Vraag
Ik ben een man van in de dertig. In mijn puberteit ben ik een fetisj gaan ontwikkelen voor spijkerrokken i.c.m. fantasieën over bazig optreden en serieus straffen (billenkoek geven). Jarenlang heb ik hierover gefantaseerd. Toen ik verkering kreeg met mijn huidige vrouw heb ik het hier ook over gehad. Uit die gesprekken bleek dat mijn vrouw hier helemaal niet opgewonden van wordt.
De eerste zeven jaar van ons huwelijk hebben we geprobeerd om hier een weg in te vinden. Hoewel ik ook vaak dacht de spijkerrokken de deur uit te moeten doen, omdat dit bij mij sadomasochistische verlangens opwekt. We hebben in deze worsteling ook hulpverlening gehad. De insteek was toen om het een plek te geven. Met andere woorden, dat mijn vrouw spijkerrokken bleef dragen en om hiervan met mate te genieten. Als ik mijn vrouw echter nalatig/ongehoorzaam vond en zij een spijkerrok droeg, werd ik erg opgewonden en wilde haar vervolgens serieus billenkoek geven. We hebben toen het dragen van spijkerrokken tot een minimum beperkt (alleen voorafgaand aan het vrijen), maar ook dat gaf negatieve spanning rondom het vrijen.
We hebben contact gehad met een pastoraal medewerker die onder andere adviseerde om de spijkerrokken de deur uit te doen. Ook kwamen de woorden van de Heere Jezus over het afkappen van de hand en het uittrekken van het oog sterk op mij af. Eerst dacht ik niet zonder spijkerrokken te kunnen en werd ik heel bitter en opstandig. Ik was bang niet meer opgewonden te kunnen worden. Maar uiteindelijk bleek dat we meer één werden dan ooit tevoren.
We zijn inmiddels enkele jaren verder. Maar tot op de dag van vandaag lijkt mijn fetisj voor spijkerrokken en billenkoek geven niet minder te worden. De eerst zeven jaar van ons huwelijk hebben we vaak (meerdere malen per week) nagedacht over het weg doen van de spijkerrok. De laatste jaren denk ik regelmatig of het niet een te rigoureuze stap is en ik het me niet moeilijker maak dan nodig. Temeer omdat in refoland de spijkerrok ongeveer het meest gedragen kledingstuk was. Ik hunker ernaar om mijn vrouw weer hierin te zien lopen.
Met enige regelmaat zoek ik op internet naar spijkerrokken of andere rechte rokken. Ik voel me hier schuldig over en durf de gevonden kleding nooit echt aan te schaffen, omdat ik bang ben dat ik dan de wereld boven de Heere Jezus verkies. Onlangs heb ik ook weer gezocht naar websites met sadomasochistische fantasieën. Ondanks alle positieve wendingen die God in ons huwelijk gegeven heeft, moet ik concluderen dat deze sadomasochistische verlangens nog steeds het meest opwindend voor mij zijn.
Mijn/onze vraag is vooral: hoe verder? Hoe leren we om op een goede (Bijbelse) manier met elkaar om te gaan gelet op mijn verleden?
Antwoord
Beste dertiger,
Een fetisj kan voor veel ingewikkeldheden zorgen, zowel intrapsychisch en ook relationeel. De weg die jij en jullie al zijn gegaan getuigt daar ook van.
Wat ik vaak zie is dat er in de loop van jaren een aantal pogingen worden gedaan om met een fetisj om te gaan. De eerste is vaak geheimhouding, schaamte en ontkenning van de fetisjist zelf. Het kan schaamte geven om je seksualiteit aan dingen, voorwerpen of bepaalde voorkeuren te hebben gekoppeld. Schaamte omdat je het als afwijkend en anders dan de norm beleeft. Je verwacht dan afkeuring als je er open over bent. Echter, omdat de hunkering, fantasie of drang zo sterk is, verlangt de fetisjist vaak de fetisj te integreren in de seksuele relatie met zijn vrouw (ik spreek vooral christelijke mannen met een fetisj).
Veel vrouwen vinden het een vreemd verlangen, maar willen ook ter wille zijn. Soms omdat ze ook onzeker zijn over wat nu wel of niet normaal is. Hun gevoelens van weerstand komen voort uit het gevoel dat het niet om hen gaat en dat hun schoonheid voldoende is. Die gevoelde weerstand van binnen wordt door de vrouw vaak geminimaliseerd en ze gaan mee in de fetisj. De man kan dit als erg prettig ervaren. Tot na verloop van tijd de weerstand toeneemt of er grenzen worden overschreden. Partners zitten dan vaak ook al in een strik van schaamte, geheimen en zelfverwijt. Voor mannen kan de drang zo sterk voelen dat ze bang zijn zonder een voorwerp niet tot seksuele opwinding te kunnen komen. Dan kan het zijn dat er gezocht gaat worden naar een gulden middenweg. Soms lukt dat, maar vaak ook niet. Soms gaat een stel op zoek naar oorzaken en oplossingen. Iets wat vaak ook vruchteloos en frustrerend wordt. Dan komen mensen weleens in het stadium van passieve berusting. De gedachte: “het is niet anders”, want al het zoeken, lezen, praten, puzzelen lijkt tot niets te leiden. Een precieze verklaring of uitleg van een fetisj of SM-fantasie is niet zo eenvoudig te geven.
Het dilemma waarmee de zoektocht begon komt vaak weer terug: óf de fetisj integreren in de seksuele relatie óf de fetisj uitbannen uit de persoon en/of seksuele relatie. Juist dit dilemma vestigt telkens weer de aandacht op de fetisj. Door de aandacht op de fetisj te vestigen wordt het steeds meer een ding en bron van spanning, frustratie, verwijdering en onmacht. Als het niet lukt om het te negeren geeft dit een gevoel van falen of mislukken.
Mijn advies kan wat vreemd overkomen, maar ik adviseer verwaarlozing. Verwaarlozing van de fetisj. De cyclus van angst en schuld naar hunkering en opwinding kan je eindeloos bezig houden. Mogelijk zit er iets anders achter wat je dan pas ontdekt. Iets wat speelde ten tijde van de ontwikkeling van de fetisj.
Enige relativering van een fetisj is op zijn plek. De koppeling dat een voorwerp (spijkerrok) seksueel wordt kan een intens sterke koppeling zijn. Zelfs zo intens dat seksualiteit hierdoor gegijzeld wordt. Seksuele opwinding is fijn en een Godsgeschenk, echter, als dit het ultieme wordt gemaakt ligt slavernij op de loer. De momenten van fascinatie die een fetisj geeft kunnen ook een veilig toevlucht vormen. Dat op zich is niet zo gek, maar realiseer je ook dat seksuele opwinding nooit een blijvende toevlucht biedt. Geef de fetisj, het nadenken erover, niet teveel tijd maar richt je op leren, groeien, ontspannen, liefde en andere zaken van het leven.
Als seksuele opwinding een steeds grotere rol is gaan spelen kan dat een vertaling zijn van emotionele behoeftes of wensen. De zaak is dan om vooral te investeren in persoonlijke groei en niet zozeer te investeren in het bestrijden van ongewenst gedrag. Een Bijbelse manier van omgaan met seksualiteit en je verleden gaat volgens mij meer over waar je naartoe gaat dan waar je vandaan komt, in jouw geval. Dit houdt in dat de zaken die voor de Heere Jezus belangrijk zijn, ook voor jou belangrijk worden en andersom wat voor Hem onbelangrijk is, ook voor jou onbelangrijk worden. Dat de bron en vreugde en je verlangens geworteld zijn in Hem.
Een fetisj gaat meestal niet ‘over’ maar je kunt het wel onbelangrijker gaan vinden. Als het dan af en toe opspeelt in bijvoorbeeld een zoekneiging op internet zou ik daar ontspannen mee omgaan. De ervaringen die je hebt gehad op dit vlak waren intens en vormend, niet zo gek dat het opspeelt. En in die ontspanning adviseer ik jezelf te richten op wat er echt toe doet in het leven. De eventuele achterliggende eenzaamheid of verlangens naar verbinding of nabijheid kan je onderkennen. En richt je dan op iets groters, op iets wat blijft.
Je bent meer dan seksuele verlangens, meer dan een fetisj, meer dan hunkeringen. Een fetisj wordt pas minder als andere zaken in verhouding meer worden.
Wat betreft jullie omgang met elkaar is de stelregel doorgaans dat als iets als ongewenst of onprettig wordt ervaren, dit geen plek hoeft te krijgen. Degene die iets graag wil wat de ander niet wil, zal zijn of haar wens moeten opgeven zodat seksualiteit iets is en blijft van gezamenlijke verbinding.
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
