Vulkaan aan woede

Ik ben een jonge moeder. Heb twee jaar geleden mijn eerste kindje gekregen, een ontzettend lieve dochter. Ik heb alleen bijna twee jaar nog niet een keer een nacht kunnen doorslapen en ben ontzettend ontzettend uitgeput. Als er soms iets misgaat triggert dat een oude pijn en vliegen de vloeken mijn mond uit, terwijl ik mijn hele leven nog nooit heb gevloekt. Ik ben ontzettend beschadigd in mijn jeugd, emotioneel verwaarloosd. Heb een goede therapie gehad en heb het gevoel dat ik door de geboorte van mijn dochter nog weer een nieuwe schil rondom mijn hart kwijt ben. Iets kan me nu zo raken en voorheen voor mijn huwelijk was ik helemaal ‘onder control’ zeg maar. Het lijkt wel of er op zo’n moment een vulkaan aan woede naar boven schiet, ik denk door de uitputting, maar eveneens doordat ik nu nog meer bij mijn gevoelens kom. Ik heb er wel een heel fijn gesprek over gehad met onze dominee, die dit heel pastoraal benaderde en mijn angst weerlegde met dat dit geen vloeken zijn als waar ik bang voor ben, toch kan ik het mijzelf dan niet vergeven. Hoe moet ik hier mee omgaan?

Beste jonge moeder,

Een moeilijke jeugd, jong getrouwd en ook jong moeder. Je noemt nogal wat op. Je hebt ook de nodige bagage aan hulpverlening meegekregen. 

Misschien kun je met de therapeut die je destijds had nog een gesprek aangaan om je punt nog iets verder uit te diepen. Ook wil ik je vragen dit met je partner te bespreken. Hij kan een goede sparringpartner voor je zijn. Zorg voor een goede balans tussen draagkracht en draaglast, zeker ook in de dagelijkse praktische zaken. Ga eens een weekendje alleen of met je partner op stap en zorg voor een goede oppas voor jullie dochter. Zo investeer je in jezelf en je huwelijk.

Belangrijk is om ook deze woedegevoelens te leren accepteren. Dit gaat aan het vergeven vooraf. Ik denk namelijk het heel normaal is in de situatie waarin je je nu bevindt, dat je dergelijke gevoelens hebt. Zeker als je niet één nacht 'normaal' door kunt slapen.

Boven alles is nodig een krachtig gebedsleven met God. Hij kent ons nog beter dan dat wij onszelf kennen, zegt Psalm 139. Voor mensen die Christus niet kennen is deze gedachte angstaanjagend. Maar voor de gelovige is het bijzonder indrukwekkend en vertroostend.

Ik wens je heel veel sterkte toe.

Hartelijke groet,
Willem Nijhof