Vraag
Met enige twijfel stuur ik deze vraag omdat ik niet wil dat het overkomt als een groot verwijt of totale tekortkoming. Het zit namelijk zo. Ik ben opgegroeid in een groot gezin. Mijn ouders hadden een eigen zaak en waren eigenlijk te druk om echt tijd voor ons te hebben. De opvoeding werd grotendeels door oppas of oudere broer/zus gedaan. Ik ben vastgelopen en daardoor heel onzeker geworden, waar ik nu op 26-jarige leeftijd nog last van heb.
Ruimte voor gesprekken over geloof, opgroeien of wat dan ook was er niet. Er was Bijbel lezen, bidden/danken en twee keer kerkgang op zondag zoals bij veel gezinnen, maar er werd ook nooit gesproken over de preek. Ik heb altijd een beeld geschetst gekregen (zo is het overgekomen) over bekering en God waardoor het altijd onmogelijk leek om een bekeerd mens te worden. En als je dat dan werd, was er geen vreugde meer in het leven. Het is pas sinds kort dat ik echt begrijp dat je mag komen zoals je bent, dat het niet moeilijk is maar zo simpel: Hij staat met open armen staat te wachten, nu moet ik Hem aannemen.
Nu mijn vraag: hoe kan ik hier met mijn ouders over praten zonder ze een groot verwijt te maken? Ik ben mij ervan bewust dat het een enorm voorrecht is dat ik in dit gezin geboren ben; dat we van God mochten en mogen horen. Maar soms neem ik het in gedachten ook mijn ouders kwalijk dat er nooit ruimte was om te praten, om gehoord te worden en dan vind ik dat moeilijk aangezien er ook van ons gevraagd wordt om onze ouders te eren. Mag/kan ik hierop terug komen?
Antwoord
Beste vragensteller,
Jazeker, het lijkt me heel goed en raadzaam om daar op terug te komen en het gesprek hierover met je ouders aan te gaan, als dat mogelijk is. Daarbij is het wel belangrijk om de juiste toon aan te slaan. Laat de liefde de boventoon voeren in het gesprek. Hartelijke liefde tot God en Zijn Woord, maar ook hartelijke liefde voor elkaar. Blijf je ouders ook erkennen en respecteren als jouw ouders. En laat het Woord van God centraal staan in het gesprek. Dat is immers het gezaghebbend spreken van de Heere Zelf en daarmee de enige bron en norm van het echte christelijk geloof.
Het lijkt me goed om ook de inhoud van de gereformeerde belijdenis te betrekken in het gesprek. Dat kan je ouders wellicht wat vertrouwen geven in het gesprek en daarmee zorgen voor een stukje verbinding. Maar het kan jullie vooral Bijbels en evenwichtig onderwijs geven over wedergeboorte door de Heilige Geest, het geloof in de Heere Jezus Christus en bekering tot God. Ook vind je daarin heel helder Bijbels onderwijs over zaken als droefheid en vreugde in het christenhart. Zo kunnen misvattingen helder worden, maar luister je ook gezamenlijk naar de goede weg die Gods Woord ons wijst.
Ik hoop dat je wat met deze aanwijzingen kunt. Veel wijsheid en zegen toegewenst in het gesprek.
Met hartelijke groet,
Ds. G. Kater
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G. Kater
- Geboortedatum:10-07-1978
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Arnemuiden
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het lijkt net alsof je hier een tegenstelling ziet, maar die is er niet.
Het is er allebei: het is een voorrecht dat je in dit gezin geboren bent, en je neemt je ouders kwalijk dat er geen ruimte was om te praten, dat je je niet gezien voelt.
Bij volwassen worden hoort dat je dit zou kunnen benoemen in een gesprek met je ouders. Je benoemt wat er goed ging in de opvoeding en wat er niet goed gegaan is.
Zo'n gesprek zou heel waardevol kunnen zijn in het proces van je losmaken en zelf je weg in het leven gaan.
