Vraag
Kan het zo zijn dat God je hart toesluit als Hij al zo veel arbeid heeft ten koste gelegd aan je ziel en je steeds weer wegvlucht? Ik las Hebreën 12:17, toen wilde Ezau berouw en vergeving krijgen, maar toen kon het niet meer. Kan het voor mij ook te laat zijn dat er geen echt berouw en vergeving meer te verkrijgen is in mijn hart? Mijn hart lijkt steeds meer toegesloten en ik ken die droefheid naar God niet meer.
Antwoord
Wij weten nooit wat God over ons besloten heeft. In ieder geval zou het niet onrechtvaardig zijn wanneer God Zijn genade niet meer aan ons zou willen geven. Door onze zonde hebben we toch al geen recht op Gods genade. Wanneer de Heere vele keren tot ons gesproken heeft en wij zijn afzijdig gebleven voor Zijn liefde, dan hebben wij inderdaad helemaal geen reden meer om over Zijn liefde te klagen. Wanneer de Heere dan stopt met het spreken tegen ons zou dat alleen maar rechtvaardig zijn.
Toch moeten we niet te snel (misschien wel nooit) redeneren zoals in bovenstaande vraag is gedaan. Gods spreken is namelijk altijd gemeend. Wanneer iemand zegt: “Mijn hart lijkt steeds meer toegesloten en ik ken die droefheid naar God niet meer”, is dat natuurlijk ernstig. Maar dat sluit nog niet uit, dat God tot je spreekt. Hij spreekt in Zijn Woord trouwens altijd en Hij meent het ook nog. Aan onze kant lijkt het soms verloren te zijn. Van God uit bekeken kan dat helemaal niet. Het zou laster zijn op de Heere Jezus. Alsof iemand zo goddeloos zou kunnen wezen, dat Christus niet meer zou kunnen redden. Een dergelijke gedachte is pas echt goddeloos. Het is de mening van Kaïn. Daar ging hij inderdaad helaas mee verloren.
De Heere is zo groot van macht en liefde dat Hij het meest toegesloten hart kan verbreken. Dat had Hij bij Ezau ook zondermeer kunnen doen. Maar Ezau zocht het berouw helemaal niet. In Hebreeën 12 vers 17 slaat het woord “zoeken” niet op het berouw, maar op de zegen. Ezau zocht met tranen de zegen. Hij baalde er enorm van dat hij deze was misgelopen. Daar blijkt alleen maar Ezaus ongeïnteresseerd zijn in het berouw uit. Had hij immers waarlijk berouw gehad, dan had hij over deze zegen niet gezeurd. Hij had ingezien, dat hij het recht op de zegen door eigen schuld verloren had. Hij had God om genade gesmeekt, maar niet om de zegen. Die had hij naar Gods besluit en verkiezing Jakob gegund. Dat is ook de reden, dat hij geen plaats van berouw vond. Hij misgunde Gods gunst aan Jakob. Hij blijkt nog steeds de oppervlakkige en ik-gerichte man te zijn van de linzenmoes. Hij is niet in zijn broer en al helemaal niet in God geïnteresseerd. Hij heeft geen berouw en vindt geen berouw. Het zijn met recht krokodillentranen die hij weent.
Als wij God zoeken en Gods eer ons ter harte gaat kunnen wij de plaats van het berouw vinden. Het is de voet van het kruis. Het is de belijdenis van de moordenaar naast Jezus: Wij toch rechtvaardig, want wij ontvangen straf, waardig hetgeen wij gedaan hebben; maar Deze heeft niets onbehoorlijks gedaan. Christus geeft hem een plaats in het paradijs. Gods geduld lijkt nooit ten einde. De droefheid naar God is geen voorwaarde tot genade. De droefheid naar God is een vrucht van de genade. Het schijnt mij, dat iemand die vraagt wat hier boven gevraagd wordt er last van heeft dat hij/zij God kwijt is. Dat is ook een vrucht van genade. Leg je leven maar neer aan de voet van het kruis.
Ds. A. Van Lingen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. van Lingen
- Geboortedatum:24-06-1961
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Kinderdijk-Middelweg (Nieuw-Lekkerland)
- Status:Inactief
