Vraag
Er staan verschillende vragen online over schoonouders, maar toch missen ze net het probleem waar ik mee zit. Al de jaren dat we getrouwd (twaalf) zijn zit ik in een negatieve spiraal wat betreft mijn schoonouders. Vooral nu we drie kinderen hebben ben ik nog kritischer. Zij zijn dol op hen, maar benoemen al de verschillen tussen papa en mama en opa en oma. Nu had ik veel aan het antwoord op een eerder gestelde vraag hierover: kort gezegd positieve dingen zoeken en die benoemen over mijn schoonouders.
Mijn probleem blijft echter dat mijn schoonouders een zeer negatieve invloed hebben op mijn man en daardoor de sfeer in huis, als wij hen bezocht hebben. Mijn mans’ ouders zijn heel haatdragend naar elkaar toe, negatief, maken constant ruzie en zien ons absoluut niet als volwassenen. Verbaal gaat het er erg hard aan toe (vloeken is daar ook bij gebruikelijk helaas). Hierdoor ga ik zo min mogelijk naar hen toe en houd ik de boot meestal af als het gaat om samen een weekendje weg te gaan. Dat doen we dan hooguit eenmaal per jaar. Dit kost wel heel veel energie van mijn kant om alles rustig te houden. Mijn man weet hiervan, we praten hier vaak over.
Mijn man gaf pas aan dat ik absoluut geen goede houding heb naar zijn ouders toe en dat ik daarmee de Tien Geboden overtreed: eer je vader en je moeder. Dit schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Ik heb er nooit aan gedacht dat ik hen hetzelfde moet eren als mijn eigen ouders. Ik wil mijn man geen pijn doen door negatief te zijn over zijn ouders, maar aan andere kant hebben ze echt een slechte invloed op mijn man (hij doet dan bot, schreeuwt sneller en is cynisch na een bezoek aan hen). Dat heb ik ook aangegeven. Ik wil zo min mogelijk contact, mijn man wil meer contact. Hoe moet ik hier als christen mee omgaan?
Antwoord
Beste mevrouw,
Schoonouders, tja... het zijn en blijven de ouders van uw echtgenoot. Alleen dáárom al verdienen zij respect. Evenals úw ouders respect verdienen doordat ú hun dochter bent! Eren dus. Ja. Maar... Zeker, er komt een maar. Zoals liefde niet van één kant komt is er ook de keerzijde: ouders mogen hun kinderen niet ‘verbitteren’.
Gedrag is iets ánders dan ‘er zijn’. Lastige, moeilijke, ruziemakende (schoon)ouders zijn en blijven óúders. Hoeveel invloed hun ‘onprettige’ gedrag ook heeft! Het is verdrietig als ouders dit niet zien. Het is ook verdrietig als kinderen dit niet (willen) zien. U bent beiden geen kind meer en dus is een volwassen houding ten opzichte van (schoon)ouders aan de orde. U vormt met uw gezin een eenheid, waar u beiden verantwoordelijk voor bent. Dát is de essentie van met elkaar getrouwd zijn. Uw echtgenoot heeft zijn vader en moeder verlaten om met ú samen te leven. Dat betekent niet dat hij zijn ouders niet ziet/bezoekt, hen negeert, of hen respectloos behandelt. Het betekent echter wél dat hij met ú moet léven. En ook omgekeerd: u met hèm. Het betekent dus, dat u beiden met elkaar moet spreken over de verhoudingen binnen de familie.
Wellicht is het goed om eens met een contextueel geschoolde relatietherapeut te gaan praten. Juist om de verschillen binnen de diverse gezinnen/families te leren zien.
Nog wel een tip: probeer positief over uw schoonouders te blijven spreken tegenover uw man, uw kinderen. Hoe moeilijk dat wellicht ook is. Dát is een vorm van respect tonen, al blijft u verder zoveel mogelijk op een afstand.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als jouw man meer contact wil, gaat hij toch alleen? Getrouwd zijn betekent niet dat je alles samen moet doen. Misschien vinden je schoonouders het stiekem wel leuk als ze hun zoon even alleen voor zich hebben.
En als hij thuiskomt in zo'n cynische modus, vraag je liefjes: was het gezellig bij je ouders? Blijft hij daarin hangen, verlaat jij het strijdveld. Totdat het knopje cynisme en bot zijn, weer op UIT staan.
Je hoeft je echt niet te laten gebruiken als afreageer-matje, waarop hij zijn vieze schoenen afveegt.
Je mag mijn mailadres opvragen bij RW als je met me erover door wilt praten.
Je schrijft dat je schoonouders een slechte invloed hebben op je man. Is het door hun invloed dat hij gaat schreeuwen, bot doen, cynisch is? Of is het iets wat hij als kind heeft meegekregen van zijn ouders? Wat maakt dat hij nu als volwassene reageert op die manier? Wordt het kind in hem getriggerd door contact met zijn ouders? Is het een idee om te vragen aan je man wat maakt dat hij zo reageert? Wat hij nodig heeft om anders te reageren?
En wat heb jij nodig om liefdevol op je mans gedrag te reageren?
Het schoot je in het verkeerde keelgat dat je man zei dat je geen goede houding hebt naar zijn ouders. Ik kan me voorstellen dat het je raakt. In de woorden "geen goede houding" zit een oordeel. Kun je in gesprek met je man kijken wat waarneming en gevoel is? Wat neemt je man waar bij jouw gedrag, hoe voelt dat voor hem en vervolgens wat doet dat met jou?
Marijke Rots noemt de mogelijkheid om met een contextueel geschoolde relatietherapeut te gaan praten. Zouden jullie openstaan voor zo'n gesprek? Of is dat een brug te ver?
Ik reageer op je vraag omdat ik er dingen in herken. En omdat ik geloof dat we als vrouwen verbinding kunnen leggen in relaties. Dat is niet altijd mogelijk. Inmiddels ervaren mijn man en ik verbinding in onze gesprekken. Wat betreft zijn ouders is dat niet tot stand gekomen. Hen zie ik (en de kinderen) alleen als er een verjaardag in de familie is. Mijn man ziet ze vaker.
Heb je iets aan deze reactie?
Hartelijke groet!
Eren is niet dat je hun daden goedkeurt.
