Vraag
Ik heb de laatste twee maanden een enorme geloofsgroei ondergaan door een heftige gebeurtenis in mijn leven. Van het ene op het andere moment wilde de liefde van mijn leven niks meer van God weten, dumpte hij mij en vluchtte hij weg in drugs en vreemdgaan. Waar ik eerst probeerde zelf dit allemaal een plekje te geven, kwam ik al snel tot het besef dat ik juist moet vertrouwen op God en op de weg die Hij met mij voor ogen heeft. Misschien heeft Hij mij juist behoed voor erger en moet ik mijn vriend wel laten gaan. Dit heeft mij enorm veel rust gegeven.
Ik ben veel gaan lezen over Zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij en dat elke traan en pijn bekend is, maar Hij je niet meer geeft dan je aankan. Ik bid veel en ik merk dat dat mij goed doet. Ik wil ook graag op God vertrouwen dat Hij het goed maakt in mijn leven en ik weer gelukkig word in bijvoorbeeld de liefde.
Alleen ik merk dat er soms toch nog negatieve gedachten in mijn hoofd komen, ik word dan ook gelijk onrustig. Nu is geduld sowieso niet een van mijn sterke eigenschappen, maar ik wil wel zo graag blindelings vertrouwen op God en geen gedachten krijgen van “wat als je dit nou doet, of probeer dit nog eens.” Het zijn gedachten van twijfel aan God, dat besef ik heel goed. Ik bid ook om geduld en om vertrouwen, maar ook om een teken van God of het de juiste weg is om juist te hopen dat mijn man tot inkeer komt en weer terugkomt bij mij. Ik bid dat de Heere zijn hart wil veranderen en hij gaat inzien dat God onvoorwaardelijk van hem houdt.
Als ik terugkijk op onze relatie was iedereen er ook van overtuigd dat God ons met een reden op elkaars pad had gebracht; mijn vriend is bijvoorbeeld tijdens de relatie tot geloof gekomen. Ik houd ook nog steeds van hem en gun hem ook de geloofsontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Alleen ik wil niet tegen Gods wil ingaan. Wat kan ik het beste doen?
Antwoord
Je hebt een ontzaglijke ontgoocheling meegemaakt toen je vriend van het ene op het andere moment alles losliet: God, jou en hij ging vreemd. Het is reden tot dankbaarheid dat je het in dit alles bij God hebt mogen zoeken en dat je vertrouwde dat Hij je de weg zal wijzen.
Ik begrijp uit je schrijven dat je nu misschien wel eens wat ongeduldig wordt. Ik weet niet of dat het helemaal goed beschrijft, maar je komt een dilemma tegen: is het de juiste weg om te hopen dat je vriend tot inkeer komt en weer terugkomt bij jou? Is dat misschien zelfs een soort opdracht? Of mag je uitzien naar een andere relatie? Om moet je gewoon verder stil wachten?
Zoals de zaken nu staan is zijn er twee mogelijke uitleggen van de situatie van je vriend:
1. Jij en velen om je heen hadden gelijk toen ze dachten dat God jullie met een reden op elkaars pad gebracht heeft, hij is tijdens jullie relatie echt tot geloof gekomen en je mag nu bidden en verwachten dat God hem niet loslaat en dat hij weer ‘terugkomt’.
2. Hij is om en met jou ‘tot geloof gekomen’, maar dat was niet echt en er was geen echte persoonlijke bekering met een doorleefde relatie met Christus tot stand gekomen. Hij heeft de band met jou en met God/kerk tenslotte als een knellend iets ervaren, dat hij van zich afgeschud heeft. En jij en mensen om je heen hebben het niet goed gehad met aan te nemen dat deze verkering in Gods weg was.
De tijd alleen kan leren welke interpretatie de juiste is. En o ja, er is nog een derde mogelijkheid: als hij tot hiertoe niet echt bij God is terecht gekomen kan dat alsnog gebeuren. Als hij echt tot bekering en geloof komt. Dat zou een groot wonder zijn.
Wat betreft hopen/bidden op terugkeer van je vriend: zijn ‘losgaan’ is zeker geen aanmoediging om een nieuwe band en straks wellicht een huwelijksband met hem aan te knopen. Er moet in de verkeringstijd een solide basis van trouw en vertrouwen zijn om je definitief aan elkaar te verbinden. Het lijkt momenteel niet voor de hand te liggen om te verwachten dat hij naar God en jou toe berouw zou tonen en dat je zou kunnen beslissen of je het wel of niet opnieuw met hem zou willen proberen. Ik zou je aanraden het in Gods handen proberen te leggen en er mezelf verder niet op te richten. Bidden voor je gewezen vriend kan uiteraard nog steeds. Zeker voor zijn terugkeer bij God.
Wanneer je genoeg innerlijke rust gevonden hebt en je eraan toe zou kunnen zijn om een nieuwe relatie te beginnen, stel dat er iemand op je pad komt, hoef je je daar niet voor af te sluiten. Vraag jezelf wel af of je de schade die de manier waarop je vriend je heeft laten zitten, bij jou heeft aangericht ook echt verwerkt hebt, zodat je die niet als ballast meeneemt in een eventuele volgende relatie.
Als je blijft bidden dat God je leidt en Zijn weg wijst, zal Hij je zeker horen. En je mag verwachten dat God je het goede geeft. Het goede is allereerst: Hijzelf, Christus, vergeving van zonden en de hoop op het eeuwige leven en het weten dat Hij door alles heen je God zal blijven, die je draagt en bewaart. Dat mag je rust en vertrouwen zijn. Dat mag je houvast zijn, of je spoedig weer een nieuwe relatie zult krijgen, of dat je nog een hele tijd als single je weg verder gaat.
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
