Boosheid vanwege predikant

Sinds de komst van onze huidige predikant, een aantal jaren geleden, gaan we niet meer graag naar de kerk. Met regelmaat slaan we een hele zondag over en luisteren we thuis naar andere predikanten. Corona heeft dit versterkt, we luisterden nooit met onze eigen kerkelijke gemeente mee. Ik weet: dit zorgt voor afstand en vervreemding. Onze gemeente is inmiddels fors gekrompen. Mij bekruipt steeds vaker het gevoel: “Wilt gijlieden ook niet weggaan.”

Zelf wil ik, net als vele anderen, naar de HHK of PKN. Verhuizen is ook een optie. Mijn vrouw is met al haar vezels betrokken bij de Gereformeerde Gemeenten en wil niet weg, dat zal ook nooit gebeuren. Maar ook voor haar is de kerkgang een gemis, zij lijdt eronder. Ik zie bij haar verdriet, dat raakt mij. Zelf ervaar ik boosheid. Wat is hier Gods bedoeling van? Onze huidige predikant is een afstandelijke man, met weinig gevoel, passie en emotie. Ik mis het pastorale hart, er is geen bewogenheid en betrokkenheid. Zijn preken zijn vaak een herhaling van eerdere preken. Ik heb de indruk dat hij het zelf niet eens begrijpt.

We hebben al 3,5 jaar geen huisbezoek gehad en we worden er niet op aangesproken door de kerkenraad dat we zo weinig komen. Steeds vaker krijg ik het gevoel dat het allemaal niet waar is wat we belijden. Ik zie het als een manier van leven, een soort sociale verplichting. De mensen die fysiek in de kerk aanwezig zijn lijken allemaal in hun eigen gedachtenbubbel te zitten. Is dit een teken van de eindtijd?

Afgelopen zondag hadden we een andere predikant. Er werd met grote aandacht geluisterd. Deze man wist wel bij mijn hart en gevoel te komen. Daar was ik blij mee. Waarom roept God een predikant naar een bloeiende gemeente om die door hem stuk te laten maken?

Deze vraag gaat, als ik de vraagsteller goed heb begrepen, over Gods leiding in ons leven. Het ging zo goed in jouw gemeente. Maar vanaf het moment dat de nieuwe dominee kwam, veranderde dat. “Ik, en mijn vrouw, gingen van alles missen.” Jullie dominee heeft weinig gevoel en emotie, geen bewogenheid en betrokkenheid. Je vrouw lijdt er onder, maar wil niet weg uit de Gereformeerde Gemeente. Jij ervaart boosheid, zou, net als vele andere leden van jullie gemeente,  wel weg willen naar een andere kerk of zelfs verhuizen. En niet alleen de dominee als mens miste alles, zijn preken lijken wel het afdraaien van een lesje, een herhaling van eerdere preken. En begrijpt onze dominee ze zelf wel? “En tenslotte laat de kerkenraad ons ook  nog in de steek.” Al drie jaar geen huisbezoek gehad.  Bestaat God wel? Is het allemaal wel waar wat we belijden. Of is het een manier van leven zonder inhoud. Totdat er een andere dominee  voorging die wel bij jouw gevoel wist te komen. Dan verandert opeens alles. 

Als ik deze situatie op me in laat werken, kan ik je gevoelens wel begrijpen. Toch rijzen er verschillende vragen bij mij die ik graag aan jou (en je vrouw) voorleg. 

Hoeveel heb je gebeden voor jullie dominee. Geworsteld aan Gods genadetroon om de werking van God de Heilige Geest in het leven van jou en van jullie dominee. Vroeger zeiden ze wel eens: “Bidden jullie de dominee maar vol, dan zal de dominee jullie vol preken.” Heb je wel eens overwogen om met jullie dominee in gesprek te gaan over wat jij in je leven nodig hebt en wat je in de prediking mist. En dat getoetst aan Schrift en belijdenis en niet aan ons eigen gevoel. Zijn er in de door jullie gehoorde preken ook goede dingen die jullie aanspraken, of was het alleen kommer en kwel. Waarom heb je de kerkenraad niet eerder gevraagd om op huisbezoek te komen, zodat jij en je vrouw de nood van jullie leven en de nood van de prediking konden vertellen. Als je de door jou geciteerde tekst “wilt gijlieden ook niet weggaan” in zijn context leest, stelt Christus die vraag aan Zijn discipelen om ze uit te lokken tot een keus voor Hem en bij Hem te blijven. En jij geeft er net een andere -mijns inziens onjuiste- draai aan. 

En als ik dan lees dat jij vragen begint te stellen bij de waarheid van Gods Woord en bij wat wij belijden, namelijk dat de zondaar om niet gerechtvaardigd wordt door het geloof op grond van de verdienste van onze Heere Jezus Christus, en je blik op medechristenen richt en ze van zaken beticht (en ik zeg dit bewust zo scherp) waarover je met hen waarschijnlijk nog nooit gesproken hebt, dan heb ik maar één advies: ga samen met je vrouw op de knieën, bidt om een juiste kijk op jullie zelf, om het goede zicht op God en Christus de Zaligmaker, bidt om liefde en wijsheid van God en neem contact op met jullie dominee en ga in ootmoed en liefde het gesprek met hem aan. Ik denk dat dit zeker zal verhelderen. Vraag om huisbezoek en stel  vragen en uit je moeite waar jullie mee zitten. Ik denk dat jullie je kerkelijke gemeente dan niet meer willen verlaten. En alleen zonder je vrouw weggaan, of je vrouw pressen om mee weg te gaan, is echt uit den boze. Dan veroorzaak je zelf in je huwelijk de nodige problemen. En dan is er eentje die lacht. Want satan is altijd uit op verdeeldheid veroorzaken en mensen uit elkaar spelen.
 
Nu kan het zijn dat mensen al vele jaren op deze manier hebben gehandeld, gesproken met predikant en kerkenraad, geworsteld aan Gods troon en hun geestelijk leven verdort en lijdt er erg  onder. Ik denk dat God dan een weg zal openen om in goede harmonie met de ambtsdragers en de kerkelijke gemeente een andere kerkelijke weg te gaan.
 
Wijsheid, liefde en licht van God toegewenst bij jullie overleggingen.

J. H. Doeven,
Houten

Dit artikel is beantwoord door

mr. J.H. Doeven

• Geboortedatum:
  01-08-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Houten
• Status:
  Actief

43 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven