Krampachtig

Ik zie veel mensen benoemen dat zij vaak zondigen en zich hiervan bewust zijn. Sinds een aantal maanden ben ik bekeerd en ik merk dat ik de leiding van de Heilige Geest vrij weinig ervaar, terwijl ik mij er extreem voor openstel en veel om bid. Ook doe ik erg veel onderzoek in de Bijbel en op Youtube bij betrouwbare bronnen. Verder ga ik ook wekelijks naar een Baptistengemeente (ik zou mezelf waarschijnlijk nog het meest als evangelisch willen beschouwen). Ik merk dat hoe meer onderzoek ik doe en hoe meer ik bid om duidelijkheid en wijsheid, hoe meer afstand ik lijk te ervaren.

Zondig ik zonder me hiervan bewust te zijn? Bid ik verkeerd? Of maak ik mezelf gek? (ik heb last van een angststoornis). Ik begrijp het niet. Men zegt dat God altijd met open armen wacht tot je terugkeert, maar ik ben me er niet eens van bewust als ik afdwaal. Ook waarschuwt de Heilige Geest mij niet als ik iets verkeerd doe. Of doe ik gewoon minder fout dan ik denk? Ik snap het echt niet meer.

Beste vriend,

Graag wil ik proberen je wat verder te helpen. Om te beginnen geef ik eerlijk aan, dat ik mij niet in de evangelische traditie beweeg, zodat ik op een aantal punten een andere benadering voorsta. Dat zal mijn antwoord ook stempelen.

Je geeft aan, dat je heel intensief bidt en de Bijbel onderzoekt, maar tegelijk steeds meer ‘afstand’ ervaart. Naar mijn inzicht komt dit mede omdat je er te ‘krampachtig’ mee omgaat. Dat lijkt je misschien een raar woord. Ik bedoel dit: je kunt heel intensief bidden en dan verwachten dat je dan direct heel bijzondere en opvallende dingen ervaart, met aanwijsbare hoogte- en dieptepunten.

Daarom wil ik proberen je toch een andere weg te wijzen. Onbewust kun je denken dat de mate van je geestelijke ervaringen afhankelijk is van je eigen actief-zijn. We moeten echter leren dat de Heere je wel eens laat ‘wachten’, zodat er een tijd van geestelijke donkerheid is. En verder: geestelijk leven is er niet alleen in de weg van bijzondere ervaringen, maar ook van een gedurig en stil wachten op Zijn genade. Je kunt ook zeggen: we moeten soms leven ‘uit het geloof’, dat de Heere hoort, zonder dat er bijzondere en zelfs schokkende dingen zijn.
Daarbij komt dat we moeten leren dat ‘bekering’ een levenslange les is, met veel vallen en opstaan. In de catechismus, die wij in onze kerk ‘gebruiken’, staat, dat zelfs de allerheiligste maar een klein begin van gehoorzaamheid heeft.
 
Dat maakt ons natuurlijk niet zorgeloos, maar het doet ons beseffen dat we geen resultaten ‘op de korte termijn’ mogen verwachten. Dat doet ons wel beseffen dat we heel ons leven met ons zondaar-zijn te strijden hebben, waarbij komt dat we ons er soms helemaal niet van bewust zijn, dat we verkeerde dingen doen.

Ik kan me voorstellen dat je dit een heel andere benadering vindt, die misschien wel bevreemdend overkomt. Ik benader het inderdaad toch wel anders.

Samenvattend wil ik zeggen: focus jezelf niet op allerlei bijzondere ervaringen op de korte termijn, maar probeer je je in te denken dat ‘geloof’ een levenslang gebeuren is. Je schrijft over een angststoornis. Die kan je denken ook beïnvloeden, in die zin, dat je ‘krampachtig’ gaat denken. 

Het is bevrijdend als je dan ‘nuchter’ (ook weer zo apart woord) kunt bedenken dat tijden van geestelijke donkerheid en aanvechting in Bijbels licht gezien ook bij het geestelijk leven ‘horen’. Lees de Psalmen er maar op na.

Ik hoop, dat ik een en ander wat heb kunnen verduidelijken en ik wens je Gods zegen toe.

Ds. W. Arkeraats

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Arkeraats

• Geboortedatum:
  09-08-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hardinxveld Giessendam
• Status:
  Actief

132 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven