Geen vriendinnen maar gelukkig

Is het vreemd om geen vriendinnen te hebben? Ik heb een klein maar fijn gezin en dat is mijn alles. Ook met familie ben ik heel goed. Vriendschappen van vroeger zijn verwaterd en waren wat leeftijd/school-gebonden. In mijn vorige kerkelijke gemeente had ik vriendinnen, maar door mijn verhuizing bleken dat toch meer kennissen dan blijvende contacten helaas. De verhuizing was noodgedwongen, dus ik heb jaren heimwee en verlies gevoeld waardoor terugdenken en praten over die fijne tijd daar te moeilijk voor mij was. Daardoor kwam ik in een depressie-achtig isolement omdat de mensen van daar ook niet meer van zich lieten horen.

Het voelt nu, zeven jaar later, als mosterd na de maaltijd om (voor hoelang?) weer op hen terug te vallen, daar zij mij blijkbaar ook niet missen. Op zich ben ik gelukkig en tevreden met mijn leven nu maar misschien mis of mankeer ik wat als ik maar een klein kringetje om mij heen heb. Vriendschap vraagt ook om investering en ik ben bang zoiets toch niet vol te houden of dat het (weer) van mijn kant komt. Blijkbaar mis ik een voelspriet, maar ik vind het leven zelf al druk zat. Toch ben ik bang om eenzaam te eindigen ooit, maar of dat een motivatie is…

Beste vraagsteller,

“‘Op zich ben ik gelukkig en tevreden met mijn leven nu”, schrijft u. Houden zo, zou ik zeggen. Waarom een probleem máken van iets dat er niet is? Is het werkelijk uit angst voor een eenzame oude dag, of vergelijkt u uw leven met anderen die áltijd succesvoller of gelukkiger of rijker of mooier of weet-ik-wat lijken te zijn, met heel veel vrienden en een grote eettafel? Nú hebt u genoeg aan uw eigen gezin, dus geniet daar maar van! Wellicht verandert dat “genoeg hebben aan” naarmate kinderen groter worden, maar dan is er weer de mogelijkheid om in anderen te investeren door uw tijd anders in te delen. Om vrienden te worden of goede bekenden te blijven met mensen om u heen. Pas dan is er weer ‘ruimte’ in hoofd en hart ook om vérder te kijken, een hobby uit te oefenen of vrijwilligerswerk te gaan doen.
 
En de “oude dag”? Die is vast nog een heel eind weg! Ook dan merkt u vanzelf waar u behoefte aan hebt en zoekt daarbij naar de mogelijkheden die er op dát moment zijn voor een goede en fijne levensinvulling, toch?

Marijke Rots