Man kijkt naar andere vrouwen

Twee jaar geleden ontdekte ik dat mijn man op sociale media regelmatig naar andere vrouwen keek, precies rond de zwangerschap en geboorte van onze zoon. Dit veroorzaakte veel pijn en onzekerheid bij mij en leidde tot een depressie en spanningen in ons huwelijk. Mijn man wilde in eerste instantie niet toegeven. Pas toen ik hem vertelde dat de pijn mij ondraaglijk werd en ik geen uitweg zag in het conflict, heeft hij zijn Instagram verwijderd en zijn excuses aangeboden. Hij probeert oprecht zijn gedrag te veranderen, ook in hoe hij op straat kijkt. Toch merk ik dat hij daarin niet foutloos is. Soms zie ik hem nog steeds even kijken naar vrouwen en dat triggert opnieuw pijn bij mij. Het voelt dan alsof ik telkens weer opnieuw moet vergeven. Alsof ik weer opnieuw het hele gebeuren moet verwerken, accepteren en moet vergeven.

Ik heb therapie gevolgd en wil verder met hem, ook omdat we getrouwd zijn in de kerk en ik Gods Woord hierin wil volgen. Maar het blijft moeilijk. Hoe kan ik omgaan met deze pijn, ook als ik weet dat dit gedrag in enige mate zal blijven voorkomen in de toekomst? Misschien zelfs nog wel erger wordt als ik ouder ga worden en uiterlijk minder aantrekkelijk ben. Hebben jullie hier (bijbels) pastorale raad of handvatten voor?

Beste vragenstelster,

Goed dat je deze vraag stelt en mooi dat je zoekend bent hoe je Gods Woord kan volgen, ook in het omgaan met deze situatie en de pijn die je voelt.

Er zijn drie diepe pijnpunten die je beschrijft in je verhaal. Het eerste pijnpunt is dat je man naar andere vrouwen keek en soms nog kijkt. Het tweede pijnpunt is dat je het zelf hebt ontdekt (het werd voor je verzwegen en dat tast de vertrouwensrelatie aan). Het derde pijnpunt is dat je moest vechten voor eerlijkheid, erkenning van de pijn en wat jij daarin nodig hebt. Met de woorden “pas toen”, proef ik, en andere lezers, hoe moeilijk deze periode voor je is geweest. Je moest diep gaan totdat je echtgenoot je pijn serieus nam en er consequenties aan verbond, zoals het verwijderen van Instagram. De vraag is dan ook passend om jou te stellen, wat deed je het meeste zeer? Was dat het kijken naar andere vrouwen of nog meer, dat je in wat dit gedrag met jou deed je niet gezien werd tot je wanhopig werd? Dat kan je namelijk diep raken in de zorg die je niet hebt ervaren. Kan je ook de pijn omschrijven? Gaat dat over verlies, verdriet, angst en eenzaamheid? Het helpt vaak om dit zo concreet mogelijk woorden te geven om ook jezelf te begrijpen.

Gelukkig heeft je echtgenoot stappen gezet en zijn fouten erkend. Dit heeft jou weer perspectief gegeven. Tegelijkertijd kan dit jou ook innerlijk spanningen geven. Je wilt hem vergeven maar het doet ook veel met je waar je steeds weer doorheen moet. Alsof iets van binnen in jou roept: “Maar ik wil dit helemaal niet. Ik wil dat het stopt! Waarom moet ik steeds weer de pijn hebben en al het gedoe met verwerking hiervan?”
 
Maar misschien is er dan ook het stemmetje wat zegt: “Maar ik moet vergeven en ik wil verder met dit huwelijk en daarvoor moet ik ermee om zien te leren gaan.” Maar de toekomst is daarin niet rooskleurig voor je. Want je wordt hopelijk ook een dagje ouder (hoewel ouderdom ook een mooie schoonheid in zich heeft). Hoe dan ook, de druk die jij voelt is dat je dit vol moet kunnen houden, dat je een weg moet vinden van omgaan met je pijn die nu te zwaar of moeilijk voor je voelt.

Ik kan wat schrijven over het gedrag van je man en Bijbelse handvatten daarvoor, maar dat is niet je hoofdvraag. Je hoofdvraag is Bijbels pastoraat, advies te krijgen hoe je in de toekomst kunt blijven omgaan met deze pijn. Hoewel je ook vanuit zorg de vraag stelt omdat je angst hebt als je nadenkt over de dagen die nog voor jullie liggen.

Ik denk dat het meest duidelijke en praktische advies uit de brief van Petrus komt: 1 Petrus 3:3. “Uw sieraad moet niet bestaan in iets uiterlijks: het vlechten van het haar, het dragen van gouden sieraden of het aantrekken van mooie kleren; 4. maar uw sieraad moet zijn de verborgen mens van het hart, met het onvergankelijke sieraad van een zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is voor God.”

Het is de moeite waard deze verzen in de context te lezen en te bestuderen om nog een dieper begrip van de betekenis te krijgen, maar in deze tekst liggen troostende woorden voor jou situatie.

Ten eerste relativeert Petrus uiterlijke aantrekkingskracht. Daar is niets mis mee in zichzelf maar het gaat erom wat je diepste sieraad is. Een sieraard in de zin van gouden sieraden of mooie kleren, draagt iemand als decoratie en expressie. Je laat ermee zien geld te hebben, het zet een status neer. Het mag gezien worden. Het zijn uiterlijke zaken. Maar God is niet geïnteresseerd in uiterlijke zaken. Hij ziet het hart aan. En in deze tekst draait Hij het helemaal om. Waar een uiterlijk sieraad juist niet verborgen moet blijven maar openbaar door iedereen gezien mag worden, is het sieraad dat God ziet; de verborgen mens van het hart. Wat er in je hart leeft. En hoe mag je dat mooi maken? Welke vorm van expressie van je identiteit en rijkdom ziet God als kostbaar en waardevol? Dat is een zachtmoedige en stille geest. Dat zijn ook weer twee prachtige woorden: zachtmoedig en stil. Het doet denken aan onze Heiland Jezus, die nederig en zachtmoedig is. En daarom ons uitnodigt tot Hem te komen. En stil heeft niet de betekenis van: ‘je mag niets zeggen’, maar veel meer van: ‘rust, overgave, God die voor je strijd’.

Het helpt vaak om door de pijn heen verder te kijken via Gods ogen naar je man. Want allereerst heeft je man, ook in wat er in zijn hart leeft, God nodig. Als jij mag leren juist dit sieraard meer en meer voor God te dragen dan gebeuren er een aantal dingen:

1.  Jou en andere vrouwen, hun uiterlijke schoonheid worden minder belangrijk;
2. Je ervaart dat je mooi bent op een manier die onvergankelijk is;
3. Je ervaart dat God je ziet en Hij nabij is.

Ik hoop dat dit je voldoende pastorale, Bijbelse richting geeft. Dit alles neemt niet weg dat het pijnlijk is als iemands ogen met begeerte naar iemand anders kijken dan naar zijn of haar eigen partner. Het huwelijk is een exclusief verbond waarin geen andere man of vrouw moet worden aangezien om hem of haar te begeren. Zoals Spreuken dit onderwijst en ook de Here Jezus zelf. God wil dat we pijn van deze gebrokenheid erkennen en daarmee erkennen we ook onze kwetsbaarheid en onze verlangens. Hij heeft ons immers gemaakt en Hij wil dat we ons helemaal aan Hem geven. Hij wil dat we eerlijk zijn, naar Hem toe maar ook naar onze man/vrouw en mensen die Hij om ons heen gegeven heeft. Hij is nabij de gebrokene van hart.

De mooiste vorm van vergeving is dat er erkenning en bekering is van het onrecht en op grond daarvan dat we kunnen vergeven zoals we in Hem ook vergeven zijn. Maar als die bekering halfslachtig is en iemand doorgaat met het plegen van onrecht is vergeven meteen een stuk lastiger. Want dan kan het lijken dat je je eigen emoties maar moet onderdrukken. Er is veel te zeggen over de verschillende vormen van vergeving, maar ik heb het vermoeden dat dit voor jou niet het belangrijkste is om aandacht aan te schenken. Volgens mij is erkenning krijgen wat het met je doet belangrijker en vergeving zal dan waarschijnlijk niet heel moeilijk voor je zijn. Maar voor die erkenning zal je de pijn naar jezelf moeten erkennen en delen met je man. In mijn optiek kán je die stap niet overslaan om in verbinding met elkaar te blijven. Als hij erkent en meevoelt wat het met je doet en de impact op jou erkent dan denk ik dat je ook van harte zal vergeven. In mijn ervaring is dit doorgaans geen kernprobleem van schuld, onrecht en vergeving, maar van erkenning, zorg voor elkaar en liefde die de ander niet kwetst in het hebben van oog voor elkaar, zowel oog voor het uiterlijk maar bovenal voor het innerlijk.

Sterkte!

Wilbert Weerd