Het lukt me niet de zonde te overwinnen

Ik heb een lange tijd de rug toegekeerd naar God. Uiteindelijk heeft Hij mij weer toch naar Zich toe getrokken. Ik had heel de tijd het gevoel dat ik weer naar de gemeente toe moest waar ik vroeger ook wel eens kwam. Uiteindelijk kwam ik er achter dat Jezus toch echt het leven is. Jaren geleden had ik al m’n hart gegeven aan Hem, maar omdat ik spijt had dat ik de rug naar Hem had toegekeerd, wilde ik nog een keer m’n hart aan Hem geven om zo te laten zien dat ik toch voor de Heere Jezus wil gaan. Ik heb mij hierna ook laten dopen en de doop in de Geest gehad.

Ik zit alleen met een probleem omdat ik niet van mijn lusten (seksuele immorele gedachten/zelfbevrediging) af kom. Ik merk dat m’n oude vlees toch nog erg sterk kan zijn en dat ik soms daar toch aan toe geef. Dit frustreert mij enorm. Want ik ben toch gered?! En ik zeg tegen mijzelf: ja, ik ben gered, want Jezus woont in mij en ik ben gerechtvaardigd in Hem. Maar als ik terugval, dan word ik teleurgesteld in mijzelf omdat ik weet dat de almachtige Heere in mij woont en dat ik dan toch niet van mijn lusten kan winnen. Want met Hem heb ik toch alles overwonnen, dus ook m’n lusten? Want het gaat altijd voor een paar dagen goed en val daarna altijd terug.

Ik heb alles wat mij tot die gedachten leidt geblokkeerd of weggegooid. Zelf probeer ik toch naar de positieve dingen te kijken, want ik ben van veel dingen wel verlost: het kijken van pornografie, etcetera, en nog meer dingen, dankzij de kracht van de Heilige Geest. En daar ben ik heel erg dankbaar voor. Maar ik wil niet elke keer vergeving vragen aan God omdat ik wil dat Hij blij met mij is en ik een leven leid zoals Jezus wil. En wil laten zien aan Hem dat ik de zonde overwonnen heb en een kind van Hem ben. Maar ik heb dat gevoel dus niet als ik terug val. Want elke keer als ik terug val heb ik het gevoel dat ik de vergeving van de Vader naast me neer leg, door elke keer dezelfde vergeving te vragen voor dezelfde zonde en dat wil ik niet.

Ik wil ook niet dat ik hierdoor mijn redding kwijt raak en mijn hart verhard raakt, of dat ik de zonde bega tegen de Heilige Geest. Want als ik langzamerhand terugval in de zonde voel en hoor ik de Geest tegen mij zeggen dat ik er niet aan moet toegeven, maar toch val ik er dan in terug. En dit maakt mij schuldgevoel nog erger omdat ik Zijn stem hoor, maar er niet naar luister.  Want dan komt de aanklager, die mij vertelt dat ik verloren ben. Maar ik blijf tegen mijzelf zeggen dat ik gered ben door het bloed van Jezus.

Hoe kom ik van deze lusten af? Wat ik doe is er voor bidden en ik bestraf die verkeerde gedachten in de naam van Jezus. Is het normaal voor een pas bekeerde/kind van God dat hij erg worstelt met zonde en er niet meteen van af komt en/of terugvalt? Ik hoop dat jullie mij hierin kunnen helpen.

Dank voor je uitgebreide ontboezeming over je geestelijke strijd. Dat vraagt om een uitgebreide beantwoording. 

Wat je ervaart is voor elke gelovige zo herkenbaar.  Je noemt jezelf een pas bekeerd kind van God. Je hebt opnieuw je hart aan Hem mogen geven. Hoe rijk is dat! Sindsdien wil je dat de Heere blij met je is en een leven leiden naar Zijn wil. Een bewijs dat de Heilige Geest met je bezig is. Nu val je jezelf echter vaak tegen. Maar iedereen die wat langer op Gods weg is zal daar niet vreemd van opkijken. De boze weet onze zwakke plekken wel te vinden. Die zwakke plekken zijn bij elk kind van God verschillend. In wat jij ervaart zal meespelen dat je in het verleden porno hebt gekeken.

Het lijkt er veel op dat je denkt: nu ik mijn hart aan Jezus heb gegeven ga ik die oude mens kwijtraken. Dat is een misrekening. Je moet er maar op rekenen dat er een telkens terugkerend gevecht zal zijn tussen de oude en de nieuwe mens. Het was om die reden dat een pasbekeerde inboorling angstig tegen de zendeling zei: “Toean, ik heb twee harten.” Jij merkt dat je oude vlees nog sterk is? Nou het is nog veel sterker dan je denkt. In eigen kracht kun je niet eens tegen die oude mens op. Alleen in Christus’ kracht. 

