Een soort van bindingsangst

Ik weet niet wat mijn gedachten zijn. In mijn hoofd is het zo complex. Als mensen bijvoorbeeld zeggen: “Ik ben lekker in mijn eentje naar het strand geweest om na te denken”, dan krijg ik de kriebels. Ik kan namelijk niet alleen zijn en nadenken. Ik weet eerlijk waar niet wat er allemaal in mijn hoofd speelt. Hetzelfde geldt als ik met mijn vriend ben. Het is de liefste man die ik me kan bedenken, voor mij en voor anderen. Als we samen wat aan het doen zijn gaat het goed. Als we samen bij mij of bij hem thuis op de bank zitten praten of tv-kijken of wat anders, gaat het goed. Maar op het moment dat we ergens op een (vaak onbekende) plek zijn en stil naast elkaar zitten, dan ga ik twijfelen. Is dit het nou? Wat voel ik nu? Wanneer is een mens nu echt gelukkig? Wat moet ik op dit moment voelen? Ik heb eigenlijk geen idee!

En dat maakt me zo bang. Het gaat zo geforceerd voelen. Ik heb echt een soort van bindingsangst, maar ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, vooral op dat soort momenten. Ik ben die gedachten zo zat dat ik bijvoorbeeld voor onze vakantie samen al bang ben dat ik weer dit soort gedachten ga krijgen op de momenten dat we alleen zijn. Ik ben gewend om altijd met mensen om mij heen op mijn vertrouwde plek te zijn. Ik wil gewoon optimaal genieten, maar hoe doe ik dat? Ik twijfel er overigens niet aan of ik van hem hou, want dat doe ik zeker. Maar ik kan gewoon niet met deze situaties en gevoelens omgaan. Wie heeft hier ervaring mee of kan goede tips geven?

Een gecompliceerd persoon.

Beste “gecompliceerde persoon”,

Waar komt het tobberige gevoel vandaan? Dat is de vraag waar u een antwoord op moet zien te krijgen. Ik ben even heel direct, maar dat lijkt me na uw brief ook passend. U hebt het over “een soort van bindingsangst.” Heeft u dat zelf bedacht, of via internet opgezocht? 

Ga eens praten met uw huisarts. Hij/zij kent u, weet wellicht van uw achtergrond en kan óf medicijnen geven, óf doorverwijzen, óf beide aanraden. Misschien is er weinig of niets aan de hand, maar neem uzelf serieus. Zodat u leert omgaan met de dingen die u níet wilt! Overigens: weet uw vriend van uw gevoelens? Hoe reageert hij?

“Niet alleen naar het strand gaan” noemt u als voorbeeld. Tja, ik denk dat er meer mensen zijn die dat niet doen. We hoeven ons niet zomaar te spiegelen aan anderen als we op zoek zijn naar hoe we zélf in elkaar zitten. U bent uniek. En als u zich prettig voelt in gezelschap is daar niets mis mee. “Optimaal genieten” is een wens die niet erg reëel is. ‘Gewoon’ genieten lijkt me al heel wat, waarbij je met nuchtere realiteitszin een heel eind kunt komen in een onvolmaakte wereld!

Marijke Rots