Iedereen lijdt onder huwelijk

Ik zit in een moeilijke situatie. Ben opgegroeid in een christelijk gezin. Dat wil zeggen, we gingen elke zondag naar de kerk en lazen uit de Bijbel, bidden enzo. Maar voornamelijk voor de vorm, omdat het zo hoorde en omdat er “iets moest gebeuren tussen de wieg en het graf.” Waar je dan vervolgens maar op moest wachten omdat je zelf niets aan je zaligheid kon doen. Mijn vader is de laatste jaren erg veranderd. Hij is opener over God en laat merken God te ervaren in zijn leven. Hij gaat veel naar de kerk en is veel bezig met het geloof. Nog wel op een wat wettische manier, vind ik, maar zo is hijzelf ook opgevoed.

Nu zijn er al vanaf dat ik een kind was problemen in het huwelijk van m’n ouders. Maar ze zeiden altijd: “In elk huwelijk is wel eens ruzie”, dus ik vond het op den duur normaal. De laatste tijd/jaren word het steeds erger. Mijn ouders kunnen totaal niet meer door een deur. Mijn vader word steeds serieuzer, geloviger en dat uit zich in van alles. Mijn moeder verzet zich juist steeds meer tegen God en de kerk. Steeds meer afkeer, vijandigheid en heftige reacties. Vooral ook naar mijn vader. Ze deelt veel met mij en zegt liever bij hem weg te willen gaan. Mijn vader heeft het ook erg moeilijk met de situatie, maar hij mag (en wil) niet scheiden. Maar iedereen lijdt eronder.

Soms hoop ik dat ze gewoon wel weggaat... hoe erg dat ook is. Ik (en mijn zusjes) moeten maar toekijken hoe ze steeds meer uit elkaar groeien, niet meer gelukkig zijn, in verschillende werelden leven en daar psychisch aan onderdoor gaan. Mag scheiden echt niet van de kerk, van God? Soms kan het toch beter zijn... vooral voor kinderen? Ik kom niet veel meer thuis door deze situatie. Het doet me pijn niets te kunnen doen. Kan ik iets doen?

Eigenlijk weet je het antwoord al als je vraagt: “Mag scheiden niet van de kerk, van de Bijbel?” De Heere Jezus geeft ons het antwoord op die vraag in Matth. 19:1-9.  Ik begrijp best dat je als kind het je aantrekt dat je ouders met elkaar omgaan op de manier die je beschrijft. Ze moeten daarom beiden tot de orde worden geroepen. Daar ben jij niet de aangewezen persoon voor, maar je zou als kind (ik vermoed dat je al wat ouder bent) op zijn minst kunnen voorstellen dat ze met een therapeut in gesprek gaan om in ieder geval te verkennen hoe ze uit dit slop raken en hoe  ze de basisregels van het huwelijk in praktijk brengen. Door erop te wijzen dat iedereen aan deze situatie lijdt. En ik hoop dat je ook voor hen bidt. Maar hier geldt: bidt en werkt!  

Ds. P. van der Kraan