Dood lichaam tentoonstellen

Afgelopen zondag preekte onze dominee over het tot stof wederkeren van de mens en hoe wij als christenen om moeten gaan met crematies en andere vormen van lijkontbinding. Dat christenen voorstander zijn van begravingen i.p.v. crematies spreekt dan ook wel voor zich in mijn optiek.

Naar aanleiding van de preek vroeg ik op maandagavond na de catechisatieles naar de mening van de dominee over het ‘tentoonstellen’ van lichamen in musea. Dit kan zijn voor medische doeleinden, maar ook als toeristische attractie als we kijken naar skeletten en mummies. We waren het met elkaar eens dat medische doeleinden eerder verantwoord zijn en zelfs noodzakelijk voor de medicinale wetenschap. Maar hoe moeten wij als christenen tegen het tentoonstellen van skeletten en andere vormen van stoffelijk overschot aankijken?

De dood is iets vreselijks. Je verliest door de dood een geliefde. Je verliest door de dood een kind. Wat erg als je je dode geliefde of je dode kind ziet. Wat erg ook als daar de begrafenis is. Zeker als je bedenkt dat wat daarna gebeurt. Het lichaam verteert. Daarbij komt ook nog dat we als christenen weten we hoe de dood door de zonde in de wereld gekomen is. De dood is een straf van God. Wat is de dood dan erg. 

Daarom heb ik er moeite met het ten toonstellen van skeletten/lichamen. Niet als het voor het onderwijs is. Dan is het prima. Maar wel als het in een museum is. 

Destijds heeft de Heere aan Adam en Eva kleren gegeven om de lichamen te bedekken. Laten we dan niet datgene wat ons het meest in zijn ontluistering laat zien, als een attractie tentoonstellen. 

Ds. W. G. Hulsman