Depressief, (g)een kinderwens en seksuele problemen

Mijn man en ik zijn bijna 2,5 jaar getrouwd. In het begin hadden we allebei geen kinderwens. Nu is het zo dat ik steeds meer een kinderwens krijg, maar mijn man absoluut niet. Mijn man slikt anti-depressiva en heeft veel rust nodig. Ik zelf slik ook anti-depressiva, maar ben psychisch wel sterker dan mijn man.

Is het verstandig voor ons om kinderen te krijgen? Stel dat mijn man er niet tegen kan, of het niet vol houdt, of ik zelf, dan zijn we toch verder van huis en dat heb ik er niet voor over. Kleine kinderen brengen natuurlijk veel werk mee en de eerste jaren kost het nachtrust. De huisarts heeft gezegd dat we er samen achter moeten staan, omdat het anders op niets uitloopt. Maar is het niet de plicht van ieder echtpaar om zich voort te planten?

Wat een bijkomend probleem is dat we nog steeds geen gemeenschap hebben gehad. Ik heb het idee dat de opening bij mijn vagina te klein is, maar volgens de huisarts is daar niks mis mee. Twee vingers gaan er met gemak in. Maar gemeenschap lukt echt niet en het doet ook veel pijn. De huisarts heeft wel gezegd dat ik naar een gynaecoloog kan gaan, maar daar zie ik liever nog van af. Als mijn man toch geen kinderen wil kan het beter zo blijven denk ik, want dan hoef ik de pil niet te slikken.

Beste vragenstelster,

Dank voor je schrijven. Wat ik lees is dat zowel jij als je man beperkingen ervaren door psychische gebrokenheid, waardoor er een kwetsbaar evenwicht is ten aanzien van dagelijks functioneren. Verder geef je aan dat je zelf psychisch wat meer aan kan dan je echtgenoot.

Het verlangen naar kinderen willen ontvangen is op zich een gezond gegeven. De moeite echter in jullie situatie is dat er wel een huwelijksrelatie is waarin kinderen ontvangen zouden kunnen worden, maar er worden ook belemmeringen genoemd. Ik begrijp het advies van de huisarts wel. Belangrijk is dat je beiden open staat voor de wens van het willen ontvangen en ook gezamenlijk  de zorg wilt nemen voor geboren kinderen. Dat vraagt tijd en kost energie.

Het is mij niet echt duidelijk waarom  je man absoluut geen kinderwens (meer) heeft. Is hij bang dat het psychisch teveel zal vragen en daardoor het voor hem of voor jullie beiden te belastend vindt? In ieder geval heb je zelf die aarzeling wel, haal ik uit je schrijven.

Wat betreft je uitspraak dat het plicht is van ieder paar om kinderen te moeten krijgen is volgens mij een wat te kort door de bocht-conclusie. Zeker, de kinderzegen is een prachtig geschenk en een Godswonder. Maar we hebben ook verstand gekregen om in geloof en gebed te kunnen afwegen of de kinderzegen in een gezin nu een plaats kan hebben. Er is bij jullie psychische kwetsbaarheid, je man heeft geen kinderwens en er is ook bij jou aarzeling over het aan kunnen door beiden ten aanzien van het nemen van zorg voor kinderen. Ik vind het terecht dat je daar serieus bij stilstaat. Nu weet ik niet of jullie contact hebben met de hulpverlening. Mogelijk is dat wel het geval vanwege het gebruik van antidepressiva. Ik denk dat een GGZ christenhulpverlener bereid is om dit onderwerp met jullie zorgvuldig te bespreken. Ten aanzien van je seksuele klacht zou ik zeker het advies van je huisarts opvolgen.

Seksualiteit en het samen kunnen beleven ervan is niet alleen voortplantingsgericht. Het is ook iets moois wat je elkaar mag geven en er vreugde aan mag beleven. Uit je schrijven krijg ik de indruk dat het lijkt te gaan om een dyspareunieklacht, geen te kleine vagina of primair vaginisme, maar pijn bij poging tot penetratie. De gynaecoloog  is goed in staat vast te stellen wat er aan de hand is en een behandelingsvoorstel te doen die echt kan helpen.

Sterkte en Gods zegen bij de afwegingen.

Kees den Hamer,
Psychotherapeut-BIG/Seksuoloog-SH  NVVS

Dit artikel is beantwoord door

C. den Hamer

• Geboortedatum:
  15-03-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Zwolle
• Status:
  Actief

114 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven