Vraag
Ik, getrouwde (huis)vrouw, gezin, worstel met een negatief zelfbeeld. Al vanaf mijn puberteit denk ik, alleen ik wist dat niet. In onze verkeringstijd zei mijn vriend het: je hebt een laag zelfbeeld denk ik. Ik ben me erin gaan verdiepen, boeken gelezen, en het klopt denk ik wel. Ik heb er steeds meer last van, ook weleens wat depressieve dagen ertussen. Ik kan niet praten over mijn gevoelens, dat heb ik nooit geleerd.
In het begin van ons huwelijk ging het nog wel, wel ‘s avonds in bed in het donker, maar goed... Nu niet meer. Mijn man en ik gaan minstens een uur na elkaar naar bed, het lukt niet om dat anders te doen. Dat werkt niet echt mee. Hij is ook wel veranderd, harder/sterker geworden. Mooi voor hemzelf, maar niet voor mij, dat maakt de blokkade voor een gesprek nog groter. Ik ben meteen emotioneel als ik praat. Eerst werd ik weleens heel boos en smeet dan dingen stuk, dat is wel over nu. Alleen ik krop alles erg op denk ik en daardoor trek ik me dagenlang terug. Ik vertel dan naderhand dat het niet aan m’n man ligt, maar ja hij zit er dan maar mooi mee.
Niks helpt op dat moment, dus doet hij (en ik) ook niks. Ik heb online trainingen gedaan die van alles beloven, maar het helpt allemaal niet. Ik kan bijna geen goede eigenschappen bedenken, of heel onbelangrijke zoals ordelijk zijn. Wat kan ik nog doen? Ik weet ook niet hoe dit komt, waarom ik het heb. Praten met een hulpverlener durf ik niet en trouwens zal dat evengoed niks helpen dan. Je moet dan toch wéér dingen verzinnen...
Antwoord
Beste vraagsteller,
En laten juist die laatste regels van je brief nu net mijn dringende advies zijn: práten met een hulpverlener! Nee, niet om dingen te verzinnen, want dát gaat inderdaad niet werken. Wél om feedback te aan te hóren en dat is wezenlijk anders dan online trainingen volgen van een onbekende die jij niet ziet en die jóu niet ziet.
De brief die je naar Refoweb schreef is een hele goeie eerste stap, ook al is die nog steeds anoniem. Nu wordt het tijd om een vervolgstap te zetten, waarbij je dan weliswaar uit de anonimiteit stapt maar voor jezelf ópkomt. Want, heus waar, ook jij mag er zijn! Je echtgenoot zal je ongetwijfeld steunen en aanmoedigen. Wellicht wil hij zelfs wel meegaan. Je moet echter zélf willen. En ja, dat kost zelfoverwinning... bedenk maar dat wie zichzelf overwint, sterker is dan die een stad inneemt (zie Spreuken 16:32). Daarbij is je zinsregel “ik ben meteen emotioneel als ik praat” niet iets om bang van te zijn: tranen laten juist zien dat het nódig is om te gaan praten! Een therapeut kan daar heus wel mee omgaan en zal je misschien even laten uithuilen om daarna te luisteren naar je verhaal!
Ik wens je sterkte en alle goeds toe! Laat nog maar eens horen wat de zelfoverwinning met je heeft gedaan...
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Praten met een hulpverlener is voor jou misschien een grote stap, maar het zijn ook gewone mensen met fouten en gebreken. Maar als het goed is wel mensen die naar je luisteren, met je meeleven, meedenken, je aanmoedigen en helpen. Ik heb heel veel hulp gehad in de afgelopen jaren. Ik heb er geen spijt van, ik ben er een zelfverzekerder, socialer, gelukkiger en stabieler mens van geworden.
Dat gun ik jou ook!
Je noemt ordelijkheid een klein iets... maar ik zou willen dat ik er wat (meer van) had! Dat ik daar moeite mee heb, is iets wat veel invloed heeft op ons gezinsleven. Dus wees er blij mee en dankbaar voor dat je dit hebt/doet!
Ik adviseer je iedere dag iets op te schrijven waar je blij mee bent of wat goed ging. Dit is goed voor je zelfbeeld, voldoening en dankbaarheid.
Veel sterkte en zegen met het vinden van de juiste hulp!
Je bent het waard en je kunt het!
Ohja, niet alle hulpverleners zijn hetzelfde. Als iemand jou na vijf contactmomenten nog niet goed begrijpt kun je echt prima ermee ophouden en terug naar de huisarts om iemand anders te vinden.
Je hebt inderdaad hulp nodig. Maar je moet wel zelf willen. En als je het niet voor jezelf wil. Wil het dan voor je kinderen (en je man). Leer praten voor je kinderen, doorbreek het patroon voor hun.
Ik heb of had zelf ook een minderwaardigheidscomplex. Behoorlijk wat hulpverleners gezien en therapieen gehad en elke eerste keer was het dood en doodeng en de volgende keren ook totdat het het niet meer was.
Met sommige psychologen had ik ook helemaal niks. Ik klapte dan compleet dicht en door sommigen ben ik verder van huis geraakt.
Gelukkig heb ik uiteindelijk wel goede hulp gehad.
Niet dat ik nu blaak van het zelfvertrouwen en enorm assertief ben. Absoluut niet. Maar ik heb er veel minder last van en soms ben ik bijvoorbeeld heel trots op mezelf.
Het was keihard werken en soms heel zwaar, maar het was het absoluut waard. Ik hoop voor jou dat je de stap durft te zetten. Je bent het waard!
En ergens vind ik het grappig van herkenning dat je een goede eigenschap dan toch nog bagetaliseert. Ordelijk zijn is een goede en belangrijke eigenschap.
