet meer wat ik moet zeggen, want God zit vast te wachten op zo’n schijnheilige ongelovige.

"Ik geloof ook niet meer dat het voor mij kan (ik heb flinke zonden gedaan) en ergens boeit het me ook niet meer, maar ik wil niet dat mijn kinderen verloren gaan."

 

We zitten ook niet in een controlerende omgeving, dus kunnen gewoon ons gang gaan. Dus met andere woorden: verleidingen het hoofd bieden is bijna onmogelijk. En we dwalen steeds verder af en dan soms denk ik weer, dit kan echt niet meer, er moet iets veranderen. Maar het ontbreekt me aan doorzettingsvermogen, discipline en geloof en dan denk ik: het heeft toch geen zin en het lukt me niet mijn ogenschijnlijk fijne leventje overboord te gooien. Het dringt niet verder door dan mijn verstand en daar raak ik wel gefrustreerd van. Ik lijk wel compleet gevoelloos.

En het is niet dat ik voor ik die zonden heb gedaan wel geloofde, het is alleen erna nog erger geworden en nu is er niks meer van over. Ergens denk ik, we kunnen beter uit de kerk stappen, want nu geven we onze kinderen ook niks mee. Ik weet niet wat ik moet. Ik kan tegen mezelf zeggen, ga maar lezen en bidden, maar het heeft geen zin; alle motivatie is weg.

Is er nog iets van hoop voor mij/ons? En vanuit een gelovige zal er snel gezegd worden, in de kerk blijven en blijven geloven… maar het ligt veel gecompliceerder, er is zoveel gebeurd, ik ben zo hard…

Ik weet het echt niet meer allemaal. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Ik denk dat ik even wil ventileren met iemand die wat meer Bijbelkennis heeft dan ik.

Beste vragensteller,

Je schrijft dat het je niet lukt om de discipline op te brengen om als een gelovige te leven. De strijd tegen de zonde lukt je moeilijk, twee keer kerkgang op een zondag vind je lastig, en geloven dat God jou wil vergeven met alle zonden die je gedaan hebt, kun je ook al niet. Je bent koud en hard en ongevoelig voor God.

Eerst maar even het slechte nieuws: waar jij last van hebt, kun je zelf niet veranderen. Het is niet zo dat als jij maar hard genoeg Bijbel gaat lezen of bidden of iets anders gaat doen, dat het dan wel goed komt. Zoals je leeft ga je verloren en er is niets wat jij kunt doen om dat anders te maken.

Gelukkig is er ook goed nieuws: God wéét dat jij jezelf niet kunt veranderen. Dat vraagt Hij ook niet van jou. De Heere Jezus is naar deze aarde gekomen, juist voor mensen als jij, die het zelf niet kunnen. Hij stierf aan het kruis om hun zonden weg te nemen. Hij stond op uit het graf om hun een nieuw leven te geven. En het enige wat je nodig hebt om dat te krijgen, is dat je Hem vertrouwt. Dat je gelooft dat jij niets hoeft te doen, omdat Hij alles gedaan heeft. Dat je vertrouwt dat Hij werkelijk zo goed is om het ook aan jou te geven. Dat jij vertrouwt dat Hij je alles wil geven om met Hem te leven. Als jij je zonden aan Hem belijdt en Hem vraagt om vergeving en een ander leven, dan geeft Hij je dat.

"Je kinderen hebben geen vader en moeder nodig die uiterlijk gezien een keurig kerkelijk leven leiden. Daarmee kweek je op zijn best kleine Farizeeërtjes."

 

God is goed. Hij is als de vader uit de gelijkenis van de verloren zoon, die zijn verloren zoon in zijn armen sluit en terug ontvangt als zijn kind. Hij zal ook jou ontvangen, ondanks alles wat je aan zonden gedaan hebt, als je komt tot Hem. Hij vergeeft je, wast je schoon, neemt je aan als Zijn kind en leert je leven met Hem. Zie hoe goed God is! Alleen het zien van hoe goed God is, trekt je tot Hem en motiveert je om voor Hem te leven. En zie je dat niet? Zelfs dan is het niet hopeloos. De Heilige Geest wil het je láten zien.

Kortom, ga naar de Heere. Heere, hier ben ik. Ik ben hopeloos verloren. Ik kan mijn leven niet opknappen. Dat lukt me niet. Ik ben hard en gevoelloos. Ik wil niet. Ik zie zelfs niet hoe goed U bent. Daarom kom ik tot U. U bent de enige die mij kunt veranderen. En dat wilt U. Dat doet U. Dat hebt U zelf gezegd: Wie tot Mij komt, zal ik geenszins uitwerpen. Heere, hier ben ik. Ontvang mij. Was mij. Reinig mij. Leid mij. Leer mij. Want dat is mijn enige hoop! Ú bent mijn enige hoop. Zonder U ben ik verloren.

Wie zo zijn vertrouwen op de Heere stelt en het van Hem verwacht, die zal Hij helpen.

En wat je kinderen betreft: dát is wat je kinderen nodig hebben. Je kinderen hebben geen vader en moeder nodig die uiterlijk gezien een keurig kerkelijk leven leiden. Daarmee kweek je op zijn best kleine Farizeeërtjes. Ze hebben een vader en moeder nodig, die als onvolkomen en zondige mensen, die veel tekortschieten naar de Heere toe, het van Hem verwachten.

Ds. S. T. Lagendijk