Als we gered zijn via het geloof in Christus, zijn we nadien bepaald niet zondeloos geworden. Denk maar aan kinderen van God in de Bijbel. Zoals  Abraham, die zijn vrouw aanzette tot liegen: “Zeg maar tegen de Farao dat je mijn zus bent.” Of David die zelfs overspel beging en in feite Uria de dood in dreef. En niet te vergeten Simon Petrus die zijn Meester verloochende in de zaal van Kajafas. Ach die Petrus die had zichzelf geestelijk zo hoog staan, dat hij zei: “Al zouden ze u ook allemaal in de steek laten, ik niet. Ik ben zelfs bereid voor u te sterven.” Maar wat kwam daar van terecht?
 
Heb ik het mis, als ik bespeur dat jij ook geestelijk nogal wat van jezelf verwacht? Mij viel op dat je schrijft: “Ik wil aan Hem laten zien dat ik de zonde overwonnen heb en een kind van Hem ben.” Maar als je dan terugvalt in bepaalde zonden dan raak je teleurgesteld in jezelf. In zekere zin is die teleurstelling nog een goede zaak ook. Want hoe meer je teleurgesteld raakt in jezelf, hoe meer je  Christus en zijn genade nodig krijgt. Ik stel mezelf zo vaak teleur maar Hij mij niet en nooit.

Ik zou je op het verkeerde been zetten als ik zou schrijven: houd moed, er komen tijden dat je meer tevreden kunt zijn over jezelf. Mij valt op dat in je verhaal zo vaak het woordje “ik” valt. Stop met dat continue bespiegelen van je kindschap van God. Geloofsleven is geen kwestie van plussen en minnen. Het is een zegen als het je leert wat Paulus schrijft vele jaren na zijn bekering bij en in Damascus: “Ik ellendig mens. Ik weet dat in mij, dat is in mijn vlees, geen goed woont.” Om dan ook met Paulus te zeggen: “Ik dank God door Jezus Christus”, Romeinen 7.
 
Onze oude mens is taai. Die geeft niet op. Als we denken de oude mens door de voordeur er uitgewerkt te hebben, zullen we merken dat hij door de achterdeur weer is binnen gekomen. Bekering heeft wel een begin, maar het is ook een doorgaand proces. Hoe langer hoe meer sterven aan je zelf en hoe langer hoe meer opstaan met Christus.  Lees zondag 33 van de Heidelberger Catechismus maar door.

We hebben te kampen met onze oude mens tot de laatste snik. We zijn alleen in Christus meer dan overwinnaars door Hem die ons heeft liefgehad. Dat is de troost van de gelovige. Terecht zegt de Heidelberger Catechismus: de allerheiligste heeft slechts een beginsel van die nieuwe gehoorzaamheid. Ons christenleven blijft onder maat. In Christus zijn we volmaakt, echter nooit in onszelf. 

Nergens in de Bijbel lezen we dat een gelovige hier op aarde de zonde in zijn leven te boven komt. We zijn door Christus wel verlost van de heerschappij van de zonde, maar niet van de macht van de zonde (Dordtse leerregels).

Trouwens, als een gelovige nooit meer vergeving zou behoeven, dan zou Jezus zijn discipelen nooit het Onze Vader hebben geleerd. Want uit dat gebed blijkt dat we het steeds nodig hebben om te bidden: “Vergeef ons onze schulden.” En die vergeving ontvangen we dankzij Jezus’ verzoeningswerk aan het kruis. Het kruis is ons de geloofsbeleving dan ook nooit een gepasseerd station. Juist omdat die oude mens zo vaak opspeelt moeten we er telkens naar terug. 

In Efeze 4 schrijft Paulus  de gelovigen: “Doodt dan uw leden die op de aarde zijn.” Biddend tot de Heere gaan is inderdaad een middel om je lusten in te tomen, maar ook zingen en goede muziek opzetten. Je gedachten verzetten, gaan sporten of iets dergelijks. Die opdracht in Efeze 4 zou overbodig zijn als die gelovigen al als heiligen zouden leven. De weg naar de hemel is een weg van vallen en opstaan. De Spreukendichter zegt: “De rechtvaardige valt zeven maal, maar staat ook weer op.” De weg naar de hemel is een weg van vallen en opstaan. 

We moeten dus niet wanhopig worden als we in zonde vallen, maar er ook niet in blijven liggen. Er is telkens weer reden om verdrietig te zijn over jezelf, toch mag de blijdschap in God overheersen. Het Griekse woord voor blijdschap is chara. Het is verwant aan charis=genade. Zijn genade is sterker dan onze zonde.

Dat ontslaat ons echter niet van de strijdvoering. Daarom worden we in Efeze 6  opgeroepen om de geestelijke wapenrusting aan te doen. We hoeven Goddank niet te strijden in eigen kracht. En het is geen hopeloze strijd. Ons staat een sterke Held ter zij. We mogen strijden vanuit Zijn overwinning. De eindoverwinning is zeker. Straks, ja straks dan behoren we tot de triomferende kerk.  Tot zo lang geldt: Zie ik op mezelf dan beef ik, zie ik op Jezus dan leef ik.

Zo, mede medestrijdbroeder/zuster, groet ik je hartelijk,
Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

131 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven