Onheus bejegend in gemeente

Ik word in mijn reformatorisch gemeente op zijn zachtst gezegd onheus bejegend. Elkaars goed en nut bevorderen is taal wat men kennelijk niet meer wil horen. Met bovenstaande grieven wordt Gods Naam gelasterd. De Geest is zodanig uitgeblust dat ik het feitelijk niet meer kan opbrengen om naar een kerk te gaan, terwijl ik dit nadrukkelijk wel wil. Mijn fysieke gesteldheid lijdt hieronder. Het zijn niet de wolven, maar in dit geval de schapen die de kudde verwonden. Vraag: Hoe hier mee om te gaan? Kerkgang negeren? Ik voel me zitten op de steenhopen naast Stefanus. Uw advies zie ik met belangstelling tegemoet.

Het is niet mis wat er gezegd wordt van de gemeente waar u kerkt. Mijn eerste vraag zou zijn: heeft u al actie ondernomen naar de mensen die u onheus bejegenen? Dat is altijd de eerste weg die we moeten gaan voordat we er met anderen over spreken.

Dan het volgende. Afgezien van het feit of het voorgaande wel of niet is gedaan, wat betekent het dat de Heere Jezus ons in de Bergrede leert om zelfs onze vijanden lief te hebben. Juist gisteren en vandaag las ik, i.v.m. de lezing van een dagboekje, Lucas 6 waar Jezus over deze dingen spreekt. Als je de verzen 27-36 leest, heeft u genoeg stof om tot uzelf in te keren en in de voetstappen van Jezus te gaan en deze schapen van de gemeente tegemoet te treden zoals Jezus het zou doen. Zeker niet de kerkgang stoppen of elders gaan kerken.

Natuurlijk besef ik dat dit antwoord u niet bevredigt. U zal het als te hoog gegrepen en te idealistisch zien. Zeker als u fysiek er onder lijdt, is het wellicht te gemakkelijk gezegd om de vijanden en degenen die u lasteren en beledigen lief te hebben. Maar goed, het zijn niet mijn woorden, maar woorden van Jezus. Als Hij pastorale adviezen geeft, kunnen we die niet zomaar in de wind slaan. Bovendien is Hij  Degene Die bij het advies ook de kracht en de moed wil geven om op die weg te gaan en wellicht te laten ervaren dat door uw onverwachte houding de laster en de beledigingen gestopt worden. Wie in de weg van Jezus gaat wordt gezegend.

Het zijn wat adviezen die ik u wil geven, maar ik spreek daarmee mijn Meester na. Als het over onze Meester gaat, ging Stefanus, waar u op het eind van uw vraag nog over spreekt, echt in de weg van zijn Meester. Door zijn eigen volksgenoten, je zou kunnen zeggen: zijn medegemeenteleden, werd hij gestenigd. U wordt niet letterlijk gestenigd, maar ervaart wel de schimp en de laster net als hij. Maar wat doet Stefanus? Bidden voor hen die hem stenigen. Ja, dat is gaan in de weg van Jezus: hebt uw vijanden lief. Zoals Jezus Zelf ook bad voor hen die Hem aan het kruis hadden genageld. Ga in het spoor van Jezus en lijdt verdrukking en wees getroost met de woorden dat als u om de Naam van Christus smaad wordt aangedaan u zalig bent (1 Petrus 4:14).

Ds. R. W. van Mourik, Alblasserdam